Τώρα που «νικήσαμε» (για πεντηκοστή πέμπτη φορά συγκεκριμένα) στις Βρυξέλλες και η ελληνική επιτυχία έχει στείλει για ψυχοφάρμακα τη φράου Ανγκελα και τους βοηθούς της, είμαι υποχρεωμένος να σπάσω τη σιωπή μου και να μιλήσω για το δράμα «Χουλιαράκη» που εξελίσσεται στα μουγκά –εν κρυπτώ και παραβύστω που έγραφαν παλιά οι δημοσιογράφοι για να κάνουν φιγούρα.

Αναφέρω κατ’ αρχάς ότι η «ασθένεια» Χουλιαράκη που δεν του επέτρεψε να εκπροσωπήσει τη χώρα στις πρόσφατες διαπραγματεύσεις του Brussels Group (όπως βάφτισαν την τρόικα οι νονοί της στην Αθήνα) είναι αυτό που λέμε «διπλωματική». Δεν πρόκειται δηλαδή ούτε για γρίπη ούτε για ίωση με πυρετό. Πρόκειται για την ασθένεια «βαρουφακιάδα», η οποία πλήττει αδύναμους οργανισμούς και τους ρίχνει με τη μία κάτω.

Τον Χουλιαράκη τον πέτυχε την ώρα που είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη των θεσμών (άλλα βαφτίσια αυτά) και γενικώς απέλαυε μιας εκτίμησης στην πρωτεύουσα των μυδιών, που έχει ως σήμα κατατεθέν έναν χάλκινο πιτσιρίκο, ο οποίος κατουράει σε μια γωνιά της κεντρικής πλατείας. Τον βρήκε κουρασμένο από την προσπάθεια και την… κακή συνήθεια να μην αναγνωρίζει πάνω του την επικυριαρχία του «ουάου» αγοριού Βαρουφάκη, αλλά να ενημερώνει είτε τον αντιπρόεδρο Δραγασάκη είτε απευθείας τον πρόεδρο Αλέξη.

Μιλάμε για εγκλήματα καθοσιώσεως εκ μέρους του –τα οποία και πλήρωσε. Μου λένε ότι ο Βαρουφάκης ζήτησε την παραίτησή του. Ο Χουλιαράκης απαυδισμένος τούς την έδωσε γραπτώς. Υστερα όμως –προφανώς έπειτα από διαβουλεύσεις με τον Δραγασάκη –το μετάνιωσε και ενημέρωσε σχετικά τον Τσίπρα, ότι του ζητήθηκε να παραιτηθεί. Ο άλλος του ζήτησε να μείνει στη θέση του. Ο Χουλιαράκης έμεινε, αλλά στο μεταξύ ο «ουάου» Βαρουφάκης είχε ορίσει επικεφαλής των διαπραγματευτών τον Νίκο Θεοχαράκη της απολύτου εμπιστοσύνης του και την Ελενα Παναρίτη να του κρατάει την τσάντα.

Οι Βρυξέλλες ρώτησαν πού είναι ο Χουλιαράκης. Ο τεράστιος Βαρουφάκης τον δήλωσε «αναπληρωτή» και καθάρισε.

Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα μείνει ώς το τέλος της ημέρας στο οικονομικό επιτελείο. Είναι στενοχωρημένος και πολύ απογοητευμένος. Τον καταλαβαίνω.

Σχόλια γεμάτα δηλητήριο

Η απουσία του σοβαρού Γιώργου Χουλιαράκη και η αντικατάστασή του από τους Θεοχαράκη – Παναρίτη έχουν δώσει την ευκαιρία για δηλητηριώδη σχόλια στην πρωτεύουσα των μυδιών. Ενα κορυφαίο στέλεχος του EuroWorking Group τους χαρακτηρίζει, μαζί με τον υπουργό επικεφαλής τους, «θίασο». Επιφυλάσσομαι να τον «δώσω» επί του παρόντος τον κύριο, αλλά έχω καταλήξει ότι ζηλεύει τον sex symbol Βαρουφάκη, γι’ αυτό τα λέει!

Ο Γερμαναράς!

(Αντε, σχεδόν τον μαρτύρησα).

