Αναζήτηση
Το απόγευμα της Παρασκευής ο Πρωθυπουργός πέταξε το γάντι στους ευρωπαίους εταίρους και στο ΔΝΤ.
Καμία αντίρρηση. Μάλλον δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά εφόσον αισθανόταν ότι η συμφωνία που του ζητούν παραβιάζει τη λαϊκή εντολή που έλαβε.
Ακόμη περισσότερο όταν το πρόβλημα δεν είναι τόσο η λαϊκή εντολή όσο ένας ολόκληρος ΣΥΡΙΖΑ στα κάγκελα.
Δεν άφηνε πολλά περιθώρια στον Πρωθυπουργό να αποδεχθεί τις απαιτήσεις των δανειστών. Και ούτε είναι τυχαίο ότι η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή απευθύνθηκε περισσότερο στο εσωκομματικό ακροατήριο παρά στην αντιπολίτευση.
Με άλλα λόγια, το γάντι ήταν ενδεχομένως μια επιλογή. Αλλά υπό δύο προϋποθέσεις.
Πρώτον, ότι έχεις γάντι για να πετάξεις.
Δεύτερον, ότι δεν θα το σηκώσουν οι άλλοι.
Διότι αν το σηκώσουν, μπλέξαμε!
Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι έπειτα από τέσσερις μήνες διαπραγμάτευσης η διαπραγμάτευση δεν οδηγήθηκε πουθενά. Για πολλούς λόγους αλλά για έναν βασικό: οι δύο πλευρές δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, δεν έχουν τα ίδια ζητούμενα και δεν απευθύνονται στο ίδιο ακροατήριο.
Κάτι που έμοιαζε προφανές προεκλογικά τώρα καθίσταται αναντίρρητο. Μιλάμε για δύο διαφορετικούς κόσμους σε όλα τα επίπεδα. Πώς να βρεθεί κοινός τόπος και «αμοιβαία επωφελής συμβιβασμός»;
Οι ιδέες του Βαρουφάκη «να βρεθούν σε ένα δωμάτιο» και με «πολιτική βούληση» να τα βρουν «σε λίγες ώρες» είναι παραμύθια για μικρά παιδιά.
Ελπίσαμε σε μια συνύπαρξη. Κινδυνεύουμε με μια αναμέτρηση. Και μάλιστα μια αναμέτρηση την οποία η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει χωρίς συμμάχους, χωρίς χρόνο και χωρίς χρήματα.
Ακόμη και οι μετριοπαθείς του «άλλου κόσμου» φαίνεται να χάνουν την υπομονή τους.
Ο Γιούνκερ έμεινε την Τετάρτη με την εντύπωση ότι ο Πρωθυπουργός θα του στείλει ισοδύναμες προτάσεις για τα σημεία του σχεδίου που απορρίπτει. Την επομένη πληροφορήθηκε από την Αθήνα ότι δεν θα του στείλουν τίποτα διότι τα απορρίπτουν όλα.
Κατόπιν αυτού, διάβασα μεν με ανακούφιση στην «Αυγή» ότι ο «ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ Juan Pablo Bohslavsky» εξέδωσε ανακοίνωση «με την οποία καλεί τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς να συμπράξουν σε λύση που θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα του ελληνικού πληθυσμού».
Αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ακόμη και με τον Bohslavsky στο πλευρό μας οι οιωνοί βελτιώνονται αισθητά.
Ασφαλώς θα περιμένουμε τα επόμενα βήματα των μεν και των δε –αν υπάρξουν επόμενα βήματα.
Το βέβαιο είναι ότι (όπως λένε στο ΝΒΑ) ήλθε η ώρα να βγουν στο γήπεδο τα μεγάλα παιδιά.
Με την ελπίδα ότι στο μεταξύ θα έχουν ενηλικιωθεί. Και ότι υπάρχει ακόμη γήπεδο.
