Υπάρχει η καλή αμφισημία. Η δημιουργική. Είναι αυτή που επιστρατεύει ο Νίκος Βούτσης όταν –διά του «Σπίγκελ» –απειλεί ότι η κυβέρνηση δεν θα πληρώσει το ΔΝΤ αν δεν έχει εξασφαλίσει μισθούς και συντάξεις, για να τον διαψεύσει χωρίς χρονοτριβή ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Το σχήμα επαναλαμβάνεται πολύ συχνά για να είναι τυχαίο. Την ίδια κιόλας ημέρα ο Σκουρλέτης –πάλι σε γερμανικό μέσο ενημέρωσης –απείλησε ότι αν οι εταίροι δεν δώσουν λεφτά θα μας σπρώξουν προς τη Ρωσία. Η κυβέρνηση φαίνεται ότι επιχειρεί να συνδυάσει τον αναγκαίο για την οικονομική σταθερότητα καθησυχασμό στο εσωτερικό με απειλητικές κρούσεις του νταουλιού στο εξωτερικό. Δημιουργική διγλωσσία.

Υπάρχει όμως και η κακή αμφισημία. Η ανεξέλεγκτη. Τη δοκίμασε κι αυτή χθες ο υπουργός Εσωτερικών. Η κυβέρνηση μετεωρίστηκε ανάμεσα στην καταγγελία μιας «προκλητικής εισβολής» και στην υπεράσπιση μιας «ανώδυνης διαμαρτυρίας». Και, τελικώς, αντί να απαντήσει στο ερώτημα, άλλαξε το θέμα. Αφαίρεσε από το χαρτοφυλάκιο του Βούτση τη Δημόσια Τάξη. Είναι μια απώλεια για την οποία ο υπερυπουργός Εσωτερικών έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ανακουφισμένος.

Ομως, όσο κι αν προσπαθήσει να εκλογικεύσει κανείς εκ των υστέρων αυτή την πρωτοβουλία, δεν πρόκειται να θεραπεύσει την πολιτική αμηχανία που την ενέπνευσε. Η ρίζα της θα μπορούσε συμβολικά να αναζητηθεί σε ένα στιγμιότυπο που ανασύρθηκε από τον Ιούλιο του 2012. Τότε οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ σήκωναν τις γροθιές τους πίσω από το πανό που είχαν οι ίδιοι απλώσει πάνω από τον Αγνωστο Στρατιώτη.

Ηταν η εποχή που ο Βούτσης ήταν εκπρόσωπος μιας Κοινοβουλευτικής Ομάδας που αντιμετώπιζε το βουλευτήριο ως φυσική συνέχεια της πλατείας. Γι’ αυτό και μετέβαινε με άνεση από τον κοινοβουλευτισμό στον ακτιβισμό –από τη συνεδρίαση στη διαδήλωση.

Η αλήθεια είναι ότι, συγκρινόμενος με τον ζήλο της αντιμνημονιακής γενιάς της Αριστεράς, ο Βούτσης ήταν μάλλον από τις πιο ήπιες κοινοβουλευτικές παρουσίες του αντιπολιτευόμενου ΣΥΡΙΖΑ –και λόγω θέσης και λόγω εμπειρίας. Ομως, η αντιπολίτευση είναι ένας άλλος, εύκολος κόσμος όπου όλα είναι λόγια.

Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αντιμέτωπος με τους τρόπους που καλλιέργησε. Εξού και δίνει την εντύπωση ότι αποστρέφεται την εξουσία που έχει εντολή να ασκήσει. Ως έκφραση ενός τέτοιου ενοχικού συνδρόμου μπορεί να διαβάσει κανείς και τη μετατροπή ενός προβλήματος δημόσιας τάξης σε εσωτερικό ζήτημα αναδιανομής ρόλων στο κυβερνητικό σχήμα.

Αυτή η αναζήτηση διόδου απόδρασης από το δίλημμα τείνει να παγιωθεί ως νέο στυλ διακυβέρνησης. Είναι ένα στυλ που δεν μπορεί να έχει διάρκεια. Δεν μπορείς εσαεί να είσαι και με τους «αλληλέγγυους» και με τον φρούραρχο.

Τελευταία Νέα