Η πληροφόρηση

Δεν ξέρω αν θα περάσουν από τη Βουλή οι μεταρρυθμίσεις που κάποια στιγμή, θέλει – δεν θέλει, θα παρουσιάσει η κυβέρνηση και θα ζητήσει την ψήφισή τους. Γνωρίζω όμως ότι δεν θα είναι και το ευκολότερο πράγμα του κόσμου. Οπως με ενημέρωσαν, η επιστήθια φίλη της προέδρου Ζωής, Rachel διεθνώς, Ραχήλ επί το ελληνικότερον, Μακρή καθιστά σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι «καινούργια μέτρα αυτή η Βουλή δεν ψηφίζει».

Εκτιμώ ότι έχει «ειδικότερη» πληροφόρηση για να τα υποστηρίζει αυτά, παρότι νέα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτιμώ επίσης ότι αυτή η «ειδικότερη» πληροφόρηση προέρχεται από την Πρόεδρο Ζωή –άρα, ας την έχουν υπ’ όψιν τους εκεί στο Μέγαρο Μαξίμου.

Του βγαίνει από τα αριστερά

Αναφέρθηκα στην πρόεδρο Ζωή και δεν μπορώ να μη μεταφέρω εδώ –τίποτε δεν κρατάω για τον εαυτό μου, ως γνωστόν –τον έντονο εκνευρισμό που προκαλεί στον πρόεδρο Αλέξη η στάση της, ειδικά στο θέμα των προφυλακισμένων βουλευτών της Χρυσής Αυγής.

Το «ενδιαφέρον» του προέδρου Αλέξη έχει στραφεί στο «γιατί» το κάνει αυτό που κάθε τόσο κάνει η Πρόεδρος Ζωή.

Η πληροφόρηση που έχω, από συνεργάτη του προέδρου, είναι ότι καταλήγουν στο συμπέρασμα πως «πάει να του τη βγει από τα αριστερά». Η Ζωή, λέει ο άνθρωπός μου, προσπαθεί μέσω της απόδειξης περί δήθεν άκυρων ψηφοφοριών, επειδή δεν μετείχαν οι βουλευτές της Χρυσαυγής, να βγάλει σε δεύτερο στάδιο άκυρους τους εφαρμοστικούς νόμους του Μνημονίου που ψήφισε η Βουλή, ώστε να φανεί ο Τσίπρας ως συμβιβασμένος με τα Μνημόνια και τις επιπτώσεις τους, αφού δεν έχει αναλάβει την πρωτοβουλία να τους αναστείλει.

Ναι, το ξέρω, μακιαβελικό ακούγεται, αλλά και η Πρόεδρος Ζωή δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. Κόρη του προέδρου Νίκου (Κωνσταντόπουλου) είναι, που εκείνος την παίζει την πολιτική στα δάχτυλα.

Δύσκολα θα περάσει

Στενοχωριέμαι έντονα που συμβαίνουν αυτά τα πράγματα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και μετά βίας συγκρατώ τον εαυτό μου να μην αφεθώ και φανερωθεί η θλίψη μου, αλλά τι να γίνει, όλα μέσα στη ζωή είναι. Υπ’ αυτή την έννοια αναγγέλλω ότι η διάταξη που θα ανοίξει της φυλακής τα σίδερα για τον Σάββα Ξηρό και που θα συμπεριλάβει στο νομοσχέδιό του ο υπουργός Παρασκευόπουλος, δύσκολα θα περάσει από τη Βουλή. Γιατί θα γίνει σκοτωμός.

Υπουργός με τον οποίο συνομίλησα (ο Γιάννης Πανούσης συγκεκριμένα, Προστασίας του Πολίτη) μου είπε ότι διαφωνεί με τη διάταξη και ότι θα το πει στον συνάδελφό του, διότι δεν είναι δυνατό να δίνεται η δυνατότητα αποφυλάκισης σε έναν κατά συρροήν δολοφόνο έστω και με τον μανδύα της επαναστατικής ένοπλης βίας.

