Είναι ο αγαπημένος μου μύθος από τον «Φαίδρο» του Πλάτωνα, έναν από τους διαλόγους του που αναφέρεται στον έρωτα και στη ρητορική. Για τον λύκο που είναι αποφασισμένος να κατασπαράξει το πρόβατο, αλλά πρέπει να εφεύρει άλλοθι ώστε να προσποιηθεί ότι είναι εντάξει με τη συνείδησή του και να μεταλλάξει τον κυνισμό και τον δογματισμό σε επιχείρημα. Ετσι κατηγορεί το πρόβατο ότι μολύνει το νερό στο ρυάκι από το οποίο πίνουν και οι δύο. Οταν το πρόβατο του επισημαίνει ότι το ίδιο πίνει νερό από χαμηλότερο σημείο, ο λύκος το κατηγορεί ότι τον διαβάλλει επί έξι μήνες στα άλλα πλάσματα του δάσους. Και όταν εκείνο του λέει ότι είναι μόνο δύο μηνών ο λύκος ισχυρίζεται ότι οι γονείς του προβάτου είναι οι συκοφάντες και το κάνει μια χαψιά.

Φαίνεται ότι ήταν και από τους αγαπημένους μύθους του Ζακ Λακάν αφού τον χρησιμοποιεί για να «εικονογραφήσει» τη θεωρία του ότι, δηλαδή, η συστηματική θυματοποίηση είναι η ρητορική του καταχραστή. Ισως και να έχω αναφερθεί ξανά στον πλατωνικό μύθο που επαληθεύει κατά συρροή η επικαιρότητα των τελευταίων μηνών. Το ποιοι είναι τελικά οι θύτες και ποιοι τα θύματα σε αυτή την ιστορία όπου αλήθεια και ψέμα, άλλοθι και επιχείρημα, περηφάνια και προκατάληψη έχουν γίνει αχταρμάς, δεν θα μπορούσε να προσδιορίσει ούτε ο ίδιος ο Λακάν. Και κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει όσο σε αυτή τη χώρα η κυρίαρχη άποψη θα συνδέει μονίμως και οριζοντίως την αποτυχία και τη στασιμότητα με την αδικία, την επιτυχία και την πρόοδο με τη λαμογιά.