Ηταν όντως μια κίνηση εμπρηστική. Δεν δείχνεις έτσι τ’ αφτιά σου όταν ξέρεις –επαγγελματίας γαρ –τι πρόκειται ν’ ακούσεις. Ας πούμε λοιπόν ότι ο Σπανούλης πέταξε το σπίρτο. Ηταν όμως, όπως πάντα, εκεί έτοιμος να υποδεχτεί το σπίρτο σαν μπαρούτι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Το επεισόδιο ακολούθησε την καθιερωμένη τελετουργία. Καρεκλιές, βρισιές, πανδαιμόνιο, με τον Γιαννακόπουλο να μην μπορεί να συγκρατηθεί μπροστά στην κάμερα –φτάνοντας αυτή τη φορά να ζητήσει μέχρι και πρωθυπουργική παρέμβαση.

Χθες είπε ότι «ως άνθρωπο» δεν τον εκφράζουν όσα συνέβησαν το Σάββατο στο ΟΑΚΑ. Ο άνθρωπος που πάντως εκφράστηκε μέχρι εξαντλήσεως ήταν εκείνος που ακούγεται στο βίντεο από τα αποδυτήρια να εξομολογείται τις σκέψεις του για τη μητέρα και την υπόλοιπη οικογένεια του Σπανούλη.

Αυτά γίνονται. Το φίλαθλο κοινό έχει μάθει να τα ανέχεται ως ρουτίνα, αν δεν τα απολαμβάνει κιόλας ως συμπλήρωμα του θεάματος. Και όντως θα μπορούσε να τα δει κανείς ως στοιχεία του μικρόκοσμου που αφορά μόνο τους μυημένους. Ομως εδώ δεν μιλάμε για παραγοντισμούς μόνο γηπεδικούς. Μέχρι και το παρκέ ξέρει ότι από τη χορεία των «επιφανών οπαδών» –αυτών που χοροστατούν στις κερκίδες των επισήμων, αλλά απουσιάζουν συχνά από τις διοικήσεις και τα μετοχολόγια –κανείς δεν έχει ως προτεραιότητα το οπαδικό του πάθος.

Ανάμεσά τους ο Γιαννακόπουλος ξεχωρίζει. Η δική του εξωαθλητική ατζέντα είναι πιο ευανάγνωστη από των υπολοίπων. Δεν έκρυψε, ας πούμε, ότι διαφωνούσε με την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης για την τιμολόγηση των φαρμάκων. Και είδε αστραπιαία την αγωνία του να αντανακλάται σε πανό μέσα στο γήπεδο και σε πράσινα πρωτοσέλιδα που ζητούσαν από τους Παναθηναϊκούς να «μαυρίσουν» τον υπουργό Υγείας. Ούτε προεκλογικά έκρυψε ότι έβλεπε ως «μοναδική λύση για τη σωτηρία της Ελλάδας» τον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου την εκλογή χαιρέτισε μετά ως «ιστορικής σημασίας». Πρόκειται για προτιμήσεις όντως σπάνιας δημοσιότητας.

Εντάξει. Θα ήταν επιπόλαιο να χρεώσει κανείς στο κυβερνών κόμμα τον έναν ή τον άλλο επιχειρηματία που δηλώνει πιστός του. Ακόμη κι αν οι παράγοντες έχουν πολιτική απέναντι στην κυβέρνηση, αυτό δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση έχει πολιτική απέναντι στον παραγοντισμό. Από τις πρώτες παρεμβάσεις πάντως –και κυρίως από τις πρώτες παραλείψεις –στον αθλητισμό φαίνεται ότι επιλέγεται η δοκιμασμένη προσέγγιση που στην ηπιότερη εκδοχή μπορεί κανείς να ορίσει ως αναγκαστική συμβίωση.

Κακά τα ψέματα. Στην κυβέρνηση δεν περισσεύει πολιτικό κεφάλαιο. Γιατί να το σπαταλήσει συγκρουόμενη με ένα status quo –με ορισμένες συνιστώσες του οποίου θα είχε κάθε λόγο να συμμαχήσει;

Η αποδυτηριακή ισχύς διαρκεί περισσότερο από τις κυβερνήσεις. Μπορεί και περισσότερο από τα νομίσματα.

Τελευταία Νέα