Να το πω όσο πιο καθαρά γίνεται. Η χώρα μπήκε σε πολύ μεγάλη περιπέτεια.
Μια περιπέτεια για την οποία ουδείς γνωρίζει σήμερα αν θα τελειώσει, πότε θα τελειώσει και με ποιο κόστος θα τελειώσει.
Αντιμετωπίζει μια άμεση απειλή για το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα στο οποίο έχει επιλέξει να ζει.
Είναι ο χειρότερος εφιάλτης που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Και αυτόν ακριβώς ζούμε.
Ενα δημοψήφισμα χωρίς ερώτημα και χωρίς αντικείμενο. Πολύ φοβούμαι και χωρίς αποτέλεσμα.
Η συνέχεια όμως δεν εξαρτάται μόνο από τις κάλπες αλλά και από το πώς θα ερμηνεύσουν την απάντηση οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι.
Αλλά γιατί φθάσαμε εδώ; Δύο ερμηνείες διατυπώνονται.
Η μία είναι η ερμηνεία της μεθόδευσης. Υποστηρίζει ότι ο ηγετικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ σχεδίαζε εξαρχής τη ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ενωση και μεθόδευσε τα πράγματα έτσι ώστε να την καταστήσει αναπότρεπτη.
Η άλλη είναι η ερμηνεία του ναυαγίου. Η κυβέρνηση εγκλωβίστηκε ανάμεσα σε μια ανέφικτη υπόσχεση και σε έναν υπαρκτό συσχετισμό. Στην αναμέτρηση με την πραγματικότητα επέλεξε την αριστερή παρλαπίπα.
Δεν θα επιλέξω ερμηνεία. Ενδεχομένως μια δόση αλήθειας υπάρχει και στις δύο.
Το αποτέλεσμα όμως είναι ταυτόσημο. Είτε από μεθοδευμένη ιδεοληψία, είτε από κυβερνητική ανικανότητα, η χώρα έπεσε στα βράχια.
Το μόνο που ενδιαφέρει τώρα είναι να μην καταστεί η βλάβη ανήκεστος.
Και να βρεθούν εκείνοι που θα το αναλάβουν!..