Αναζήτηση
Είμαι στην ευχάριστη θέση να αναγγείλω ότι (για 72η φορά μέσα σε τέσσερις μήνες) «επίκειται συμφωνία με τους δανειστές». Η χαρμόσυνη πληροφορία μού παρασχέθηκε χθες το μεσημέρι και όπως είναι λογικό και φυσικό μού ήταν αδύνατον να την κρατήσω για τον εαυτό μου –θέλω να τη μοιραστώ. Υπό την έννοια αυτή, μεταφέρω επίσης ότι σύμφωνα με την πηγή μου –κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος –δεν πρέπει να δίνω δεκάρα στο τι υποστηρίζεται περί του αντιθέτου από το εξωτερικό (δηλώσεις ευρωπαίων παραγόντων, δημοσιεύματα εφημερίδων κ.λπ.), διότι η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική: «Επίκειται συμφωνία»!
Μάλιστα όπως μου είπε ο άνθρωπός μου «αυτή την ώρα που μιλάμε η συμφωνία γράφεται», αλλά δυστυχώς απέφυγε να μου διευκρινίσει «πού» και από ποιον. Διότι έχω την αίσθηση ότι χωρίς τη μεσολάβηση σοβαρού απροόπτου και την επόμενη εβδομάδα πάλι θα «επίκειται συμφωνία». Επίσης, έχω διαρκώς την αίσθηση τελευταία ότι μας δουλεύουν. Κανονικά. Και με το θέμα της συμφωνίας και με το τι θα περιέχει αυτή εάν και όταν υπογραφεί…
Αλλα γι’ άλλα
Εξηγώ λοιπόν για να μην παρεξηγηθώ, πράγμα το οποίο δεν το θέλω με τίποτε, διότι, με ξέρετε, το τελευταίο πράγμα που θα επιθυμούσα θα ήταν να μετάσχω και εγώ σε αυτή την πολυεπίπεδη προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση να πείσει ότι όσα συμβαίνουν δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια παγκόσμια συνωμοσία. Στην οποία βεβαιωμένα πλέον μετέχουν ενεργά οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι, ο παγκόσμιος καπιταλισμός, το ντόπιο κεφάλαιο, η CIA, η διαπλοκή με το σύνολο των πλοκαμιών που διαθέτει, κάτι νεφελίμ που ζουν ανάμεσά μας και βεβαίως μοχθηρά ελ. Οπως και οι κάθε είδους αντεπαναστατικές δυνάμεις που δεν θέλουν να προκόψει ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα και έχουν συμπτύξει αντι-ΣΥΡΙΖΑ συμμαχία.
Ρώτησα λοιπόν όσες πηγές διαθέτω στην κυβέρνηση να πληροφορηθώ τι περιλαμβάνει αυτή η έρμη η συμφωνία που (υποτίθεται ότι) τώρα καθαρογράφεται: μου είπαν πολλά και διάφορα, κατάλαβα όμως ένα. Οτι ουδείς μπορεί με βεβαιότητα να πει ποιο θα είναι το τελικό κείμενο. Αλλα συζητούν στις Βρυξέλλες, άλλα διατείνεται ότι συζητούν ο Βαρουφάκης συνομιλώντας με συναδέλφους του υπουργούς και άλλα τελικά αποφασίζονται.
Οπως δε μου ανέφερε μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας «υπάρχει μια σκληρή διαπραγμάτευση χωρίς έλεος. Μπαίνουν και βγαίνουν πράγματα στη συμφωνία κάθε στιγμή. Μέχρι να οριστικοποιηθούν, τίποτε δεν είναι σίγουρο».
Ρώτησα αν αυτή πάντως είναι μια «τελική συμφωνία».
Η απάντηση όπως μου δόθηκε:
– Δεν υπάρχει τελική συμφωνία. Στην πραγματικότητα αυτό που θα υπογραφεί θα είναι ένα βελτιωμένο Μεσοπρόθεσμο.
Α, κατάλαβα…
Τίποτε δεν είναι απλό
Επειτα από αυτήν τη συζήτηση, όπως ήταν αναμενόμενο έσπευσα στο iskra.gr του φίλου μου Παναγιώτη Λαφαζάνη για να πάρω «γραμμή». Οπως θυμούνται οι προσεκτικοί αναγνώστες της στήλης, πρώτος εγώ (προεκλογικά) ενημέρωσα για την ύπαρξή του –του iskra.gr, όχι του Παναγιώτη –παροτρύνοντας τον καθένα να μπαίνει εκεί για να δει τι εστί ΣΥΡΙΖΑ. Τότε όμως ήταν πριν από τις εκλογές, τώρα το κόμμα έγινε κυβέρνηση και ο συναγωνιστής και σύντροφος Παναγιώτης ζωσμένος φισεκλίκια τραβάει τον πρόεδρο Αλέξη συνεχώς από το μανίκι.
Αντιγράφω χαρακτηριστικό απόσπασμα από χθεσινή ανάρτηση, για να αποδείξω του λόγου το αληθές:
Και για όποιον δεν κατάλαβε ή κάνει ότι δεν κατάλαβε, ιδού και το ακόλουθο μέρος του κειμένου:
«Σε μια ευρωζώνη που παραπαίει μέσα στα αδιέξοδά της, τα εκβιαστικά τελεσίγραφα και η ακατάσχετη κινδυνολογία των εκπρόσωπων (εγχώριων και ξένων) των κυρίαρχων ευρωατλαντικών ελίτ δεν θα πρέπει να κάμψουν τις αντιστάσεις της κυβέρνησης και το φρόνημα του ελληνικού λαού, που απέρριψε με την πρόσφατη ετυμηγορία του το μονόδρομο της μνημονιακής λεηλασίας. Η κυβέρνηση στο όνομα της λαϊκής εντολής που έλαβε, θα πρέπει να μείνει και θα μείνει, με τη στήριξη του ελληνικού λαού, ανυποχώρητη, τη στιγμή που, όπως και οι ίδιοι οι δανειστές πλέον ομολογούν, το μαχαίρι που βάζουν στο λαιμό της χώρας κόβει και από τις δύο πλευρές».
