Εμφανισιακά, φέρνει στη Μορτίσια Ανταμς. Ιδιο διάφανο δέρμα, ίδια «σκοτεινή» κομψότητα. Οταν βαριέται, διαβάζει τον «Κήπο των μαρτυρίων» του Οκτάβιου Μιρμπό ή χαϊδεύει το φιδάκι της, τον Rigor Mortis. Δεν τη λες και τυπική νεαρή Αμερικανίδα του 21ού αιώνα την 30χρονη Κέιτλιν Ντότι. Είναι μια ιέρεια του όμορφου θανάτου, στη χώρα που κατ’ εξοχήν ονειρεύεται αθάνατους υπερανθρώπους. Επτά χρόνια τώρα, εργάζεται σε ένα κρεματόριο του Σαν Φρανσίσκο. Δουλειά της είναι να φροντίζει τους νεκρούς, να τους ντύνει, να τους μακιγιάρει, να τους κλείνει για τελευταία φορά τα βλέφαρα. Ακούγεται καταθλιπτικό, αλλά δεν την εμποδίζει να είναι αστεία, σέξι και διαβολικά οξυδερκής. Γιατί μακιγιάρουμε τον θάνατο; αναρωτιέται αυτή η πτυχιούχος Μεσαιωνικής Ιστορίας. Ψάχνοντας απάντηση, έχει αντλήσει από τις εμπειρίες της στη χώρα των πτωμάτων βιντεάκια που λατρεύονται στο Ιντερνετ και ένα καυστικό βιβλίο που έχει πουλήσει 50.000 αντίτυπα στις ΗΠΑ, τράβηξε το ενδιαφέρον του Χόλιγουντ και μόλις κυκλοφόρησε στη Γαλλία.

«Αυτό που πουλάει η βιομηχανία των κηδειών είναι αξιοπρέπεια» της υπενθυμίζει συχνά το αφεντικό της. «Αλλά τι είναι η αξιοπρέπεια;». Μια μασκαράτα που μας προστατεύει από την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα δεν έχει σχέση με τη συνήθη εικόνα του νεκρού στο σινεμά και στην τηλεόραση. «Χωρίς επεξεργασία το πρόσωπο του νεκρού είναι πραγματικά φρικτό» παραπέμπει περισσότερο στην «Κραυγή» του Εντβαρντ Μουνκ παρά στην Ωραία Κοιμωμένη. Αλλά αυτό που θυμώνει την Ντότι, διότι μπορεί να μην της φαίνεται αλλά η γυναίκα αυτή φροντίζει τους νεκρούς με απίστευτη τρυφερότητα, είναι πως οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται ώστε να γίνει πιο ευχάριστο είναι εξίσου τρομακτικές. Τα εξαρτήματα που ξαναδίνουν σχήμα στα μάτια και τα κρατάνε σφαλισμένα μοιάζουν με «όργανα βασανιστηρίου από την Ιερά Εξέταση». Για να κλείσει το στόμα, χρειάζεται ένα «μεταλλικό πιστόλι που καρφώνει νήματα στα ούλα»: η Κέιτλιν συχνά αναγκάζεται να σκαρφαλώσει πάνω στον νεκρό και να βάλει όλη της τη δύναμη. Ως ύστατη λύση, υπάρχει και η κόλλα στιγμής. Κι όλα αυτά γιατί; Για μια ύστατη ψευδαίσθηση που καθησυχάζει, υποτίθεται, τους ζωντανούς.

ΥΓ: Σε πρόσφατο ταξίδι του στο Μπουτάν, την πατρίδα της Ακαθάριστης Εθνικής Ευτυχίας, τη θεωρούμενη ως πιο ευτυχισμένη χώρα στον κόσμο, ο ανταποκριτής του BBC Ερικ Γουάινερ έλαβε τη συμβουλή να σκέπτεται τον θάνατο για πέντε λεπτά καθημερινά. Αυτό ήταν το δικό μου πεντάλεπτο. Για σήμερα.