Στην αρχή την είπαν «Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου». Ομως το όνομα ήταν φτωχό. Γι’ αυτό και προχθές που άρχισε τις εργασίες της την αναβάπτισαν σε «Επιτροπή για τα Αληθινά Αίτια και τις Γενεσιουργούς Αιτίες της Δημιουργίας και της Διόγκωσης του Δημόσιου Χρέους».

Είναι ένας τίτλος ακριβέστερος. Ορίζει την Επιτροπή ως αυτό που είναι: μια πολιτική πρωτοβουλία που στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτε «λογιστικό». Γι’ αυτό και ο τίτλος προκαταλαμβάνει το αποτέλεσμα του «ελέγχου», υποδηλώνοντας ότι υπάρχουν κρυφά «αίτια» του χρέους που «διογκώθηκε».

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι πρωτάκουστο. Τη θεωρία που τοποθετεί την Ελλάδα στη χορεία των τριτοκοσμικών δικτατοριών, που ζητούν εξάλειψη των πιστωτικών τους υποχρεώσεων ως «απεχθών», τη διάβαζε κανείς παντού στο Διαδίκτυο. Την άκουγε χρόνια τώρα στη ζώνη του τηλεοπτικού λυκόφωτος.

Αυτή η θεωρία αποκτά τώρα περιωπή επίσημης εθνικής πολιτικής –όχι μόνο γιατί την υπηρετεί με ανακριτικό ζήλο η Βουλή. Αλλά γιατί τη νομιμοποίησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Ο Πρόεδρος δεν περιορίστηκε να περιβάλει, σιωπηλός, μόνο με το θεσμικό του κύρος τα εγκαίνια της Επιτροπής. Πήρε κιόλας τον λόγο για να την εγκωμιάσει, να τη στηρίξει ως νομικός, να εκφράσει την ελπίδα ότι από τις εργασίες θα προκύψει και η «αποτύπωση του τι συνέβη» με το χρέος.

Τι αλήθεια συνέβη; Μήπως ο Γ. Παπανδρέου συνωμότησε με τον Σόρος και τους άλλους λύκους της Γουόλ Στριτ, όπως υπαινίχθηκε ο υπουργός Αμυνας; Μήπως ήρθε η ώρα η χώρα να επικαλεστεί τη σωτηρία του λαού ως υπέρτατο δίκαιο, όπως είπε ο Γ. Κατρούγκαλος; Μήπως πρέπει η Ελλάδα να πάρει τον δρόμο που της έδειξε ο «ειδικός στο απεχθές χρέος» –ειδικότητα αποκτηθείσα στο κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης –βέλγος ακτιβιστής Ερίκ Τουσέν, τον δρόμο δηλαδή του Ισημερινού;

Αυτών των θεωριών έγινε προχθές κοινωνός ο Πρόεδρος. Θα πει κανείς ότι είναι αναμενόμενο να συμπλέει με τη συμπολίτευση που μόλις τον έχει αναδείξει στο ύπατο αξίωμα. Το ίδιο είχαν κάνει και οι προκάτοχοί του –για λόγους, ας πούμε, πολιτικής αβρότητας -, κι ας προέρχονταν από χώρους αντίπαλους προς την εκάστοτε κυβέρνηση.

Η πρωτοτυπία εδώ είναι ότι ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος εμφανίζεται να δανείζει το θεσμικό του βάρος σε μια διαδικασία από την οποία έχει αποκλειστεί η αντιπολίτευση και η οποία προωθεί μια επαναχάραξη της πρόσφατης ιστορίας που δεν είναι ομόφωνη ούτε καν στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι μια στάση που επιβεβαιώνει ότι το σύστημα της νεαρής εξουσίας δεν συγκροτείται μόνο από τα δύο κυβερνώντα κόμματα. Στηρίζεται και σε φίλιες δυνάμεις άλλων παρατάξεων. Δυνάμεις που βρίσκουν τώρα την ευκαιρία να δραπετεύσουν από το παρελθόν τους.

Τελευταία Νέα