Ο Νίκος Νικολόπουλος, γραμματέας της ΚΟ του κόμματος «Π. Καμμένος και Σία Ανεξάρτητοι Ελληνες», με ενημέρωσε ότι δεν έχουν ακόμη τη σχετική διάταξη στα χέρια τους, αλλά η βασική τους θέση είναι «κανένας τρομοκράτης έξω, κανένας με βαριά αναπηρία μέσα». Δεν θα τεθεί, μου δήλωσε, θέμα «κομματικής πειθαρχίας» γι’ αυτό, αλλά για τους ΑΝΕΛ μιλάμε, όχι για κανένα γκρουπούσκουλο της Αριστεράς που μπορεί και να ψήφιζε «υπέρ».

Τα τρένα που φύγανε
Καμία πρωτοτυπία οφείλω να επισημάνω στις τοποθετήσεις του Πρωθυπουργού. Παρουσίασε στις Βρυξέλλες ως μέγα εφεύρημα την ατάκα ότι «ξαναβάλαμε τη διαδικασία και πάλι στις ράγες», αλλά πρέπει να του επισημάνω ότι πολλοί άλλοι πριν από αυτόν έχουν μιλήσει για τρένα –η συνηθέστερη ατάκα του Θεού Ανδρέα προς τους εσωκομματικούς αντιπάλους ήταν, ας πούμε, το «όποιος διαφωνεί να κατέβει τώρα από το τρένο».
«Τα τρένα που φύγανε, αγάπες που μείνανε» που λέει και το τραγούδι.

Η ώρα της αλήθειας

Η κυβέρνηση εξακολουθεί να κρατάει υψηλούς τόνους αναφορικά με τα πραγματικά αποτελέσματα της προχθεσινής διαδικασίας στις Βρυξέλλες, «διαρρέοντας» προς κάθε κατεύθυνση ότι κατήγαγε μία ακόμη νίκη – η οποία προφανώς αθροίζεται στη μακριά αλυσίδα παρόμοιων νικών που έφεραν τη χώρα ένα βήμα προ του γκρεμού.

Ομως, αν και παίρνει «άριστα 10» στο επικοινωνιακό κομμάτι της πολιτικής της, η ουσία είναι ότι στη διαπραγμάτευση (;) της Πέμπτης στις Βρυξέλλες δεν επιτεύχθηκε καμία νίκη. Αντίθετα, καταγράφηκε η απαίτηση των εταίρων να παρουσιάσει επιτέλους η κυβέρνηση ένα συγκεκριμένο πακέτο μεταρρυθμίσεων και μέτρων, ώστε να χαλαρώσει η πίεση και να ανοίξει η στρόφιγγα της χρηματοδότησης της χώρας. Αναρωτιέται κανείς, αφού τίποτε δεν άλλαξε σε σχέση με τα όσα επί δίμηνο οι δανειστές και εταίροι απαιτούν από την κυβέρνηση να κάνει, τι χρειαζόταν η προχθεσινή 5μερής που κατέληξε 8μερής. Οσοι γνωρίζουν τα πραγματικά περιστατικά υποστηρίζουν ότι δεν χρειαζόταν. Η επαναβεβαίωση της θέσης των εταίρων δεν ήταν αναγκαία, αντίθετα αύξησε την πίεση πάνω στη χώρα με διακηρύξεις του είδους «όχι μεταρρυθμίσεις, όχι χρηματοδότηση».

Αυτή είναι η αλήθεια και οτιδήποτε άλλο αποτελεί παραποίηση της ίδιας και της αυθεντικότητας των γεγονότων. Και μπορεί μεν να είναι κατανοητή η προσπάθεια της κυβέρνησης να βαφτίσει για μια ακόμη φορά το κρέας ψάρι, όμως υπάρχει ένα ζήτημα σχετικά με το τι θα πρέπει να περιμένουν οι πολίτες ότι θα τους συμβεί και τι θα πρέπει να περιμένουν οι δανειστές ότι θα κάνει η κυβέρνηση.

Επειδή λοιπόν η χώρα, στην κατάσταση που βρίσκεται, δεν αντέχει τη διγλωσσία αλλά ούτε και άλλα ψεύδη, είναι απαραίτητο η κυβέρνηση να σοβαρέψει. Να κοιτάξει κατάματα τον ελληνικό λαό και να του πει την αλήθεια για το πού βρισκόμαστε. Μόνο έτσι θα τον πείσει – τον λαό – ότι οφείλει να συμμετάσχει στην προσπάθεια για τη διάσωση της χώρας. Αλλιώς…