[Στίγμα] Τη Δευτέρα κληρώνει

Δευτέρα κληρώνει

Δεν είναι πλάκα, δεν είναι αστείο, δεν είναι καλαμπούρι: τη Δευτέρα κληρώνει! Μια διαδικασία που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια, τέτοιο καιρό περίπου, φτάνει πια στο τέλος της και εμένα δεν μου αρέσει καθόλου. Οχι μόνο για το γενικό, δηλαδή της πιθανής αποπομπής από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση συνακόλουθα, αλλά και το ειδικότερο. Διότι αν συμβεί –το περίφημο Grexit -, αναρωτιέμαι τι θα απογίνουμε χωρίς όλους αυτούς που καθημερινά έμπαιναν απρόσκλητοι στο σπίτι μας, από κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες, περιοδικά.

Από τη φράου Ανγκελα και τον φιλέλληνα Γιούνκερ έως τον σκληρό κύριο Σόιμπλε και τον Γερούν «μια λίγδα το μαλλί» Ντεϊσελμπλούμ. Και από τον κλαρινογαμπρό Μοσκοβισί έως τον κύριο από την Πολωνία Ντόναλντ όχι Ντακ, αλλά Τουσκ. Κι από κοντά Λαγκάρντ, Σουλτς, Ντράγκι, Τόμσεν, Βάιζερ, τρόικα που την είπαν θεσμοί και Brussels Group –καμιά 20αριά άνθρωποι που μας έδειχναν καθημερινά το φεγγάρι κι εμείς κοιτούσαμε εκστατικοί το δάχτυλο που μας το έδειχνε κάθε φορά. Και κάναμε και σχόλια. Οτι είναι μακρύ, κοντό, στραβό, ίσιο. Τόσο ευφυείς…

Οι βάρβαροι

Βιώνω ήδη την απώλεια (τους). Και ανατρέχω στους ποιητές που με τη δύναμη των λέξεων τα έχουν περιγράψει όλα. Και αυτήν. Οπως ο αγαπημένος μου Αλεξανδρινός, ο κύριος Κωνσταντίνος Καβάφης:

«Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.

Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,

και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».

Τώρα, ας ετοιμαζόμαστε. Για τον εσωτερικό εχθρό, για τους γηγενείς βαρβάρους, που τόσο έχει ανάγκη το νέο καθεστώς. Τα πρώτα (ανατριχιαστικά) ψήγματα τα είδαμε αυτή την εβδομάδα: την Τετάρτη η κυβέρνηση συγκάλεσε τους υποστηρικτές της στις πλατείες. Στο Σύνταγμα πήγαν 4.000 με 5.000 άτομα. Την Πέμπτη η αντιπολίτευση κάλεσε τους δικούς της. Πήγαν άλλοι τόσοι. Οσοι αναφώνησαν και στη μία και στην άλλη περίπτωση «ευτυχώς», παραγνώρισαν ότι είναι το πρώτο ράισμα στην ούτως ή άλλως εύθραυστη κοινωνική συνοχή. Το βράδυ της Πέμπτης η κυβέρνηση ανακάλυψε ότι υπάρχει σχέδιο φυγής κεφαλαίων για να πληγεί η προσπάθειά της και να διευκολυνθούν οι δυνάστες δανειστές. Χθες το πρωί, 8 και κάτι, μας ενημέρωσε ότι «θα διαψευσθούν όσοι επενδύουν στην κρίση και σε σενάρια τρόμου».

Αργά αλλά σταθερά και με επιμονή, προσδιορίζονται οι «εντός των τειχών» βάρβαροι. Τόσο απαραίτητοι, τώρα που οι άλλοι «πια δεν υπάρχουν»…

Εσείς εκεί τι κάνετε;

Ενημερώνω πάντως ότι στη χώρα υπάρχει και αξιωματική αντιπολίτευση, της οποίας προΐσταται ένας κύριος, όλο «μούτρα», ονόματι Σαμαράς. Αυτός ο κύριος Σαμαράς, που έχει και αυτός τις (βαριές) ευθύνες του για το πώς φτάσαμε ώς εδώ, αρνείται πεισματικά να συναντηθεί με τον Πρωθυπουργό Αλέξη, διότι «δεν του μιλάει».

Με ενημέρωσαν ότι αρνήθηκε και τη διαμεσολάβηση του Προέδρου Προκόπη ως προς αυτό, δηλαδή να συναντηθεί με τον Πρόεδρο Αλέξη, πράγμα που δείχνει μια… συνέπεια λόγων και έργων και επιπλέον και μια αξεπέραστη… υπευθυνότητα.

Αντιθέτως προτίμησε μια συνάντηση με τον Κώστα Σημίτη, ενώ πληροφορούμαι ότι πραγματοποίησε ήδη συναντήσεις με στελέχη από άλλα κόμματα –λ.χ. με τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη –ή με προσωπικότητες σε αγρανάπαυση, τύπου Αλέκου Παπαδόπουλου.

Ακουσα επίσης ότι σχεδιάζει και άλλες μεγαλειώδεις κινήσεις, του είδους συνάντηση με τον Βαγγέλη «πόσο λείπεις ήδη» Βενιζέλο.

