Αναζήτηση
Σε κάθε τηλεοπτικό πάνελ υπάρχει συνήθως ένας πονηρός –ενδεχομένως και περισσότεροι.
Kάποιος που δεν γνωρίζει το θέμα, που δεν έχει κάτι συγκεκριμένο να πει, που δεν καταλαβαίνει ή στερείται τεχνικών γνώσεων, που κουβαλάει άγνοιες και βεβαιότητες.
Οταν έλθει η σειρά του να μιλήσει, θα προειδοποιήσει βαρύγδουπα και συγκαταβατικά τους υπόλοιπους:
Εγώ θα μιλήσω πολιτικά!
Λες και οι άλλοι που ξέρουν το θέμα μιλούν αλαμπουρνέζικα.
Τι εννοεί ο ποιητής; Συνήθως ότι θα εκφωνήσει κάτι φλύαρες γενικότητες, θα διατυπώσει μερικές αφόρητες αερολογίες και θα καταλήξει σε μια σειρά ατεκμηρίωτων συμπερασμάτων.
«Θα μιλήσω πολιτικά» είναι κατά κανόνα μια δήλωση απόδρασης από τη γνώση, την κατανόηση και τα πραγματικά δεδομένα ενός προβλήματος.
Κάπως έτσι προσπαθεί η ελληνική κυβέρνηση να μιλήσει από τις 25 Ιανουαρίου. Κάθε τρεις και λίγο προαναγγέλλει φωναχτά, με non paper ή διά της «Αυγής» ότι «έφθασε η ώρα να μιλήσουμε πολιτικά».
Πίσω από τις διακηρύξεις κρύβεται η φιλοδοξία μιας «πολιτικής συμφωνίας» που με κάποιον μαγικό τρόπο θα παρακάμψει τη διαμορφωμένη πραγματικότητα για να δώσει μια «πολιτική λύση» στη διαπραγμάτευση –κοινώς να συμφωνήσουν οι άλλοι να μας κάνουν το χατίρι.
Διότι τι έχουμε να πούμε «πολιτικά»; Υποθέτω θα προσποιηθούμε ότι δεν υπάρχουν αριθμητικά μεγέθη, ούτε αντικειμενικές παράμετροι.
Δεν υπάρχει πλεόνασμα ή έλλειμμα, δεν υπάρχει θέμα εσόδων ή ιδιωτικοποιήσεων, δεν υπάρχει συμφωνία και δεσμεύσεις, δεν υπάρχει δημοσιονομικό και χρηματοδοτικό κενό.
Τι υπάρχει; Υπάρχει η γενική πολιτική διακήρυξη πως ό,τι δεν θέλουμε να υπάρχει έπαψε να υπάρχει στις 25 Ιανουαρίου. Και μια υποτιθέμενη «ασάφεια», την οποία όμως ερμηνεύουμε κατά την πολιτική βολή μας.
Εως τώρα η φιλοδοξία της κυβέρνησης έχει μείνει ανεκπλήρωτη. Ούτε ο Ολάντ, ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Γιούνκερ, ούτε η «Συνάντηση των Οκτώ» άφησε ποτέ τέτοια περιθώρια.
Υποθέτω ότι ο Ντράγκι ακόμη γελάει με τις προσπάθειες να του ασκηθεί «πολιτική πίεση».
Τελευταίος επιχείρησε ο Βαρουφάκης να ψήσει από κοντά τη Λαγκάρντ μήπως βάλει το ΔΝΤ νερό στο κρασί του για φορολογικά, εργασιακά και Ασφαλιστικό. Τζίφος.
Διότι, καλώς ή κακώς, τέτοια «πολιτικά» δεν μιλάνε ούτε στην Ευρωπαϊκή Ενωση ούτε στο ΔΝΤ. Οχι επειδή στις συζητήσεις δεν μετέχουν πολιτικοί αλλά επειδή οι πολιτικοί αυτοί σέβονται την πολιτική.
Ετσι προσπαθούν να ξεφύγουν από το ατεκμηρίωτο και το αναπόδεικτο, τις ιδεοληψίες, τη φιγούρα και τη φλυαρία. Προσπαθούν να μιλήσουν μεθοδικά και συγκροτημένα.
Η ελληνική κυβέρνηση σπατάλησε πολύτιμο χρόνο προσπαθώντας να τους πείσει ότι κάνουν λάθος.
Δυστυχώς, το μοναδικό αποτέλεσμα έως τώρα είναι ότι σπατάλησε πολύτιμο χρόνο.