Αμέ, τι νόμιζες Αλέξη μου, έτσι θα την περάσεις τη συμφωνία;
Καμία εξέλιξη
Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτά με τα πιστόλια στον κρόταφο και τα μαχαίρια στον λαιμό ολίγον με έχουν αλαφιάσει, ως φιλήσυχο άτομο που είμαι. Αλλά επειδή τα έχουμε ακούσει και άλλες φορές, στο διάστημα αυτής της επταετούς κρίσης, θα συνιστούσα στους αρθρογράφους να αλλάξουν λίγο τους όρους, έτσι για να αποκτήσει μια ποικιλία η αφήγησή τους. Παράδειγμα: αντί για το all time classic «πιστόλι στον κρόταφο», θα μπορούσαν να γράψουν «μας έχουν στην καρέκλα του οδοντογιατρού δεμένους, με τον τροχό στο δόντι, χωρίς αναισθητικό». Ή αντί για το επίσης all time classic «μαχαίρι στο λαιμό» μπορεί να χρησιμοποιηθεί η έκφραση «είμαστε σε ένα αυτοκίνητο μαζί τους μποτιλιαρισμένοι δύο ώρες στον Κηφισό, Δευτέρα πρωί με βροχή».
Ασε που είναι και εντελώς παρωχημένα όλα αυτά: ας πούμε για το πιστόλι μάς είχε πρωτοπεί ο Γιώργος τον Δεκέμβριο του 2010. Είχε δηλώσει μάλιστα ότι θα το βάλει πάνω στο τραπέζι, σε μια σύνοδο κορυφής. Περιέργως, μετά δεν μάθαμε ποτέ πού πήγε εκείνο το πιστόλι, αν μπήκε κάπου και τι αποτέλεσμα επέφερε. Ας διδαχθούν επιτέλους και κάτι από το παρελθόν αυτοί οι άνθρωποι. Ολο τα ίδια και τα ίδια, πια…
Σκούρο το μέλλον
Ορος επιβίωσης
Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας – πού οι παλιοί καιροί! – κορυφώνονται οι προσυνεδριακές διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ, που θα οδηγήσουν στο τέλος της επόμενης εβδομάδας στο Συνέδριο του κόμματος και τη μεθεπόμενη Κυριακή στην εκλογή νέου προέδρου. Το μικρότερο σε ποσοστά κόμμα της παρούσας Βουλής, που κυβέρνησε την χώρα – και την άλλαξε εντυπωσιακά και αποφασιστικά – για περισσότερο από είκοσι χρόνια, πήρε τη γενναία απόφαση να υπερβεί τις αναστολές που εκ των πραγμάτων δημιουργεί η παρατεινόμενη αβεβαιότητα για το μέλλον της χώρας και προχώρησε σε αυτή την κορυφαία, για κάθε παράταξη, διαδικασία.
Ενα Συνέδριο είναι πάντα εξαιρετικό ως γεγονός. Για το ΠΑΣΟΚ είναι ακόμη περισσότερο. Γιατί έρχεται σε μια κρίσιμη καμπή για την πορεία του, το βρίσκει καθημαγμένο από τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις και ουσιαστικά αποτελεί την τελευταία του ευκαιρία να ανασυγκροτηθεί, να ανασυνταχθεί και να απευθυνθεί στην κοινωνία με νέους όρους.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει. Δεν γνωρίζω καν αν αυτό που προβάλλεται από την μία ή την άλλη πλευρά ως κυρίαρχη άποψη είναι το σωστό: γνωρίζω όμως ότι αποτελεί αναγκαία και ικανή συνθήκη για το όποιο μέλλον του χώρου το Συνέδριο να στεφθεί από επιτυχία. Από αυτήν θα κριθεί, πιστεύω, και η επιτυχής μετάβαση στην καινούργια ηγεσία, αυτήν δηλαδή που θα διαδεχθεί εκείνη του Βαγγέλη Βενιζέλου. Ακούω πως συγκρούονται απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες άλλοι επιδιώκουν μια συλλογική μεταβατικού χαρακτήρα ηγεσία η οποία θα εργαστεί για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς και άλλοι μια «καθαρή λύση», δηλαδή εκλογή προέδρου με ταυτόχρονη αλλαγή σελίδας για το άλλοτε κραταιό Κίνημα. Και οι δύο απόψεις έχουν οπαδούς, αλλά και επικριτές. Σε ό,τι με αφορά, εξακολουθώ να πιστεύω ότι όποια άποψη και να επικρατήσει θα είναι καλύτερη από την ακινησία που επικαλύπτει ολόκληρο τον χώρο της Κεντροαριστεράς σήμερα.
Και θα προσθέσω μόνο το εξής: το σημερινό πολιτικό σκηνικό είναι ανάπηρο· διαθέτει αριστερά στην κυβέρνηση, δεξιά στην αντιπολίτευση, αλλά απουσιάζει παντελώς το Κέντρο, σε όλες τους τις εκφάνσεις, και ιδιαίτερα σε αυτήν της Κεντροαριστεράς. Γι’ αυτό θεωρώ ως όρο επιβίωσης του χώρου και συνολικά της πολιτικής τάξης στην Ελλάδα την επιτυχία του Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ. Αλλιώς δεινά επέρχονται…
