[Αγιογραφίες] Υπαρχηγίσιμος

Τον καβγά για τον σαλίγκαρο των διαδικασιών τον περιμέναμε. Τους αρχηγήσιμους τους ξέραμε. Εκείνος που εμφανίστηκε για πρώτη φορά τόσο ανοιχτά σε νέο ρόλο στη σκηνή της Νέας Δημοκρατίας ήταν ο υπαρχηγίσιμος. Ο Μάκης Βορίδης.

Εντάξει, το ότι ο πρώην υπουργός Υγείας θα τασσόταν στο πλευρό του Σαμαρά δεν ήταν έκπληξη. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι του το χρωστάει. Ο Σαμαράς άνοιξε για τον Βορίδη τις πύλες της μεγάλης παράταξης. Δεν ήταν μια απλή μεταγραφή. Ηταν η σπάνια ευκαιρία που επέτρεψε στον Βορίδη να δραπετεύσει από τον παλιό εαυτό του.

Ξεκινώντας από αυτή την αφετηρία, του ήταν εύκολο να ευθυγραμμιστεί με τον πρόεδρο της ΝΔ στην εκδοχή της ακραιφνούς Δεξιάς, που δεν ντρέπεται ούτε για τον εθνοκεντρισμό ούτε για τον κοινωνικό συντηρητισμό, ούτε για τον οικονομικό φιλελευθερισμό της. Κάθε άλλο. Ο βουλευτής Αττικής είναι πάντα έτοιμος να αλμυρίσει αυτό το μείγμα με κομμουνιστοφαγικές κορόνες -όπως έκανε λίγα εικοσιτετράωρα πριν από τις εκλογές.

Ηθικό χρέος και ιδεολογική εγγύτητα είναι, βέβαια, πολύ αθώα κίνητρα που, ακόμη κι αν συντρέχουν, δεν εμποδίζουν έναν υπολογισμό απώτερου ορίζοντα. Για κάποιους στον συντηρητικό χώρο ο Βορίδης θα μπορούσε να παίξει έναν ρόλο πιο βαρύ από εκείνον του ασώτου που συνετίστηκε. Είναι μια εκτίμηση που προκαλεί αντιδράσεις μάλλον αλλεργικές στα ηγετικά στελέχη της ΝΔ. Για όσους μπήκαν στο κόμμα από την πόρτα –ή από τη μήτρα –ο Βορίδης είναι ο εισβολέας που σάλταρε από το παράθυρο.

Η καχυποψία καραμανλικών τε και μητσοτακικών δεν τον εμπόδισε πάντως να ριζώσει γρήγορα στο κομματικό έδαφος, αν και ως φυτό εσωτερικού χώρου. Εξω από το κομματικό ακροατήριο η αναμφίλεκτη ρητορική του δεινότητα και η μεθοδική του προσπάθεια να χωρέσει σε θεσμικό κοστούμι δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να θεραπεύσει την εικόνα του. Μια εικόνα ανεξίτηλα τσεκουρωμένη στα μάτια των κεντρώων ψηφοφόρων.

Κακά τα ψέματα. Με δεδομένη τη δυσανεξία του γαλάζιου κατεστημένου, η σύμπλευση με τον Σαμαρά φάνταζε μονόδρομος για τον Βορίδη –όπως ήταν και για τον υπαρχηγό του υπαρχηγίσιμου, Αδωνη Γεωργιάδη.

Φαίνεται σαν ένας σχηματισμός αμυντικός. Μια συμμαχία αυτοσυντήρησης που βασίζεται στη θεωρία του πρώιμου φρούτου. Στην ελπίδα ότι πριν έρθει η στιγμή που το ηττημένο κόμμα δεν θα μπορεί πια να αγνοεί τις αιτίες της ήττας του ο άνεμος θα έχει γυρίσει. Οτι δηλαδή πριν χρειαστεί να αλλάξει η ΝΔ θα έχει αλλάξει υπέρ της η πραγματικότητα.

Ακούγεται βολικό. Αρκεί το φρούτο να μη σε βρει κατακούτελα.