Υστερα από σχεδόν πέντε μήνες εικονικής διαπραγμάτευσης, τα αδιέξοδα είναι πιο κοντά από ποτέ: η κυβέρνηση ξόδεψε το πολιτικό κεφάλαιο που της παρείχε η λαϊκή εντολή χωρίς να πετύχει έναν έγκαιρο συμβιβασμό με τους δανειστές –και το γεγονός ότι η απειλή της χρεοκοπίας είναι πλέον άμεση καθιστά τις απαιτήσεις τους αφόρητες. Αυτά που ήταν ανήκουστα τον Φεβρουάριο, σήμερα θεωρούνται φυσιολογικά.

Προφανώς δεν είναι η ώρα της αναζήτησης ευθυνών για τα όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες. Δεν είναι η στιγμή να συζητηθούν οι μεγαλοστομίες για τα νταούλια και τους ζουρνάδες που θα μάγευαν τις αγορές, ούτε οι κινήσεις και οι δηλώσεις που στέρησαν κάθε αξιοπιστία από την ελληνική διαπραγματευτική ομάδα. Δεν είναι ο κατάλληλος χρόνος για κριτική –ακριβώς επειδή διακυβεύονται τα πάντα για τη χώρα.

Πάνω από όλα, διακυβεύονται οι θυσίες πέντε χρόνων: ο κίνδυνος να πάνε όλα χαμένα και να επιστρέψει βίαια η χώρα στο μακρινό παρελθόν είναι πλέον ορατός. Επομένως είναι η ώρα της συνεννόησης και της συναίνεσης –την οποία απέφυγε ώς τώρα επιμελώς η κυβέρνηση.

Εστω και στο παρά ένα, ο διαχωρισμός μεταξύ των «υπερήφανων διαπραγματευτών» και των «προσκυνημένων» πρέπει να σταματήσει. Μετά τις στυγνές απαιτήσεις των δανειστών, είναι προφανές ότι μόνο η συγκρότηση ενός ενιαίου, εθνικού μετώπου θα μπορούσε να δημιουργήσει πιθανότητες διακοπής της πορείας προς το μεγάλο αδιέξοδο.

Τελευταία Νέα