Με ενοχλούν βαθύτατα οι δύο ζωγραφισμένες ασπρόμαυρες χερούκλες σε τοίχο πολυκατοικίας της Ομόνοιας, υποτίθεται σύγχρονη εκδοχή έργου του ζωγράφου και χαράκτη Αλμπρεχτ Ντίρερ (1471-1528), προσαρμοσμένη στις ελληνικές συνθήκες της κρίσης. Στο έργο του Ντίρερ, σε μικρή κλίμακα, δύο χέρια προσεύχονται προς τον Θεό, στο έργο της Ομόνοιας τα θεόρατα χέρια βουτάνε στο χώμα.

Το έργο αυτό που βαπτίστηκε γκραφίτι, ουσιαστικά είναι μια δημόσια εικαστική παρέμβαση επιδοτούμενη από το κράτος. Ο σκοπός της είναι πρωτίστως διακοσμητικός. Υποτίθεται ότι ένας άσπρος άσχημος τοίχος περιμένει έναν καλλιτέχνη να τον στολίσει. Ενας άσπρος τοίχος πολυκατοικίας στη σημερινή Αθήνα είναι το πιο υποτιμημένο αισθητικά δεδομένο, άρα εύκολα το σκεπάζεις με κάτι άλλο που υποδύεται το έντεχνο. Η τέχνη εξασφαλίζει ασυλία στην ασχήμια.

Στο όνομα της τέχνης, ίσως και της επανάστασης, έγινε και το τεράστιο ασπρόμαυρο γκραφίτι που σκέπασε την πρόσοψη του Πολυτεχνείου. Ο σκοπός, και εδώ, είναι υψηλής στόχευσης: καλλιτέχνες κάτι έχουν να πουν στους διαβάτες. Αλλά τι λένε και, κυρίως, πώς το λένε;

Το μήνυμα του γκραφίτι που σκέπασε το Πολυτεχνείο είναι ολοκληρωτικό. Το Πολυτεχνείο έχει γίνει με τα σχέδια του πρώτου διευθυντή του, του αρχιτέκτονα Λύσανδρου Καυταντζόγλου, στιβαρού εκπροσώπου του ρομαντικού κλασικισμού και είναι ένα μνημείο της νεότερης Ελλάδας, ένα τεκμήριο της αρχιτεκτονικής ιστορίας μας. Αλλά τι τους νοιάζει αυτούς;

Οι γκραφιτάδες που σκέπασαν το Πολυτεχνείο, εκτός από προπαγανδιστές της ασχήμιας, είναι και νάρκισσοι με περικεφαλαία. Ασχετοι με τα στρώματα της μνήμης, με τον δημιουργικό διάλογο σχολών και εκφράσεων, με τη γνώση που συνήθως κρύβεται πίσω από τη στιβαρή τέχνη, προτείνουν ένα μόνο πράγμα: την επιβολή, την εξαφάνιση κάθε άλλης έκφρασης, ιστορικής ή και σύγχρονης. Οπαδοί του σταλινισμού στην τέχνη, προφανώς και στη ζωή.