Αναζήτηση
Δεν μου αρέσουν οι μετά Χριστόν προφήτες, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν χρειαζόταν να είσαι Χριστός, ούτε καν προφήτης. Το πράγμα φαινόταν με γυμνό μάτι.
Στη συζήτηση με την ευρωζώνη η κυβέρνηση έκανε ένα ουσιώδες τακτικό σφάλμα. Σπατάλησε χρόνο.
Τη στιγμή που ο χρόνος ήταν η βασική παράμετρος που κυλούσε και κυλάει εις βάρος της. Αντί να τρέχει, χρονοτριβούσε –και αυτό για εσωτερικούς κυρίως λόγους.
Ποιος θυμάται σήμερα το «amend, expand, conclude» της 11ης Φεβρουαρίου που η κυβέρνηση απέριψε όταν ο Σόιμπλε απέσυρε το «amend»; Οι αποφάσεις της 20ής Φεβρουαρίου και της 9ης Μαρτίου ήταν σαφώς χειρότερες.
Κακά τα ψέματα, κανείς δεν μπορεί να διαπραγματευτεί πραγματικά με μια θηλιά στον λαιμό.
Η καθυστέρηση των αποφάσεων έφερε έλλειψη ρευστότητας. Η έλλειψη ρευστότητας οδήγησε σε όλο και πιο επώδυνες αποφάσεις. Ο χρόνος έγινε χρήμα.
Ετσι, το πρόγραμμα που είχε καταργηθεί πήρε παράταση. Η τρόικα που είχε σκοτωθεί αναστήθηκε. Τα «τεχνικά κλιμάκια» ετοιμάζονται να επιστρέψουν. Και η διαπραγμάτευση αρχίζει ουσιαστικά από ένα σημείο πολύ χειρότερο από εκείνο στο οποίο την είχε αφήσει η προηγούμενη κυβέρνηση.
Μόνο τη δόση (που είχαμε υπερήφανα αρνηθεί) δεν καταφέραμε να εκταμιεύσουμε ακόμη.
Προφανώς ευθύνεται ο εγκλωβισμός σε μια ρητορική εσωτερικής κατανάλωσης.
Προφανώς εκδηλώθηκαν ανούσιες ιδεοληψίες –πόση σημασία έχει τελικά αν τα «τεχνικά κλιμάκια» μπορούν ή δεν μπορούν να έρχονται στην Αθήνα;
Προφανώς η απειρία φέρει ένα μερίδιο ευθύνης. Κυβερνητικά στελέχη βρέθηκαν να χειρίζονται μια διαπραγμάτευση υψίστης δυσκολίας, με σκληρούς και έμπειρους αντιπάλους, χωρίς να διαθέτουν ανάλογη πείρα, γνώσεις και παραστάσεις.
Προφανώς υπήρχε ένα θέμα κατανόησης του αντικειμένου. Τα non paper που διακινούσε το Μέγαρο Μαξίμου έκαναν πολλούς εκτός Ελλάδας να αναρωτηθούν αν μιλούσαν για το ίδιο πράγμα.
Ε, λοιπόν, δεν μιλούσαν. Η νέα κυβέρνηση είχε διαμορφώσει μια ιδιαίτερη αντίληψη για την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, τους κανόνες, τους συσχετισμούς, τις συμπεριφορές και τις δυνατότητες που υπήρχαν.
Δυστυχώς οι εξελίξεις την απογοήτευσαν.
Την 1η Φεβρουαρίου, ας πούμε, ο αντιπρόεδρός της μιλούσε από τηλεοράσεως για «πολιτική συμφωνία» η οποία θα κλείσει «ίσως και τα προσεχή εικοσιτετράωρα» –κάτι που προφανώς δεν συνέβη.
Στις 19 Φεβρουαρίου, το Μέγαρο Μαξίμο ζητούσε Σύνοδο Κορυφής για να θέσει «πολιτικά» το ζήτημα –την οποία αρνήθηκε να συγκαλέσει ο Τουσκ.
Στις 9 Μαρτίου, κατέστη σαφές το εξαρχής αυτονόητο: δεν προβλέπεται πολιτική διαδικασία παράκαμψης της τρόικας, όπως κι αν την ονομάσει κανείς.
Φυσικά ό,τι έγινε, έγινε. Τα παθήματα είναι μέρος της μαθητείας ενός νέου κυβερνητικού σχήματος.
Αρκεί να γίνονται και μαθήματα!..
