Αναζήτηση
Αν πρέπει να πω τι με εξέπληξε περισσότερο στην «κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας», σίγουρα δεν είναι η απερίγραπτη και χαοτική διαπραγμάτευση, ούτε η απειρία ούτε η πολυγλωσσία ούτε οι αντιφάσεις πολλών και η ασχετοσύνη άλλων.
Θα έλεγα ότι αυτά ήταν περίπου αναμενόμενα από μια νέα κυβέρνηση σε μια δύσκολη συγκυρία. Κι ίσως δικαιούται κάποια επιείκεια.
Αυτό που πραγματικά με εξέπληξε είναι όλη η «αριστερή παλιατσούρα» που βγήκε στο προσκήνιο.
Ομολογώ ότι ποτέ δεν περίμενα σε μια ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα να επιβιώνουν τόσο αραχνιασμένα και ξεπερασμένα στερεότυπα. Τόσα απωθημένα και τόσες εμμονές. Πίστευα ότι είχαν εκλείψει.
Εκανα λάθος. Φαίνεται πως σαν «τον πατέρα μου τον Μπάτη» ζούσαν επί δεκαετίες «σ’ ένα κατώι μυστικό» και ξαφνικά όρμησαν στη σκηνή του 2015. Μαζί με το κατοχικό δάνειο.
Παρακολουθούσα χθες τον Πρωθυπουργό και τον αρμόδιο αναπληρωτή υπουργό να προσπαθούν να εξηγήσουν ότι η Αστυνομία δεν είναι απαραιτήτως κακό πράγμα, ούτε αντιδημοκρατικό κατάλοιπο και έκανα τον σταυρό μου. Σουρεαλιστικό!
Αλλά τι να κάνουν κι αυτοί;
Προφανώς είναι υποχρεωμένοι να επιστρατεύσουν μια δασύτριχη «δημοκρατολογία» για να εξηγήσουν στο ακροατήριό τους ότι η κατάληψη δημόσιων χώρων δεν αποτελεί απαραιτήτως δικαίωμα κάθε αληταρά.
Πλήρης αναπαλαίωση και ραγδαίος αναχρονισμός. Ξαφνικά είναι σαν να ζούμε σε μια χώρα όπου τα αυτονόητα έγιναν ζητούμενα.
Δεν είναι αυτονόητη η αξιολόγηση, ούτε η αριστεία, σύμφωνα με τον υπουργό Παιδείας. Δεν είναι αυτονόητη η έκτιση των ποινών και η εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων για τον υπουργό Δικαιοσύνης.
Δεν είναι αυτονόητη η προστασία της χώρας από την παράνομη μετανάστευση, αν ακούσουμε την αναπληρώτρια υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής. Δεν είναι αυτονόητη η επιβολή του νόμου και η περιφρούρηση της τάξης, κατά τον υπουργό Εσωτερικών.
Δεν είναι αυτονόητες οι ιδιωτικοποιήσεις για τον υπουργό Παραγωγικής Ανασυγκρότησης.
Εχουμε φτάσει να μη θεωρούμε καν δεδομένο το νόμισμα της χώρας ή τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της – αλήθεια τι έγινε εκείνη η «μπροστάντζα» των 5 δισ. που θα έστελναν οι Ρώσοι για έναν αγωγό που δεν θα φτιαχτεί ποτέ;
Ολα αυτά είναι πολύ πιο ανησυχητικά από τη δόση του Eurogroup. Διότι αφορούν την ψυχή και το μυαλό της κοινωνίας μας.
Μπορεί να οδηγηθούμε σε πιστωτικό γεγονός, αλλά (κουτσά στραβά) έστω και με μεγάλο κόστος θα βρεθεί μια λύση με αυτήν ή μια άλλη κυβέρνηση.
Την παλιατσούρα όμως ποιος θα την ξανακλείσει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας μόλις περάσει η φουρτούνα;
Ποιος θα μαζέψει τους γραφικούς που ξεχύθηκαν στο προσκήνιο και τους σκελετούς που ξέφυγαν από το ντουλάπι;
Ειλικρινά δεν ξέρω. Και αυτό με τρομάζει.
