«Και για Το Ποτάμι; Τι λέτε για Το Ποτάμι;». Είναι η ερώτηση που φθάνει στα ευρωπαϊκά χείλη τη στιγμή που η συζήτηση για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα περνάει από την ελεεινολογία στο «διά ταύτα».

Οι εταίροι – τουλάχιστον οι ευρωπαϊστές, συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες –δεν κρύβουν την απογοήτευσή τους για τους παραδοσιακούς τους συμμάχους στην Ελλάδα. Στα μάτια τους, τα πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα αποδείχτηκαν πολύ συστημικά για να μεταρρυθμίσουν το σύστημα. Προϊόν αυτής της απογοήτευσης είναι η ζωηρή περιέργεια για τον Σταύρο Θεοδωράκη.

Η ευρωπαϊκή προτίμηση στο Ποτάμι δεν ήρθε μόνη της. Την καλλιέργησε και ο ίδιος ο Θεοδωράκης, που δεν έμεινε στους ιδρυτικούς του όρκους υπέρ του ευρώ. Εχτισε μεθοδικά γέφυρες με τις Βρυξέλλες και με τα ξένα ΜΜΕ –σε σημείο οι χθεσινοί «Financial Times» να τον περιγράφουν ως «χαρισματικό» επικεφαλής της «τρίτης μεγαλύτερης δύναμης» στη Βουλή. Φρόντισε επίσης να ενταχθεί σε μια από τις μεγάλες πολιτικές οικογένειες της Ευρώπης –τους Σοσιαλιστές –αποκτώντας έτσι ένα έρεισμα που δεν διαθέτει, ας πούμε, ο μοναχικός αριστερός ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας είναι ο μόνος ηγέτης –εκτός από τον Κάμερον –που δεν μετέχει σε σύνοδο ευρωπαϊκού κόμματος πριν από τις Συνόδους Κορυφής.

Το πλασάρισμα του Ποταμιού ως ευρω-εφεδρείας δεν έχει ανταπόκριση μόνο στο εξωτερικό. Θα μπορούσε κανείς να δει την κομματική του λογική και στο εσωτερικό, όπου στον χώρο του Κέντρου χάσκει το χιλιοτραγουδισμένο έλλειμμα εκπροσώπησης. Κάποιοι βλέπουν ότι οι προοπτικές του Θεοδωράκη για επέκταση σε αυτόν τον χώρο βελτιώνονται μετά την εκλογή μιας αριστερόστροφης και πάντως κομματικά περιχαρακωμένης ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ. Είναι μια εκτίμηση που κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνεται από τη ζωή: μέχρι στιγμής, αντί να πάει η Φώφη προς τον Τσίπρα, είναι ο Θεοδωράκης που τον φλερτάρει σε βαθμό παρενοχλήσεως. Σε βαθμό δηλαδή που σχεδόν προεξοφλεί ότι ο Πρωθυπουργός θα του χτυπήσει την πόρτα, όταν θα έχει πια τραυματιστεί κοινοβουλευτικά από τη συμφωνία.

Δεν φαίνεται πώς αυτή η καμπάνια διευκολύνει την προσέγγιση Ποταμιού – ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, φαίνονται οι παρενέργειές της. Το Μαξίμου χρησιμοποιεί τον πρόθυμο Θεοδωράκη ως σκιάχτρο προς το εσωτερικό του, υφαίνοντας θεωρίες «Ιουνιανών» και πολιορκίας από την «τρόικα εσωτερικού». Και αποχαλινώνει έτσι τους ελεύθερους σκοπευτές –εταίρους, συζύγους και λοιπούς συγγενείς –που δεν κουράζονται να αναθεματίζουν τον επικεφαλής του Ποταμιού, για να κάψουν τη δυνατότητα συνεργασίας μαζί του.

Ο,τι κι αν θέλει ο Θεοδωράκης –να συνεργαστεί ή απλώς να εμφανιστεί συνεργάσιμος –ο Τσίπρας θα αποφασίσει. Και θα αποφασίσει έχοντας πίσω του ένα κόμμα που προτιμά να δραπετεύσει στις κάλπες, παρά να συνεργαστεί με Το Ποτάμι.