Αγνώριστη γίνεται ημέρα με την ημέρα η πατρίδα μας. Σαν εικόνες από ένα μέλλον ζοφερό, χρεοκοπημένου κράτους. Οπως τότε που βλέπαμε την Αργεντινή και τη Βενεζουέλα. Τράπεζες χωρίς λεφτά, συντάξεις που δεν καταβάλλονται, άδειοι δρόμοι, αγωνία για μετρητά, μαγαζιά όπου δεν πατάει άνθρωπος, ουρές για βενζίνη, φάρμακα που αρχίζουν να λείπουν ειδικά για τους χρόνια πάσχοντες.

Το δίλημμα εικονογραφείται πια. Αυτές είναι εικόνες του Οχι. Εκτός ευρώ και λίγο αργότερα εκτός Ευρώπης, άγνωστο για πού, χωρίς τράπεζες και σταθερό νόμισμα για καιρό. Οι ειδικοί έχουν εξηγήσει με απλά λόγια γιατί θα χρειαστούν μήνες ώσπου να λειτουργήσουν οι τράπεζες με δραχμή. Προπαγάνδα; Μα ο ίδιος ο συριζαίος κήρυκας της δραχμής κ. Λαπαβίτσας δεν είχε δηλώσει ευθαρσώς ότι τους πρώτους μήνες μετά την εισαγωγή της δραχμής «θα χρειαστεί να καθιερωθεί δελτίο για τα τρόφιμα»;

Εναντι αυτής της δυστοπίας που πια μπαίνει στην καθημερινότητά μας, το δημοψήφισμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ – Χρυσής Αυγής φαντάζει όλο και περισσότερο απάτη στα όρια της γελοιότητας. Γιαγιά, ψηφίζεις Ναι ή Οχι στο reforms for the completion of the current program and beyond; Αν αυτό δεν είναι ολοκληρωτικού τύπου μεθόδευση, τότε τι είναι;

Ομως ο απλός πολίτης αρχίζει και βιώνει το δίλημμα στην καθημερινότητά του. Αρχίζει να κάνει προβολές στο μέλλον. Παρατηρήστε τους ανθρώπους που περιμένουν στην ουρά μπροστά στα ΑΤΜ. Συνήθως είναι σκυθρωποί και σιωπηλοί, συγκρατημένοι, χωρίς διάθεση να βρίσουν ή να τσακωθούν. Σαν να συνειδητοποιούν ότι η Ελλάδα κινδυνεύει πια να κατρακυλήσει ανεξέλεγκτα, χωρίς φρένο. Το «φταίνε οι ξένοι» και οι «κακοί Ευρωπαίοι» πείθουν όλο και λιγότερο. Εδώ ολόκληρη Κίνα, ακόμα και η «μαμά» Ρωσία, μας συστήνουν στεντορεία τη φωνή «μείνετε Ευρώπη».

Αυτές τις εικόνες της δυστοπίας τις έχουμε ζήσει μόνο σε στιγμές εθνικής κρίσης. Το καλοκαίρι του 1974 με την εισβολή στην Κύπρο και τον παραλίγο πόλεμο με την Τουρκία. Και αντί να συναισθανθούν την ευθύνη για το πού έφεραν τη χώρα, υπουργοί σαν από άλλο κόσμο, μιλάνε για τους μισθούς και τις συντάξεις που θα υπερασπιστούν, όπως μιλούσαν μόλις χθες για τους ζουρνάδες και τις αγορές, για το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, για το ποτέ δεν θα βάλουμε έλεγχο κεφαλαίων κ.λπ., κ.λπ.

Οργουελιανό τοπίο.

Ο Γιάννης Βούλγαρης διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου