Να το πω όσο πιο καθαρά γίνεται. Η χώρα μπήκε σε πολύ μεγάλη περιπέτεια.

Μια περιπέτεια για την οποία ουδείς γνωρίζει σήμερα αν θα τελειώσει, πότε θα τελειώσει και με ποιο κόστος θα τελειώσει.

Η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά στην άτακτη χρεοκοπία, την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, την αδυναμία πληρωμών, την έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Αντιμετωπίζει μια άμεση απειλή για το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα στο οποίο έχει επιλέξει να ζει.

Αντικρίζει το φάντασμα της εθνικής καταστροφής.

Είναι ο χειρότερος εφιάλτης που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Και αυτόν ακριβώς ζούμε.

Η πορεία στην άβυσσο ξεκίνησε με μια χαζοχαρούμενη επαγγελία. Πέρασε από μια ανεκδιήγητη διαπραγμάτευση. Και κορυφώνεται με ένα οπερετικό δημοψήφισμα.

Ενα δημοψήφισμα χωρίς ερώτημα και χωρίς αντικείμενο. Πολύ φοβούμαι και χωρίς αποτέλεσμα.

Διότι οι Ελληνες καλούνται προφανώς να αποφασίσουν «ναι ή όχι στην Ευρώπη» –όλα τα άλλα είναι κολοκύθια τούμπανα.

Η συνέχεια όμως δεν εξαρτάται μόνο από τις κάλπες αλλά και από το πώς θα ερμηνεύσουν την απάντηση οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι.

Εδώ φθάσαμε, λοιπόν. Τα δεδομένα έχουν καταστεί ζητούμενα. Εγινε είδηση αν πληρώνονται οι συντάξεις. Και μπλέξαμε άσχημα.

Αλλά γιατί φθάσαμε εδώ; Δύο ερμηνείες διατυπώνονται.

Η μία είναι η ερμηνεία της μεθόδευσης. Υποστηρίζει ότι ο ηγετικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ σχεδίαζε εξαρχής τη ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ενωση και μεθόδευσε τα πράγματα έτσι ώστε να την καταστήσει αναπότρεπτη.

Κατά την ερμηνεία αυτή, απώτερος στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να εγκαθιδρύσει ένα «λαϊκό» καθεστώς τύπου Λατινικής Αμερικής και αυτό μπορεί να το επιτύχει μόνο αποκόπτοντας την Ελλάδα από την Ευρώπη.
Η συγκεκριμένη επιδίωξη δεν αποτελεί μυστικό. Πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ την έχουν διατυπώσει και υποστηρίξει δημοσίως και διαχρονικά.

Η άλλη είναι η ερμηνεία του ναυαγίου. Η κυβέρνηση εγκλωβίστηκε ανάμεσα σε μια ανέφικτη υπόσχεση και σε έναν υπαρκτό συσχετισμό. Στην αναμέτρηση με την πραγματικότητα επέλεξε την αριστερή παρλαπίπα.

Ετσι, αγνόησε τα δεδομένα, ντοπαρίστηκε με ρητορική, έκανε επικοινωνία αντί για πολιτική και με τον ερασιτεχνισμό που τη χαρακτηρίζει έπεσε κατευθείαν στα βράχια.
Με άλλα λόγια, το ναυάγιο της χώρας δεν είναι παρά το ναυάγιο μιας κυβέρνησης που την παρασύρει στην καταστροφή για να μείνει γαντζωμένη στην εξουσία.

Δεν θα επιλέξω ερμηνεία. Ενδεχομένως μια δόση αλήθειας υπάρχει και στις δύο.

Το αποτέλεσμα όμως είναι ταυτόσημο. Είτε από μεθοδευμένη ιδεοληψία, είτε από κυβερνητική ανικανότητα, η χώρα έπεσε στα βράχια.

Το μόνο που ενδιαφέρει τώρα είναι να μην καταστεί η βλάβη ανήκεστος.

Και να βρεθούν εκείνοι που θα το αναλάβουν!..