Ηταν από εκείνες τις διαψεύσεις που επιβεβαιώνουν το διαψευδόμενο. Ο Πρωθυπουργός διέψευσε ότι έχει φλερτ με τον Κώστα Καραμανλή. Υπάρχει, είπε, μόνο αμοιβαία εκτίμηση. Ηταν μια υπερκομματική αβρότητα μάλλον μοναδική για το ρεπερτόριο του Τσίπρα –αν αναλογιστεί κανείς ότι η επιεικέστερη διατύπωση που μπόρεσε να αρθρώσει για τους αντιπάλους του ήταν «τρόικα εσωτερικού».

Η δεύτερη διάψευση ήταν ότι δεν πρότεινε ποτέ στον Καραμανλή να είναι υποψήφιος για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Οτι η μόνη πρόταση που έκανε ήταν προς τον Προκόπη Παυλόπουλο. Μπορεί και να ισχύει. Γιατί να κάνεις αυτοπροσώπως προτάσεις και, κυρίως, γιατί να βρίσκεσαι στη δυσάρεστη θέση να τις ανακαλείς όταν διαθέτεις, ας πούμε, για τέτοιες δουλειές έναν Νίκο Παππά;

Ο Καραμανλής είχε φροντίσει εγκαίρως –πολύ πριν από τις εκλογές –να διαμηνύσει ότι δεν ενδιαφέρεται για την Προεδρία. Δεν θα χωρούσε, έλεγαν τότε, στο στενό θεσμικό κοστούμι του αξιώματος που θα τον υποχρέωνε –εκείνον, έναν πρώην πρωθυπουργό –να προσυπογράφει άφωνος τις όποιες πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι υπογραφές που έχει κληθεί να βάλει ο Προκόπης Παυλόπουλος στη δίμηνη θητεία του επιβεβαιώνουν τους φόβους του Καραμανλή. Καλύτερη η αυτόνομη αφωνία.

Πάντως, η σχέση Τσίπρα – Καραμανλή δεν απαιτεί την επίκληση του παρασκηνίου. Τεκμαίρεται και από κεντρικές επιλογές της νέας εξουσίας που μοιάζουν να ανακυκλώνουν τη νεοκαραμανλική διακυβέρνηση –ακόμη και τις αποτυχίες της. Από την επιμέτρηση των ευθυνών για το Μνημόνιο μέχρι την προσέγγιση με τη Ρωσία και από την «αυτοσυγκράτηση» έναντι των αντιεξουσιαστών έως την πρόταση Βούτση για επαναφορά του βασικού μετόχου.

Πρόκειται για μια σχέση που από την πλευρά του Τσίπρα έχει πεντακάθαρα κίνητρα. Εχοντας ήδη αλώσει ένα μεγάλο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ αναζήτησε ερείσματα στη Δεξιά. Και τα βρήκε όχι μόνο στον Καμμένο αλλά και στη βάση των δυσαρεστημένων καραμανλικών ψηφοφόρων. Είναι οι επονομαζόμενοι από κάποιους δημοσκόπους ως «δεξιοί του Τσίπρα».

Μπορεί να μην έφθασε μέχρι το χθεσινό μνημόσυνο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά ο Τσίπρας έδειξε ότι θεωρεί τόσο επικερδή πολιτικά την προσέγγιση με τη μεγάλη οικογένεια της Δεξιάς ώστε να την ευλογεί δημοσίως.

Εσχάτως πάντως λέγεται ότι του έχει σταλεί το μήνυμα να μην εκλαμβάνει την καραμανλική ανοχή ως στήριξη –και κυρίως να μην τη θεωρεί δεδομένη όσο δεν βρίσκεται συμβιβασμός με τους εταίρους.

Ετσι είναι αυτές οι «αλληλοεκτιμήσεις». Τις φθείρει η πολλή χρήση. Πρέπει να είναι τόσο κοντινές ώστε να κρατιούνται ζεστές. Αλλά κυρίως τόσο μακρινές ώστε να μην καίγονται.