«Ολα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν»: αυτοί οι γνωστοί στίχοι περιγράφουν με ακρίβεια την –επί πενταετία –χρήση της φορολογικής πολιτικής ως αντίβαρου στην έλλειψη κάθε πολιτικής για την ανασυγκρότηση των δημόσιων οικονομικών.

Ολα τα προηγούμενα χρόνια, οι συνεπείς φορολογούμενοι πλήρωσαν πολύ περισσότερους φόρους σε σχέση με την προ κρίσης περίοδο: έτσι η θέση τους επιδεινώθηκε απέναντι σε εκείνους που είχαν –και συνεχίζουν να έχουν –τη δυνατότητα να φοροδιαφεύγουν.

Παράλληλα, χιλιάδες φορολογούμενοι μπλέχτηκαν στα δίχτυα της Εφορίας λόγω αδυναμίας πληρωμής, με αποτέλεσμα οι ληξιπρόθεσμες οφειλές να αυξάνονται κατά περίπου ένα δισ. ευρώ τον μήνα.

Το χειρότερο ωστόσο είναι η αίσθηση ότι η κυβέρνηση –τόσο η προηγούμενη όσο και η σημερινή –θεωρεί τη φορολογία ως την εύκολη λύση για να ανταποκριθεί κάθε φορά στις απαιτήσεις των δανειστών.

Και βεβαίως, όσο κι αν σε κάθε περίπτωση οι κυβερνώντες επιχειρούν να φορέσουν στα φορολογικά μέτρα τον μανδύα της κοινωνικής δικαιοσύνης –με το επιχείρημα ότι επιβαρύνονται περισσότερο οι έχοντες και κατέχοντες –είναι προφανές ότι σε κάθε γύρο φοροεπιδρομής απλώς αυξάνεται ο αριθμός των φορολογουμένων που αδυνατούν να αποπληρώσουν.

Εννοείται δε ότι η συνεχής αύξηση των φόρων είναι κατεξοχήν υφεσιακή πολιτική, την οποία, κατά τα άλλα, ξορκίζει η κυβέρνηση: σε μια χώρα που στενάζει από την έλλειψη ρευστότητας, η συνέχιση της υπερφορολόγησης θα δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα στην πραγματική οικονομία.

Τελευταία Νέα