Αναζήτηση
Είναι ΣΥΡΙΖΑ και φαίνεται –όχι με την κακή έννοια. Με την έννοια ότι φέρει πάνω του έκδηλα τα σημάδια της θητείας του στα κάμπινγκ της Νεολαίας του Συνασπισμού, της οποίας ήταν κάποτε γραμματέας. Ο Τάσος Κορωνάκης έρχεται από τα βάθη του κόμματος. Δεν είναι ο μόνος.
Λίγο πριν από τα σαράντα του, ο νέος γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα από τα στελέχη της φρουράς που ο Τσίπρας έχει εγκαταστήσει στην Κουμουνδούρου και στο Μαξίμου. Βασικά στελέχη του επιτελείου γύρω από τον Πρωθυπουργό –Παππάς, Σακελλαρίδης, Τζανακόπουλος –ανήκουν στην ίδια γενιά. Ετσι και προχθές στα κομματικά πράγματα ήρθαν οι τσιπρικοί. Οι τρεις από τους έξι της πλειοψηφίας που μετέχουν στη νέα Πολιτική Γραμματεία έχουν γεννηθεί μετά το 1980. Είναι ένα σκορ ηλικιακής ανανέωσης που σήμερα δεν μπορεί να το ανταγωνιστεί κανένα άλλο κόμμα.
Συνιστά αυτή η βουτιά στην επετηρίδα την αρχή μιας πολιτικής αλλαγής; Αν άκουσε κανείς τις «προγραμματικές δηλώσεις» του νέου γραμματέα, δεν πρέπει να εντόπισε κάτι που να τον εξέπληξε. Μάλλον το αντίθετο. Αν και με ασυνήθιστη για το είδος μειλιχιότητα, άκουσε το ίδιο κινηματικό ιδίωμα. Το ίδιο δόγμα που βλέπει τον λαό ως σώμα, σάρκα από τη σάρκα του οποίου είναι το κόμμα. Εξού και η συνεχής επίκληση της «απίστευτης στήριξης» που απολαύει η κυβέρνηση και η σύστοιχη πρόθεση «να βάλουμε σε αντίληψη μάχης» την κοινωνία.
Αυτή είναι βέβαια η θεωρητική συζήτηση. Η συζήτηση για το πώς –όπως το λένε οι νεογκραμσιανοί της Κουμουνδούρου –το κόμμα θα πετύχει τη χιλιοτραγουδισμένη ηγεμονία. Ομως η κομματική πραγματικότητα, όπως διαμορφώνεται στις πρώτες εβδομάδες της αριστερής διακυβέρνησης, υπερβαίνει κατά πολύ την «κουζίνα» του ΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς τι έγινε το Σαββατοκύριακο στην Κεντρική Επιτροπή –ως συνέχεια της μαραθώνιας Κοινοβουλευτικής Ομάδας.
Η αντιπαράθεση στα «όργανα» για την κυβερνητική πολιτική λειτούργησε περίπου ως υποκατάστατο της κοινοβουλευτικής δοκιμασίας. Είναι μια συνθήκη όπου η κύρια πολιτική αντιπαράθεση μεταφέρεται –για να παραφράσουμε τον Τσίπρα –στο επίπεδο των ομόσπονδων κομματιδίων. Οπου οι επιβιώσεις των παλαιών συνιστωσών αναμετρώνται μεταξύ τους για το πώς θα κυβερνήσει το κόμμα.
Αυτή η διήθηση της διακυβέρνησης από την κομματική ζωή δεν είναι βέβαια κάτι πρωτοφανές. Είναι όμως κάτι που είχαμε να δούμε πολλά χρόνια, ίσως από το ΠΑΣΟΚ της σημιτικής εποχής.
Το ερώτημα είναι τι ρόλο θα παίξει η γενιά Τσίπρα μέσα σε ένα κομματικό τοπίο όπου οι μπαρουτοκαπνισμένοι καπεταναίοι, τύπου Λαφαζάνη, δεν χάνουν ευκαιρία να διαδηλώσουν την ισχύ τους. Θα κρατάει τα ηνία ο Κορωνάκης και οι συν αυτώ; Ή θα είναι οι αλογοουρές σε ένα άρμα που θα το σέρνουν τα παλιά άλογα;
