Αναζήτηση
Σε βαθιά, εν πολλοίς αχαρτογράφητα και ως εκ τούτου επικίνδυνα, νερά οδηγείται η χώρα στην αγωνιώδη προσπάθεια της κυβέρνησης να χρηματοδοτήσει, έστω και προσωρινά, το χρηματοδοτικό κενό της ελληνικής οικονομίας.
Στο πλαίσιο αυτό –κατά ασφαλείς πληροφορίες που περιήλθαν χθες σε γνώση μου –τριμελής ελληνική αντιπροσωπεία επισκέφθηκε την Τεχεράνη την περασμένη εβδομάδα για επείγουσες διαβουλεύσεις με την ιρανική κυβέρνηση, προκειμένου η χώρα αυτή να αγοράσει είτε ποσότητα ελληνικών ομολόγων είτε μέρος του ελληνικού χρέους!
Η προσπάθεια, κατά τις ίδιες πηγές, απέβη άκαρπη, διότι οι παράγοντες της ιρανικής κυβέρνησης με τους οποίους συναντήθηκε η τριμελής ελληνική αντιπροσωπεία αρνήθηκαν να μπουν σε αυτή την «περιπέτεια», επικαλούμενοι τις επιπτώσεις από τις οικονομικές κυρώσεις που έχει επιβάλει η διεθνής κοινότητα στο Ιράν εξαιτίας του πυρηνικού του προγράμματος.
Η ελληνική αντιπροσωπεία επέστρεψε ήδη στην Αθήνα, άπρακτη. Επικεφαλής της ήταν ο Γιώργος Τσίπρας, πρώτος εξάδελφος του Πρωθυπουργού, ο οποίος έχει ήδη προσληφθεί στο υπουργείο των Εξωτερικών ως σύμβουλος του υπουργού Νικ. Κοτζιά, αλλά προαλείφεται για ειδικός γραμματέας Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων.
Οπως είναι φυσικό, η μετάβαση της υπό τον κ. Τσίπρα ελληνικής αποστολής στην Τεχεράνη έγινε προσπάθεια να κρατηθεί μυστική, δεδομένων των διεθνών κυρώσεων κατά του Ιράν καθώς και των εχθρικών σχέσεων μεταξύ Ιράν και Ισραήλ. Εντυπωσιάζει όμως το γεγονός ότι αυτή επιχειρήθηκε ενώ είναι γνωστά όλα τα προηγούμενα και, επίσης, ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν επιτύχει να μετατρέψουν το Ισραήλ σε στρατηγικό σύμμαχο της Ελλάδας στην περιοχή. Επίσης η επίσκεψη διοργανώθηκε, παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ που ηγούνται της πολιτικής των κυρώσεων κατά του Ιράν έχουν σε σημαντικό βαθμό σταθεί αρωγοί στην προσπάθεια της χώρας μας να αντεπεξέλθει στα προβλήματα με τους «σκληρούς» της ευρωζώνης.
(Εννοείται ότι διαψεύσεις δεν θα δεχθώ.)
Το μεγάλο θέμα της ημέρας για μένα, πάντως, δεν είναι ο αδελφός Κατρούγκαλος –που δεν έκανε τίποτε περισσότερο από ό,τι κάνουν άλλοι δεκαπέντε με είκοσι συνάδελφοί του γνωστοί δικηγόροι της Αθήνας και έχουν, μετά συγχωρήσεως, πάθει ακράτεια από το ευρώ του κάθε πικραμένου απολυμένου/μετακινούμενου/διαθέσιμου κ.λπ.
Είναι η ψήφιση στο νομοσχέδιο για τις 100 δόσεις της διάταξης η οποία απαγορεύει διά ροπάλου τις λεγόμενες τριγωνικές συναλλαγές (για τους επαΐοντες περί αυτά, πρόκειται για τη μητέρα της μεγάλης φοροδιαφυγής). Οπως μου έδωσε να καταλάβω χθες σοβαρός κυβερνητικός παράγων ο οποίος είναι γνώστης τού τι συμβαίνει στα πέριξ, από Ελευσίνα μέχρις Αγίους Θεοδώρους, η ψήφιση της διάταξης μπορεί να επαναφέρει στο προσκήνιο προς εξέταση, και επιβολή των νόμιμων κυρώσεων, αυτά που η γαλαντόμος κυβέρνηση Σαμαρά χάρισε μια καλοκαιρινή νύχτα του 2014 σε ορισμένους μεγαλοσχήμονες. Ηταν μια τροπολογία –θυμίζω –που ψηφίστηκε «άγρια μεσάνυχτα» από ελάχιστους μυημένους στο κόλπο βουλευτές της τότε συμπολίτευσης και το δώρο αποτιμήθηκε στο 1,5 δισ. ευρώ!
Η τροπολογία η οποία είχε γίνει προσπάθεια να ψηφιστεί και το καλοκαίρι του ’13, αλλά δεν τα κατάφεραν τότε οι εμπνευστές της (δεν είχε στηθεί σωστά το κόλπο), ψηφίστηκε το καλοκαίρι του ’14, απούσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επίσης όλως τυχαίως.
Για να δούμε, τώρα.
