THE NEW YORK TIMES

«Δεν νομίζεις ότι αυτοί θέλουν να αποτύχουμε;». Αυτή ήταν η ερώτηση που άκουγα συνεχώς κατά τη διάρκεια σύντομης επίσκεψής μου στην Αθήνα. Η απάντησή μου ήταν ότι η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει ομάδα αδυσώπητων πιστωτών που προτιμά να υπάρξει χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ αντί να δει να επιτυγχάνει μια αριστερή κυβέρνηση, ότι υπάρχει περισσότερη καλή θέληση στην άλλη πλευρά του τραπεζιού από ό,τι πιστεύουν πολλοί Ελληνες.

Μπορεί όμως να καταλάβει κανείς γιατί σκέφτονται έτσι οι Ελληνες. Εφυγα φοβούμενος ότι η Ελλάδα και η Ευρώπη μπορεί να υποφέρουν από ένα φοβερό ατύχημα, μια μη απαραίτητη ρήξη που θα αποτελέσει βαριά σκιά για το μέλλον.

Υποτίθεται ότι οι τεράστιες θυσίες των Ελλήνων θα οδηγούσαν σε ανάπτυξη. Τελικά οι Ελληνες δεν άντεξαν άλλο και ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, έναν γνήσιο αριστερό συνασπισμό. Μπορεί λοιπόν τώρα να αποφευχθεί μια έξοδος από το ευρώ;

Ναι μπορεί. Η ειρωνεία της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ήλθε ακριβώς στο σημείο όπου θα μπορούσε να είναι πιθανή μια εξεύρεση λύσης. Μια έξοδος από το ευρώ θα είναι καταστροφική για την Ελλάδα και θα προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στην Ευρώπη. Πρέπει λοιπόν να αποφευχθεί αν υπάρχει τουλάχιστον αξιοπρεπής λύση. Και υπάρχει, ή θα έπρεπε να υπάρχει.

Αυτή όμως δεν δείχνει να είναι έτοιμη να επιτευχθεί. Ισως είναι αλήθεια αυτό που λένε οι πιστωτές ότι είναι δύσκολο να υπάρξει συνεργασία με τη νέα ελληνική κυβέρνηση. Τι να περιμένει όμως κανείς όταν κόμματα που δεν έχουν προηγούμενη εμπειρία από διακυβέρνηση αναλαμβάνουν την εξουσία από ένα καθεστώς που έχει χάσει την αξιοπιστία του; Επιπλέον οι πιστωτές απαιτούν μέτρα –όπως περικοπές συντάξεων και απασχόληση στο Δημόσιο –τα οποία μια νεοεκλεγείσα κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να δεχτεί.

Δεν χρειάζεται να γίνουν έτσι τα πράγματα. Είναι αλήθεια ότι για να αποφευχθούν τα χειρότερα οι πιστωτές θα πρέπει να δώσουν ένα σημαντικό ποσό χρημάτων, το οποίο θα ανακυκλωθεί άμεσα σε αποπληρωμές χρέους. Ας αναλογιστούμε όμως την εναλλακτική. Το τελευταίο που θέλει η Ευρώπη είναι να χαθεί η ψυχραιμία και να επέλθει ακόμη μία καταστροφή, μια που θα είναι εντελώς αδικαιολόγητη.

Ο Paul Krugman είναι νομπελίστας οικονομολόγος