Δεν ήταν μόνο τα Μνημόνια που έκριναν τις τελευταίες εκλογές. Ενα κρίσιμο μέγεθος που έδωσε τη νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν η ιδεολογία του. Η αριστερή ιδεολογία –έστω η ιδεολογία του τμήματος της Αριστεράς που δεν θα μπορούσε επ’ ουδενί να υπερασπιστεί τα αυταρχικά κομμουνιστικά καθεστώτα, που όταν ήταν εν ζωή τα λέγαμε «του υπαρκτού σοσιαλισμού».

Η ιδεολογία αυτή, σε γενικές γραμμές, υπερασπίζεται τις ελευθερίες και τα δικαιώματα –αυτονόητα πράγματα για την Ευρώπη και, επίσης, για τη δημοκρατική Αριστερά. Και η παραμέλησή τους (για να μην πω τίποτα βαρύτερο) από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ήδη βαραίνει αισθητά το κλίμα. Οταν, ας πούμε, δεν έχει γίνει έστω μια δήλωση για εκκρεμότητες όπως π.χ. το σύμφωνο συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών (που συνεχίζουν να διεκδικούν από το κράτος όλα τα δικαιώματα που έχουν τα ετερόφυλα ζευγάρια στη συμβίωση και στην οικογενειακή ζωή), κι όταν δεκατέσσερα ομόφυλα ζευγάρια προσφεύγουν ξανά σήμερα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο προεξοφλώντας ακόμα μια καταδίκη της χώρας μας, η κυβέρνηση πώς απαντά;

Λυπάμαι που το λέω, αλλά στο πολιτικό περιβάλλον της εθνικοφροσύνης, στο περιβάλλον που έκανε παιχνίδι ο Τάκης Μπαλτάκος, σήμερα ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς αναγγέλλει τη συνάντησή του με τον πρόεδρο, λέει, της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας Σεργκέι Ποπόφ και ο υπουργός Αμυνας Πάνος Καμμένος προβάλλει την υποδοχή με στρατιωτικές τιμές της προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου στο Πεντάγωνο (για τις γερμανικές αποζημιώσεις, το νέο εθνικό φετίχ).

Στρατός και ορθοδοξία, έθνος και λαός, αντί της ανοιχτής κοινωνίας των πολιτών, της κοινωνίας των δικαιωμάτων και των ελευθεριών; Η «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν να περιφρονεί τις αξίες που η ίδια προέτασσε. Κι αυτό, έστω στο πεδίο των συμβολισμών, ένα πεδίο στο οποίο η κυβέρνηση επενδύει, έχει ιδιαίτερη σημασία. Και γεννάει απογοητεύσεις.