Ο Ματ Χέιγκ είναι ένας 40χρονος βρετανός δημοσιογράφος και συγγραφέας. Είναι επίσης ένας άνθρωπος που συμβιώνει περιοδικά με την κατάθλιψη την τελευταία 15ετία. Ο Πιτ Ετσελς είναι λέκτορας Βιολογικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Μπαθ Σπα. Είναι επίσης συντονιστής των επιστημονικών μπλογκ της Guardian. Και ο Χέιγκ συνεργάζεται τακτικά με την Guardian. Πιθανώς να γνωρίζονται προσωπικά, πιθανώς και όχι. Μοιράζονται πάντως τον ίδιο θυμό, την ίδια αγανάκτηση, την ίδια απόγνωση για τον τρόπο με τον οποίο κάλυψαν τα βρετανικά ταμπλόιντ (και όχι μόνο φυσικά, αλλά ας μείνουμε εκεί) την είδηση πως ο Αντρέας Λούμπιτς είχε ιστορικό κατάθλιψης. «Ενας τρελός στο πιλοτήριο» ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της Sun. «Γιατί στην ευχή τού επέτρεπαν να πετάει;» στρίγκλισε η Daily Mail. «Ο δολοφόνος πιλότος είχε κατάθλιψη» ούρλιαξε η Mirror.

Ο Χέιγκ ένιωσε την ανάγκη να πει στον κόσμο πως, παρότι καταθλιπτικός, η μοναδική ζωή που έχει σκεφτεί ποτέ να αφαιρέσει είναι η δική του· πως καταθλιπτικός ήταν και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, και ο Μπαζ Ολντριν, και ο Αβραάμ Λίνκολν, και πολλοί από τους σπουδαιότερους, πλέον υπεύθυνους ανθρώπους, και εκατομμύρια ακόμα άνθρωποι, δυνητικά οποιοσδήποτε από εμάς· και το γεγονός πως ένας καταθλιπτικός άνθρωπος έκανε κάτι φριχτό δεν σημαίνει πως όλοι ή οι περισσότεροι μπορούν να κάνουν φριχτά πράγματα –ο στιγματισμός τους, όμως, αυτός ναι, είναι πολύ επικίνδυνος, επιβάλλει μια επίφοβη σιωπή και στοιχίζει ζωές. Τα ίδια, λίγο-πολύ, ένιωσε την ανάγκη να πει και ο Ετσελς. Με την επιπλέον επισήμανση πως οι έρευνες για την αεροπορική τραγωδία βρίσκονται σε τόσο πρώιμο στάδιο, που είναι ανεύθυνο να ισχυριστεί κάποιος πως ο Λούμπιτς έριξε επίτηδες το αεροπλάνο για τον Χ ή τον Ψ λόγο –και ακόμα πιο ανεύθυνο να επιχειρείται σύνδεση της συντριβής με τη διανοητική του υγεία: «Η αλήθεια είναι, δεν ξέρουμε».

Τον επίλογο, θα μου επιτρέψετε, τον αφήνω στον Αύγουστο Κορτώ: «»Ψυχοπαθείς» και «διαταραγμένοι» είναι οι άνθρωποι της διπλανής σας πόρτας. Ζούμε μαζί σας, πλάι σας –είμαστε ο γείτονας που σας καλημερίζει στο σουπερμάρκετ, ο φίλος που σας συναντάει για καφέ, ο αδελφός κι ο σύντροφος που σας περιβάλλει με την αγάπη του. Είμαστε οι γονείς και τα παιδιά σας, ανθρώπινα όντα σαν εσάς, που αξίζουμε τον ίδιο σεβασμό και την ίδια αποδοχή όπως και κάθε ασθενής που αγωνίζεται για μιαν αξιοπρεπή, ευτυχισμένη ζωή… Δεν είμαστε επικίνδυνοι, δεν είμαστε δολοφόνοι. Μόνο συνάνθρωποι και συνοδοιπόροι».

Τελευταία Νέα