Αναζήτηση
Το ρητό είναι της πιάτσας: καλύτερα να τους μπλέξεις, παρά να σε μπλέξουν. Η τετράγωνη απλότητά του ταιριάζει –αν όχι στην ιδιοσυγκρασία, τουλάχιστον –στη στρατηγική που ακολουθεί τα τελευταία εικοσιτετράωρα ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης.
Ο Μεϊμαράκης δεν είναι πολιτικός του ρίσκου. Κι ωστόσο προσγειώθηκε στο κέντρο της σκηνής σε μια στιγμή που όλα τα σανίδια τρίζουν. Ακόμη κι ο Σαμαράς φαίνεται ότι στάθμισε τον κίνδυνο της συγκυρίας. Εσπευσε, λένε, να αποσυρθεί και για να προστατεύσει το όνομά του από αυτό που προέβλεπε ως καταστροφική εμπλοκή. Από τη στιγμή που έπρεπε να επιλέξει μεταβατικό διάδοχο, η επιλογή ήταν εύκολη.
Η απονομή της προεδρίας στον Μεϊμαράκη όχι μόνο δεν αμφισβητήθηκε, αλλά έγινε δεκτή μάλλον με ανακούφιση. Το ένα μετά το άλλο τα στελέχη εκδήλωσαν την εμπιστοσύνη τους. Οπως λέγεται, συγκέντρωσε αμέσως όλα τα διαπιστευτήρια αποδοχής στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Μέχρι και η Ολγα Κεφαλογιάννη έσπευσε χθες στα ορεινά να σταθεί δίπλα του και να –τι άλλο; –φωτογραφιστεί μαζί του.
Στα μάτια των επίδοξων αρχηγών ο Μεϊμαράκης εγγυάται την ασφαλή αναβολή της εσωκομματικής αναμέτρησης. Κανείς τους δεν είναι έτοιμος –ιδίως τώρα που όποιος το τολμούσε θα έπρεπε να βάλει τα πόδια του στη φωτιά.
Το ότι η επιστράτευση Μεϊμαράκη είναι χρήσιμη για τους άλλους δεν σημαίνει ότι ο ίδιος θα αφεθεί να χρησιμοποιηθεί –και πάντως δεν θα αφεθεί να χρησιμοποιηθεί από τον Τσίπρα. Ηδη φάνηκε από το μείγμα καταγγελτικής συναίνεσης που υιοθέτησε απέναντι στο Μαξίμου. Κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον Τσίπρα αλλά μόνο υπό τη διαιτησία του Προέδρου. Μιλάει με τον Πρωθυπουργό αλλά μόνο «με δύο κασετοφωνάκια» –εκτός, βέβαια, από τις φορές που τυχαίνει να μην προλαβαίνει να σηκώσει το τηλέφωνο.
Αυτοί οι ελιγμοί ερμηνεύονται ως τα γυμνασμένα αντανακλαστικά ενός πολιτικού ζώου, που προστατεύει τον εαυτό του αλλά και το κόμμα του από την παγίδα της συνενοχής. Το σκεπτικό είναι ότι η ΝΔ δεν πρέπει να μολυνθεί από μια διαπραγμάτευση, τους τελεσιγραφικούς καταναγκασμούς της οποίας ούτε προκάλεσε ούτε μπορεί πλέον να επηρεάσει. Οπότε πρέπει να μείνει –και να φαίνεται ότι μένει –μακριά από οποιονδήποτε διαπραγματευτικό χειρισμό.
Οσοι ξέρουν τον Μεϊμαράκη περιμένουν ότι την ίδια μέθοδο προστασίας από το πολιτικό ρίσκο θα ακολουθήσει και αν επιτευχθεί τελικώς συμφωνία. Θα τη θέσει υπό την κρίση της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας –κίνηση μάλλον επιβεβλημένη για έναν πρόεδρο με τη δική του περιορισμένη νομιμοποίηση.
Κάποιοι μπαίνουν ήδη στον πειρασμό να αναρωτηθούν πώς φαντάζεται ο μεταβατικός πρόεδρος τον εαυτό του μετά τη μετάβαση. Είναι ένα ερώτημα που θα κριθεί από το πόση «μετάβαση» έχουν ανάγκη οι άλλοι.