Καλά είναι όλα αυτά, Πρόεδρε, αλλά απαντούν στο ερώτημα «ο άλλος μας πάει στον τοίχο, εσείς οι υπόλοιποι τι κάνετε;»; Διερωτώμαι ο χριστιανός…

Τα νεφελίμ

Σε ό,τι αφορά τον Πρόεδρο Αλέξη τώρα, έτοιμος είμαι να τον καταγγείλω για διακριτική μεταχείριση. Οπως είναι γνωστό, ο Πρόεδρος είχε στις αρχές της εβδομάδας συναντήσεις με τον Σταύρο, τη Φώφη και την Ντόρα (αποφεύγω τους προσδιορισμούς) και τον τεράστιο πρόεδρο Νίκο Κωνσταντόπουλο, μπαμπά της Προέδρου Ζωής.

Τα έμαθε αυτά ο νέος πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Θανάσης Θεοχαρόπουλος και ζήτησε και αυτός να συναντηθεί μαζί του. Να ενημερωθεί το παιδί για το πού πάει το πράγμα. Αλλά ο Πρόεδρος Αλέξης τον έβαλε στον πάγο: δεν του όρισε ραντεβού. Προτίμησε να τα πει τηλεφωνικά για τις εξελίξεις με τον μπαρμπα-Φώτη (Κουβέλη).

Κάποιος να τον ενημερώσει, παρακαλώ, ότι ο μπαρμπα-Φώτης ζει απλώς ανάμεσά μας, σαν τα νεφελίμ, αλλά δεν είναι πια τίποτε. Μόνο δικηγόρος Αθηνών…

Πώς θα κάνουμε χωριό;

Στο μεταξύ, προχωρεί εντατικά η συριζοποίηση του κράτους. Στον ΟΛΠ (για τον οποίο έχω περιγράψει αναλυτικά το προηγούμενο διάστημα το απίστευτο μπάχαλο με το ποιος κάνει τα κουμάντα) διορίζεται νέος διευθύνων σύμβουλος, στη θέση του Γιώργου Ανωμερίτη, συριζαίος εκ Κερατσινίου, ονόματι Γιάννης Κούβαρης, με «λαμπρές» σπουδές, μου λένε, στο… Ανατολικό Βερολίνο! Προέρχεται από το ΚΚΕ και στα προσόντα του πρέπει ασφαλώς να αποτιμηθεί το γεγονός ότι είναι στενός συνεργάτης μιας κυρίας Φρατζεσκάκη, η οποία ήταν ο άνθρωπος του «μπαρουτοκαπνισμένου» υπουργού Θόδωρου Δρίτσα στην περιοχή. Μου είπαν διάφορα για την κυρία οι πειραιώτικες πηγές μου, τα οποία δεν καταγράφω –μικρή σημασία έχουν. Προτιμώ να ασχοληθώ με το ποιον τοποθέτησε το σύστημα στη θέση του αναπληρωτή διευθύνοντος συμβούλου του ΟΛΠ. Ονομάζεται Κεραμαριός, είναι και αυτός από το Κερατσίνι και έχει μια ενδιαφέρουσα προϋπηρεσία: υπήρξε ανώτερο στέλεχoς της μεταφορικής εταιρείας Evergreen, η οποία είναι ανταγωνίστρια με την εταιρεία MSC, η οποία, σου λέει, είναι ο μεγαλύτερος πελάτης του ΟΛΠ. Τόσο καλά!

Και οι δύο τώρα, Κούβαρης και Κεραμαριός, είναι ταυτοποιημένοι αντιμνημονιακοί, άρα κατά των ιδιωτικοποιήσεων, και να δω, με τη σειρά μου, πώς με αυτούς τους δύο ο φίλος μου ο Πιτσιόρλας του ΤΑΙΠΕΔ θα καταφέρει να προχωρήσει την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ και την αξιοποίηση του λιμανιού…

Καλοτάξιδο

Τέλος, κλείνω για σήμερα… φιλολογικά, όπως και ξεκίνησα: ο Θεοδόσης Πελεγρίνης, άνευ επουσιωδών συστάσεων, συνέγραψε πόνημα υπό τον εκκεντρικό (όπως ο ίδιος κινείται, στα όρια πάντοτε) τίτλο «Σπασμένος αμφορέας». Είχε την καλοσύνη να μου το αποστείλει έπειτα από μια επιτυχημένη παρουσίαση στο καφέ του Νομισματικού Μουσείου, το βράδυ της Τετάρτης, την ώρα που δύο εκατοντάδες μέτρα παραπέρα τρελαμένοι συριζαίοι διαδήλωναν υπέρ των… επιτυχιών της κυβέρνησης. Διαβάζω στο σημείωμα του συγγραφέα τα ακόλουθα διαφωτιστικά: «Το βιβλίο αυτό μοιάζει προς αμφορέα διακοσμημένο με ποικίλες παραστάσεις, που έπεσε κι έγινε κομμάτια. Ενα αδέσποτο θραύσμα το καθένα τους, δίχως να παραπέμπει κατ’ ανάγκην σε κάποιο άλλο από τα κομμάτια του αμφορέα. Ισως έτσι να είναι καλύτερα: όσο ο διακοσμημένος αμφορέας παρέμενε ακέραιος, διατρέχαμε πάντοτε τον κίνδυνο να χαθεί η ματιά μας μέσα στο πλέγμα των αλλεπάλληλων εικόνων του, σε αντίθεση προς τα θραύσματά του, που το καθένα τους, καθώς μας υποχρεώνει να επικεντρώσουμε το βλέμμα μας επάνω του, λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός τούτης ή εκείνης της λεπτομέρειας του αμφορέα».