Αναζήτηση
Είναι απαραβίαστος ο Κανονισμός. Εκτός αν τον παραβιάζει η Πρόεδρος της Βουλής.
Είναι εκφοβισμός να μιλάς για τις συνέπειες της χρεοκοπίας. Αλλά δεν είναι εκφοβισμός να στοχοποιείς ονομαστικά δημοσιογράφους.
Είναι δωσιλογισμός να εκφράζεσαι υπέρ του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας. Αλλά δεν είναι να βαράς προσοχές σε μιλιταριστικές παράτες του πουτινικού καθεστώτος.
Είναι σεξισμός να λες τη λέξη «αντρίκειο». Αλλά δεν είναι σεξισμός να υπαινίσσεσαι ότι μια γυναίκα είναι απλώς φερέφωνο των απόψεων του συντρόφου της.
Είναι προπαγάνδα να αμφισβητείς από τα media τις επιλογές της αριστερής εξουσίας. Αλλά δεν είναι να χρησιμοποιείς το κανάλι της Βουλής για να απολαμβάνεις διαρκώς την εικόνα σου.
Είναι κακή δημοσιογραφία όταν σε ρωτούν αν αντιστρατεύεσαι την επίσημη πολιτική της κυβέρνησής σου για το χρέος. Αλλά δεν είναι να σε ρωτούν «πού το βρίσκεις τόσο σθένος» και γιατί είσαι τόσο υπέροχη.
Είναι αντισυνταγματικές οι ΠΝΠ. Εκτός αν είναι αριστερές ΠΝΠ.
Στην αρχή όλα αυτά αντιμετωπίζονταν ως προσωπική ιδιαιτερότητα. Ως ξεσπάσματα μιας εκρηκτικής ιδιοσυγκρασίας. Ετσι ήταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Δεν μπορούσε να οικονομήσει το «ταμπεραμέντο» της.
Ομως, γρήγορα το «ταμπεραμέντο» χάλασε τον ρυθμό της κοινοβουλευτικής ζωής. Ο εκτροχιασμός έγινε κανόνας. Η σχολαστική επίκληση του Κανονισμού έγινε ο μανδύας για τη διαρκή κατάλυση του. Το Σώμα δεν είχε έδρα. Είχε από καθέδρας κομματική αστυνόμευση.
Ακόμη κι αυτό θα μπορούσε κανείς να το δει ως ναρκισσιστική εκπυρσοκρότηση. Μόνο που ο ναρκισσισμός δεν είναι προσωπικός. Είναι συλλογικός. Η νέα εξουσία αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως ιστορική τομή. Ως πρώτη-φορά-αληθινή δημοκρατία. Οχι ως έχουσα την εντολή του 36%+4,7% του εκλογικού σώματος. Αλλά ως έχουσα εντολή από την Ιστορία.
Πώς έχει εκδηλωθεί μέχρι στιγμής αυτός ο αριστερός μεσσιανισμός; Καταχράται τα μέσα έκτακτης νομοθέτησης που είχε καταγγείλει ως πραξικοπηματικά. Στήνει παντού οιονεί δικαστήρια για τους πολιτικούς του αντιπάλους. Αλλάζει τους όρους διεξαγωγής του δημοψηφίσματος μετά την προκήρυξή του. Αθροίζεται με τους εχθρούς της δημοκρατίας στο ίδιο δημοψηφισματικό μέτωπο.
Δίνει την εντύπωση ότι δεν είναι εχθρικός μόνο προς τους κανόνες της νομισματικής ένωσης. Ούτε μόνο προς την ελεύθερη οικονομία. Αλλά και προς την ίδια την «αστική» δημοκρατία, αντί της οποίας θα προτιμούσε ένα βενεζουελάνικο πρότυπο.
Γι’ αυτό είναι χρήσιμη η παρουσία της Κωνσταντοπούλου. Είναι χρήσιμη ως ζωντανή προειδοποίηση. Οπως, ας πούμε, ο Λαπαβίτσας είναι η φιγούρα που προαναγγέλλει τη μοίρα της οικονομίας, έτσι και η Πρόεδρος της Βουλής. Είναι ο Λαπαβίτσας των θεσμών. Προαναγγέλλει σε ποιο θεσμικό περιβάλλον θα είναι εφικτή μια δραχμική διολίσθηση.
«Σας ανακαλώ στην τάξη» λέει και ξανάλεει η Ζωή. Και όντως, κάτι πολύ συγκεκριμένο ανακαλεί.
