Ο νέος ηγέτης των Τουρκοκυπρίων Μουσταφά Ακιντζί είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Και αυτό για τρεις τουλάχιστον λόγους.

Πρώτον, επειδή γεννήθηκε σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Λεμεσού, στη μεικτή συνοικία των Τεσσάρων Φαναριών. Αρα ξέρει από φτώχεια. Οπως ξέρει και πόσο πολύτιμη είναι η συνύπαρξη, έστω και μέσα σ’ αυτή τη φτώχεια, ιδιαίτερα μέσα σ’ αυτή τη φτώχεια δύο διαφορετικών κοινοτήτων. Είναι βέβαιο λοιπόν ότι θα δουλέψει για να σταματήσει η απομόνωση των Τουρκοκυπρίων και να ενωθεί ξανά το νησί.

Δεύτερον, επειδή τον κατακρίνουν οι φανατικοί και τον επαινούν οι μετριοπαθείς. Ο Ερντογάν του επιτέθηκε χθες επειδή εξέφρασε την επιθυμία η σχέση της Βόρειας Κύπρου με την Τουρκία να είναι όπως η σχέση δύο αδελφών. «Σε χρηματοδοτώ και θα συνεχίσω να σε βλέπω σαν παιδί μου» έσπευσε να απαντήσει ο πρόεδρος της Τουρκίας. Πολύ θερμοί ήταν, αντίθετα, τόσο ο πρόεδρος Αναστασιάδης όσο και ο πρώην δήμαρχος της Λευκωσίας Λέλλος Δημητριάδης. Οπως είπε ο τελευταίος σε μια συνέντευξή του στον Πολίτη, «μόλις τον είδα, το 1977, κατάλαβα ότι έχει τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου του λιμανιού. Εχει πιο πλατύ ορίζοντα. Θωρεί κόσμο ξένο. Εσιει άλλον αέρα. Τζι εμένα ο παππούς μου ήταν που το Κοιλάνι. Και λέω ότι με αυτόν τον άνθρωπο μπορώ να συνεννοηθώ».

Ο τρίτος λόγος είναι και ο πιο σημαντικός. Στην πρώτη δήλωση που έκανε μετά τη νίκη του, ο 67χρονος Ακιντζί είπε ότι επικοινώνησε αμέσως με τον Αναστασιάδη και συμφώνησαν να συναντηθούν το ταχύτερο. «Εκείνος κι εγώ ανήκουμε στην ίδια γενιά» τόνισε. «Αν δεν μπορούμε να λύσουμε τώρα τις διαφορές μας θα μεταβιβάσουμε ένα τεράστιο βάρος στις επόμενες γενιές». Με άλλα λόγια, είναι αποφασισμένος να πετύχει εκεί όπου απέτυχαν οι περισσότεροι έλληνες πολιτικοί της Μεταπολίτευσης: να κοιτάξει δηλαδή το συμφέρον των νέων και όχι τη δική του υστεροφημία, να συγκρουστεί με τους κάθε λογής νονούς αδιαφορώντας για το κόστος, να ανοίξει δρόμους αντί να ακολουθήσει την πεπατημένη. Είναι βέβαια και άνθρωπος που θωρεί κόσμο ξένο.