Οι φωτογραφίες του υπουργού Αμυνας Πάνου Καμμένου, ο οποίος μαζί με την περιφερειάρχη Αττικής Ρένα Δούρου λανσάρει το στυλ μιλιτέρ, δεν συμβολίζουν απλώς την κυβερνητική συγκατοίκηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Και ούτε ανακαλούν την ελαφρότητα της στολής ως ανώδυνη γραφικότητα, κάπως όπως βλέπουμε σήμερα τις ταινίες του Τζαίημς Πάρις. Τέτοιες εικόνες, αν μη τι άλλο, επιτρέπουν την επιβίωση (αν όχι την αναβίωση) των εθνικοφρόνων στερεοτύπων, πάνω στα οποία πατάει το σχήμα που κατά καιρούς διαφημίζει η Μαρίν Λεπέν: η παλιά διάκριση Δεξιά – Αριστερά δεν έχει σημασία, λέει, η σύγκρουση που οι νέες συνθήκες αναδεικνύουν είναι ευρωσκεπτικιστές εναντίον κοσμοπολιτών οι οποίοι διεκδικούν την εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αν ισχύει αυτό το σχήμα (που στην Ελλάδα έχει στο παρελθόν καταγραφεί με τον όρο «φαιοκόκκινο μέτωπο»), εξηγεί την ανοχή που δείχνει η μία κυβερνητική συνιστώσα στην άλλη.

Την περασμένη Κυριακή, ο βουλευτής των ΑΝΕΛ Νίκος Νικολόπουλος στην εβδομαδιαία τηλεοπτική εκπομπή του έδωσε βήμα στον υπόδικο βουλευτή της Χρυσής Αυγής Ηλία Κασιδιάρη. Η εκπομπή είχε διαφημιστεί κατ’ επανάληψη στην «Αυγή», το κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ. Και παρ’ όλη την απροθυμία κομματικών στελεχών να τη σχολιάσουν, ένας αρθρογράφος, ο Νίκος Λιονάκης, δεν το άφησε να περάσει έτσι. Επέκρινε χθες δριμύτατα την ανοχή στη φασιστική ιδεολογία από έναν ομοφοβικό, όπως τον αποκαλεί, βουλευτή, ο οποίος υπερασπίζεται στρεβλώσεις που «δεν χωρούν σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς».

Η παρέμβαση του κ. Λιονάκη είναι πολλαπλά σημαντική. Θυμίζει ότι δεν γίνεται πολιτική χωρίς ιδεολογία. Και ότι ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα της ευρωπαϊκής Αριστεράς αρνείται την εθνικοφροσύνη, τους συμβολισμούς της και, κυρίως, τις βλέψεις της.

Βλέψεις που επιδιώκουν σύνορα, κλειστά κράτη, περίκλειστες κοινωνίες και έχθρες. Ο,τι, δηλαδή, πιστεύαμε ότι έχει τελειώσει.

Τελευταία Νέα