Αναζήτηση
Πρώτα τα ευχάριστα. Διορίστηκαν οι καθαρίστριες και ο Τσακνής.
Υστερα τα δυσάρεστα. Το ποτήρι είναι πικρό και όποιος το πιει θα το πιει μέχρι τέλους.
Σε όσους ενδιαφέρονται για την περίφημη (πλέον) «διαπραγμάτευση» θέλω να επισημάνω τρία στοιχεία.
Πρώτον, οι λεγόμενοι «δανειστές» δεν έχουν μετακινηθεί από τις 25 Ιανουαρίου ούτε εκατοστό. Επιμένουν σταθερά στα ίδια ζητούμενα, στο ίδιο περιεχόμενο διαπραγμάτευσης και στην ίδια διαδικασία.
Αξιολόγηση του προηγούμενου προγράμματος από την τρόικα, συμφωνία, χρηματοδότηση.
Δεύτερον, η ελληνική πλευρά έχει διολισθήσει σε όλα και χωρίς να πάρει φράγκο.
Δεν ήθελε παράταση, ζήτησε παράταση. Δεν ήθελε αξιολόγηση, κάνει αξιολόγηση.
Δεν συζητούσε αυξήσεις φόρων, συμφώνησε σε ένα πακέτο μεγάλης φορολογικής επιβάρυνσης. Δεν κουβέντιαζε για εργασιακά και Ασφαλιστικό, τα συζητάει και τα δύο.
Δεν δεχόταν την τρόικα, τελικά διαπραγματεύεται μόνο με την τρόικα και με την τρόικα πρέπει να συμφωνήσει.
Ολες οι προσπάθειες της κυβέρνησης να παρακάμψει τη διαδικασία, να αλλάξει το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης ή να μεταβάλει το ζητούμενο έπεσαν στο κενό.
Τρίτον, η χώρα επέστρεψε στην ύφεση και στα ελλείμματα, η οικονομία τελεί σε κατάσταση ασφυξίας και τα δημόσια ταμεία είναι άδεια. Τέλος χρόνου.
Το συμπέρασμα είναι απλό. Ο «συμβιβασμός» (αν προκύψει) δεν θα μοιάζει καθόλου με συμβιβασμό. Ουσιαστικά θα αποτελεί αποδοχή των απαιτήσεων εκείνων που έχουν πλέον όλα τα χαρτιά στα χέρια τους.
Και το ποτήρι θα είναι πολύ πικρό για όσους ξεκίνησαν να καταργήσουν τη λιτότητα, την ύφεση, τα Μνημόνια και όλους τους εφαρμοστικούς νόμους «με έναν νόμο και ένα άρθρο».
Γιατί συμβαίνει αυτό; Για έναν πολύ απλό λόγο: επειδή η νέα κυβέρνηση διάβασε λάθος τους συσχετισμούς, το πλαίσιο και το χρονοδιάγραμμα στο οποίο υποχρεώθηκε να διαπραγματευθεί.
Η «πολιτική συμφωνία» στην οποία ποντάριζε χρονοτριβώντας και φλυαρώντας ήταν εξ ορισμού ανέφικτη.
Αφενός επειδή δεν δουλεύει έτσι η ευρωζώνη.
Αλλά και, αφετέρου, επειδή πολιτική συμφωνία σημαίνει βούληση να βοηθηθεί ή έστω να διευκολυνθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Τέτοια βούληση δεν διαγνώστηκε πουθενά στο ευρωπαϊκό σύστημα.
Ετσι, τα αιτήματα της κυβέρνησης έχουν απορριφθεί το ένα μετά το άλλο. «Συμφωνίες-γέφυρες», «ενδιάμεσες συμφωνίες», «μίνιμουμ συμφωνίες», «τμηματικές συμφωνίες», όλα πήγαν περίπατο.
Τελευταία γειώθηκε προχθές η «συνολική συμφωνία» που ζητούσε η ελληνική πλευρά μετά τη Ρίγα.
«Πρώτα αξιολόγηση, μετά εφαρμογή, ύστερα χρηματοδότηση και τότε βλέπουμε» της επανέλαβαν το γνωστό τροπάριο.
Ετσι η κυβέρνηση έχασε χρόνο, χρήμα και πολιτικό κεφάλαιο περιφερόμενη άσκοπα στο νεκροταφείο των προσδοκιών και των ψευδαισθήσεων.
Βρίσκεται πλέον με την πλάτη στον τοίχο.
Και με ένα πικρό ποτήρι μπροστά της.
