Αναζήτηση
Τέτοια μέρα, πριν από 36 χρόνια, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραφε την ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα –την ΕΟΚ –αλλάζοντας τη μοίρα της μεταδικτατορικής Ελλάδας.
Δύο χρόνια αργότερα, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου θριάμβευσε στις εκλογές και ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας: το «όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων» είχε ήδη μεταλλαχθεί στο αίτημα για μία «ειδική σχέση» με την Ευρώπη.
Επρόκειτο για ένα προεκλογικό πυροτέχνημα που ουδέποτε απασχόλησε την πολιτική μας ζωή –καθώς άρχισε πολύ γρήγορα η ροή των κοινοτικών πόρων.
Δεν ήταν μόνον τα χρήματα: τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ κατανόησαν πολύ σύντομα ότι η εξουσία έχει διαφορετικές απαιτήσεις –όπως και απείρως μεγαλύτερη γοητεία –σε σχέση με την αντιπολίτευση.
Η εξουσία είναι εξουσία –είτε η κυβέρνηση έχει να μοιράσει παροχές, όπως τα πρώτα χρόνια του ’80, είτε έχει να μοιράσει φόρους και περικοπές, όπως σήμερα: τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, παρά το ολιγόμηνο της κυβερνητικής εμπειρίας, έχουν δείξει ότι το αντιλαμβάνονται. Και ότι το απολαμβάνουν –τα ΦΕΚ με τους διορισμούς «δικών μας παιδιών» σε παντός είδους θέσεις ευθύνης είναι αδιάψευστοι μάρτυρες.
Η συμφωνία με τους δανειστές –που όλο γράφεται και όλο παραμένει λευκό χαρτί –νομοτελειακά θα υπογραφεί. Και τότε θα έχει έλθει η ώρα της Ραχήλ, της Ζωής και όλων των υπολοίπων «ορκισμένων αντιμνημονιακών» του ΣΥΡΙΖΑ –την αρνητική ψήφο των οποίων πολλοί σπεύδουν να προεξοφλήσουν.
Η εκτίμηση αυτή βασίζεται στην ευρέως διαδεδομένη αντίληψη ότι το στελεχικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι «διαφορετικό» σε σχέση με εκείνο των υπολοίπων κομμάτων εξουσίας, νυν και πρώην. Πρόκειται για μια αντίληψη που δεν έχει επιβεβαιωθεί στην πράξη έως τώρα: στο παιχνίδι της εξουσίας μπαίνεις δύσκολα –και βγαίνεις ακόμα πιο δύσκολα!
