Οποιος είδε την εικόνα κατάλαβε. Οι συνταξιούχοι είχαν φτάσει μέχρι το κατώφλι του Μαξίμου. Και ο Αλέκος Φλαμπουράρης, που τους υποδέχτηκε, τους υποσχέθηκε ότι η κυβέρνηση θα αγωνιστεί για να πάρουν τον Δεκέμβριο τη δέκατη τρίτη σύνταξη.

Μασάζ στους συνταξιούχους, μασάζ και στο κόμμα. Ο υπουργός Επικρατείας είναι ο μασέρ του πενταμήνου, αν αναλογιστεί κανείς την απαράμιλλη χαλαρότητα με την οποία πάντα αποφόρτιζε αυτό που όλοι οι υπόλοιποι αντιλαμβάνονταν ως διαπραγματευτικό δράμα με ιστορικά διακυβεύματα. Ο Φλαμπουράρης δεν ταραζόταν. Οι δανειστές; Κανένα πρόβλημα, θα κάνουν πίσω. Η συμφωνία; Είτε στη Βουλή είτε σε δημοψήφισμα ή σε εκλογές, όλα καλά θα πάνε. Το χρέος; Αέρας.

Η χθεσινή συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που ο Φλαμπουράρης βρέθηκε σε δύσκολη θέση, σαν να κάνει μασάζ στην πέτρα. Φαίνεται ότι βρέθηκε αντιμέτωπος με την προδιαγεγραμμένη συνάντηση δύο εαυτών, που μέχρι προχθές έμοιαζαν ασύμπτωτοι. Τον εαυτό του πεζοδρομίου έξω από το Μαξίμου –που υπόσχεται δέκατη τρίτη σύνταξη. Και τον εαυτό της Κουμουνδούρου –που καλεί την επομένη το κόμμα να καταπιεί μέτρα οκτώ δισεκατομμυρίων.

Ο διπολισμός δεν είναι προσωπικός του Φλαμπουράρη. Είναι η συλλογική αμφιθυμία στην οποία μετεωρίζεται ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ. Την ώρα που εμφανιζόταν στιγματισμένο από τις κόκκινες διαγραμμίσεις του ΔΝΤ το πακέτο Τσίπρα, κάποιοι κρατούσαν ακόμη στο κεφάλι τους ζωντανό το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

Ούτε ο υπουργός Επικρατείας ούτε το κομματικό σώμα που ανέλαβε χθες να καθοδηγήσει έχουν ετοιμαστεί πολιτικά και ψυχικά για να στηρίξουν μια απόφαση –είτε τον συμβιβασμό είτε τη ρήξη. Γι’ αυτό και η παρόρμησή τους είναι να παροχετεύσουν το δίλημμα στην κάλπη, αντί να επωμιστούν οι ίδιοι το κόστος της λύσης του.

Το ερώτημα είναι πλέον αν μπορούν να βρεθούν –όπως γινόταν μέχρι στιγμής –συμβολικά αντίβαρα στην πραγματικότητα. Αν, δηλαδή, μπορούν να βρεθούν «γλυκαντικά» –μια υπόσχεση για το χρέος ή ένα πακέτο ευρωπαϊκών κονδυλίων που θα διαφημιστεί ως αναπτυξιακή πανάκεια –για να απεγκλωβιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μέγγενη της καταστατικής του ασάφειας.

Δύσκολο. Είναι μια δυσκολία που ενσαρκώνει τέλεια ο Φλαμπουράρης. Ως στέλεχος που έχει περάσει μια ζωή στη μεταπολιτευτική Αριστερά, γνωρίζει μόνο την πολιτική κουλτούρα της ευκολίας –της αδιάβροχης εκείνης κατάστασης όπου μπορούσε κανείς να «κάνει πολιτική» χωρίς να χρειάζεται καν να υπεκφεύγει. Τώρα είναι σαν να καλείται να γεφυρώσει την απόσταση που χωρίζει την Αίγινα από τις Βρυξέλλες, χωρίς να βουλιάξει στη μέση.

Τελευταία Νέα