Το μεγάλο κόλπο
Υπάρχει και ένα παρασκήνιο πίσω από όλο αυτό με τις τριγωνικές συναλλαγές, το οποίο θα περιγράψω εν τάχει: κυβερνητικό στέλεχος αναζήτησε τη βοήθεια αμερικανού ειδικού, ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα, μελέτησε το θέμα και παρουσίασε πρόταση 100 σελίδων, από την οποία προκύπτει ότι υπάρχει τρόπος να πιαστεί η μεγάλη φοροδιαφυγή.
Ο κυριούλης αυτός έχει κάνει ανάλογη δουλειά με θεαματικά, λέει, αποτελέσματα σε 30 χώρες ανά τον πλανήτη που είχαν να αντιμετωπίσουν το κόλπο αγοράζω εγώ «κάτι», πετρέλαιο ας πούμε, σε μια τιμή. Πουλάω το «κάτι» σε μια εταιρεία, την οποία έχω στήσει αλλά δεν φαίνεται ότι μου ανήκει, πολλαπλασιάζοντας την τιμή αγοράς. Εκείνη, με τη σειρά της, ξαναπουλάει σε μένα σε ακόμη μεγαλύτερη τιμή ώστε εγώ εν συνεχεία να το διαθέσω στην αγορά με την (πολύ υψηλή) τιμή που έχει ήδη διαμορφωθεί στην πορεία που περιέγραψα.
Τα στοιχεία στο φως
Επανέρχομαι όμως στο θέμα Κατρούγκαλου, το οποίο αποκάλυψε χθες στο «Βήμα της Κυριακής» ο φίλος μου ο Βασίλης Χιώτης, για να επισημάνω το εξής: ο υπουργός, αντί να διαρρηγνύει με τόση ένταση τα ιμάτιά του και να καταφεύγει σε βαρείς χαρακτηρισμούς, θα μπορούσε να κάνει το ελάχιστο.
Να δώσει στη δημοσιότητα ο ίδιος τις υποθέσεις που έχει αναλάβει το γραφείο του αφότου ο ίδιος έπαψε να ασκεί νομικά καθήκοντα. Ετσι θα δούμε και ποιοι είναι τα πελατάκια του (ορφανού) γραφείου του.
Για παράδειγμα: αν μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται δημοτικοί αστυνομικοί, σχολικοί σύμβουλοι, γιατροί μη ενταχθέντες στον ΕΟΠΥΥ, διοικητικοί ΑΕΙ, καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, εννοείται ότι έχει πρόβλημα, και μάλιστα σοβαρό, σύγκρουσης συμφερόντων. Διότι αν θυμάμαι καλά, και προφανώς θυμάμαι, αυτός με το που ανέλαβε προσδιόρισε με δηλώσεις του ότι οι συγκεκριμένες κατηγορίες υπαλλήλων ήταν αυτές που θα επαναπροσλάβει στο Δημόσιο. Και προώθησε και το σχετικό νομοσχέδιο.
Το δράμα
Στο μεταξύ αισθάνομαι την ανάγκη να δηλώσω ότι συμπάσχω, μέχρι δακρύων, με τους αγωνιστές της ΠΟΣΠΕΡΤ. Δυστυχώς, για λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή μου, δεν κατάφερα να είμαι κοντά τους την Παρασκευή στην εκδήλωση που έκαναν στον Χολαργό, αλλά αυτό ουδόλως με αποτρέπει να μεταφέρω τον σπαραγμό του προέδρου της ΠΟΣΠΕΡΤ Καλφαγιάννη όταν περιέγραφε πως η κυβέρνηση γκρέμισε τα όνειρά του, να ξαναστήσει την ΕΡΤ όπως ήταν και φυσικά με τους ίδιους μισθούς και τα ίδια «παρεπόμενα» (αδειούλες, επιδόματα κ.λπ.).
«Ταφόπλακα στην ΕΡΤ» χαρακτήρισε το νομοσχέδιο ο άδολος αγωνιστής εργατοπατέρας Καλφαγιάννης και θα συμφωνήσω μαζί του, γιατί του έχω νέα:
n Το νομοσχέδιο δεν προβλέπει παραπάνω από 2.000 εργαζομένους συμπεριλαμβανομένων εκείνων της ΝΕΡΙΤ (κάπου 600 είναι αυτοί), οι δε μισθοί θα υπολείπονται κατά πολύ εκείνων που απολάμβαναν πριν κλείσει βλακωδώς το μαγαζάκι ο Σαμαράς, τον Ιούνιο του 2013.
Το νομοσχέδιο αυτές τις ημέρες βρίσκεται στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους για να υπάρξει η σχετική έκθεση, η οποία –άλλο νέο αυτό για τον Καλφαγιάννη και την παρέα του –ενδέχεται να οδηγήσει σε περαιτέρω μείωση του αριθμού των εργαζομένων, κάτω από 2.000 δηλαδή.
Και τούτο διότι, όπως έμαθα, παρά τις νομικές τρύπες που διερευνήθηκαν, δεν βρέθηκε τρόπος να μην αποδοθούν τα 100 εκατ. ευρώ του ανταποδοτικού οφέλους στον κρατικό προϋπολογισμό. Αρα, η νέα ΕΡΤ θα πρέπει να λειτουργήσει μόνο με τα 100 εκατ. ευρώ που απομένουν.
Δράμα.
