Τι παίζει απόψε στο κανάλι της Βουλής; Αυτή δεν είναι πια μια ξεκούδουνη ερώτηση. Χάρη, βεβαίως, στη Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Είναι εύκολο να εξηγείς τις επιδόσεις της Προέδρου της Βουλής μόνο ως εκπυρσοκροτήσεις της εικαζόμενης αρχηγικής της φιλοδοξίας. Είναι ακόμη πιο εύκολο να υποκαθιστάς την πολιτική ανάλυση με ερασιτεχνικά ψυχογραφήματα. Ομως, όσα διαδραματίζονται στο Κοινοβούλιο από τότε που ανέλαβε η νέα του Πρόεδρος δεν είναι ούτε εσωκομματικό παίγνιο ούτε ιδιοσυγκρασιακό δράμα. Η αδυναμία της Βουλής να κρατήσει τις συνεδριάσεις της εντός θέματος, η αδυναμία της να αποφύγει τον εκτροχιασμό, δεν μπορεί να είναι πρόβλημα μόνο ενός προσώπου –κι ας παροχετεύονται όλες οι διαδικασίες σε μια αναμέτρηση τάχα «επί προσωπικού».

Η Κωνσταντοπούλου δεν φύτρωσε ξαφνικά στο πολιτικό σκηνικό. Είναι προπαντός προϊόν του κόμματός της. Αν εξαιρέσει κανείς την ευνοϊκή για τη Χρυσή Αυγή νομική της κατασκευή, όλα τα υπόλοιπα κεφάλαια της ατζέντας που της χρεώνεται ως «προσωπική» δεν είναι αποκλειστικότητά της. Είναι –για να χρησιμοποιήσουμε μια πρωθυπουργική μεταφορά –σάρκα από τη σάρκα του δογματικού μείγματος που διαμόρφωσε τα τελευταία χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους, με σκοπό να διαγραφεί το απεχθές του μέρος, δεν είναι επινόησή της. Ούτε εμπνεύστηκε μόνη της τη συνέχιση της αντιπολίτευσης με ποινικά μέσα –διά των εξεταστικών επιτροπών χωρίς σύνορα. Ακόμη και οι κατηγορίες που απευθύνει στους πολιτικούς της αντιπάλους είναι κόπιες από τα αναθέματα της κομματικής βιβλιοθήκης.

Οταν λέει ότι εφαρμόζει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, η Πρόεδρος της Βουλής ακριβολογεί. Η διαφοροποίησή της από το Μαξίμου είναι «επιχειρησιακή». Απλώς αντιλαμβάνεται το πρόγραμμα αυτό δεοντολογικά, σαν να ήταν κανονισμός –όπως ο Κανονισμός που διαρκώς επικαλείται με ιησουιτικό ζήλο.

Οι πολιτικοί της αντίπαλοι, που τώρα την καταγγέλλουν για ανεπίτρεπτο κομματισμό, είναι οι ίδιοι που συνέπραξαν στην ανάδειξή της. Κάποιοι από αυτούς που τώρα «σκοράρουν» άνετα απέναντι σε έναν εύκολο στόχο, είχαν προβλέψει το θεσμικό ατύχημα. Κι ωστόσο το βοήθησαν να συμβεί.

Κακά τα ψέματα. Το φαινόμενο Κωνσταντοπούλου δεν είναι δημιούργημα μόνο της Κωνσταντοπούλου. Το προκάλεσαν κυρίως όσοι φαντάζονταν ότι θα την εξουδετερώσουν, αν την κρατήσουν εκτός κυβερνητικού σχήματος. Οσοι φαντάστηκαν ότι ο τρόπος για να ξεφορτωθείς ένα εσωκομματικό πρόβλημα είναι να το «παρκάρεις» στη θέση του τρίτου τη τάξει πολιτειακού αξιώματος.

Είναι σαν να γεμίζεις μια πυριτιδαποθήκη και να πετάς μέσα της ένα αναμμένο στουπί. Και μετά να κατηγορείς το στουπί για εμπρησμό.