Αναζήτηση
Αν στην κυβέρνηση έχουν αποφασίσει να μην πληρώσουν τη δόση στο ΔΝΤ, δικαίωμά τους. Θα πάρουν την ευθύνη της απόφασης και θα κριθούν σε όλα τα επίπεδα.
Αν δεν το έχουν αποφασίσει και απλώς το διακινούν για να τρομάξουν τους δανειστές, τζάμπα ο κόπος τους. Τρεις σκασίλες έχουν οι άλλοι αν η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει, θα παραφρονήσει ή θα παίξει στο Κόπα Αφρικα.
Υποψιάζομαι ότι ισχύει το δεύτερο.
Αφενός, η δόση της 5ης Ιουνίου είναι σχετικά μικρή: 300 εκατομμύρια. Ακολουθούν βεβαίως άλλες τρεις καταβολές συνολικού ύψους 1,4 δισ. έως τις 19 Ιουνίου.
Το πιθανότερο είναι ότι η κυβέρνηση θα πληρώσει στις 5 Ιουνίου και θα περιμένει να δει τη συνέχεια.
Αφετέρου, μια απόφαση να οδηγηθεί η χώρα σε «πιστωτικό γεγονός» είναι πολύ βαριά για την οιαδήποτε κυβέρνηση αλλά και για εκείνους που την αποτελούν. Οι συνέπειες είναι ασήκωτες και μακροχρόνιες.
Γι’ αυτό άλλωστε και το ίδιο το ΔΝΤ δίνει έναν μήνα διορία πριν να διαπιστώσει επισήμως την «αδυναμία πληρωμής» ενός μέλους του.
Δυστυχώς αυτή η μανία «να τρομάξουμε τους δανειστές» έχει κοστίσει πολύ ακριβά στην ελληνική κυβέρνηση το τελευταίο τετράμηνο.
Για κάποιον ανεξήγητο και αναπόδεικτο λόγο, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πειστεί από την εποχή της αντιπολίτευσης ότι η χρεοκοπία της Ελλάδας είναι (περίπου) ο φόβος και ο τρόμος της οικουμένης. Ο,τι κι αν ζητήσουμε εμείς οι άλλοι θα το δεχθούν διότι φοβούνται ότι θα χρεοκοπήσουμε.
Εξού και η θεωρία περί «αμοιβαίας επωφελούς συμφωνίας» και άλλα συμπαθητικά.
Η θεωρία αυτή όμως στηρίζεται στην παραδοχή ότι έχουμε να κάνουμε με δύο συνομιλητές ταυτόσημων επιδιώξεων και ίσης διαπραγματευτικής ισχύος.
Και ως εκ τούτου ότι εκείνο που έλειπε έως τώρα για να επιβληθούν οι ελληνικές αξιώσεις ήταν απλώς «η σκληρή διαπραγμάτευση».
Ολο αυτό φυσικά δεν ήταν παρά μια ιδεολογική κατασκευή που βόλευε τον ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική αντιπαράθεση ενώ ακουγόταν και ευχάριστα στα αφτιά του μέσου ψηφοφόρου. Απεδείχθη όμως παντελώς ανυπόστατη μετά τις 25 Ιανουαρίου.
Και εξακολουθεί να διαψεύδεται, ακόμη και όταν η κυβέρνηση εμπλουτίζει την επιχειρηματολογία της με φιλιππικούς περί δημοκρατίας, κόκκινων γραμμών και λαϊκής εντολής.
Οχι επειδή οι άλλοι δεν είναι δημοκράτες. Αλλά επειδή δεν είναι αυτό το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης.
Σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση η δημοκρατία θεωρείται δεδομένο, όχι επιχείρημα για να τη βάζουμε κάθε τρεις και λίγο στο τραπέζι.
Είναι γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα η ρητορική της κυβέρνησης προς τους εξωτερικούς συνομιλητές της έχει τροποποιηθεί.
Απλώς πολύ σύντομα θα ξέρουμε αν τροποποιήθηκε αρκετά. Κι αν τροποποιήθηκε εγκαίρως.
