ΠΟΙΑ η διαφορά αν πάει κανείς το πρωί στο καφενείο ή σε γραφείο; Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, κάθεται κανείς σε τραπέζι, παραγγέλνει καφέ και μιλάει σε παρακείμενο πρόσωπο ή σε κινητό. Αλλά μέχρι εκεί. Στο καφενείο μπορεί κανείς να μιλάει όλη μέρα και να λύσει στον αέρα όλα τα προβλήματα. Αντιθέτως, στη δουλειά υπάρχουν υποχρεώσεις. Πάντα αυτές μπορεί να αγνοηθούν. Είναι όμως κάτι που, αργά ή γρήγορα, έχει συνέπειες.

Εκεί βρισκόμαστε. Εδώ και τρεις μήνες –από εκείνη την κρύα Δευτέρα του Δεκεμβρίου που η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου είχε την έμπνευση να επισπεύσει την προεδρική εκλογή –η χώρα μετεωρίζεται. Δηλαδή ακινητεί. Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες χώρες, το Δημόσιο δεν είναι αυτοκινούμενο. Ρυμουλκείται από την εκάστοτε εξουσία. Χωρίς αυτήν οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται, οι εκκρεμότητες παραμένουν και οι διευθυντές δεν υπογράφουν. Είναι η κατάσταση που επικρατεί εδώ και τρεις μήνες –και πάμε για τέταρτο. Η καρέκλα της εξουσίας δεν είναι πλέον κενή. Η συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου όχι μόνο εγκαταστάθηκε, αλλά χρησιμοποιεί και τα κυβερνητικά αεροσκάφη. Ωστόσο, οι αναπληρωτές υπουργοί δεν έχουν αρμοδιότητες, πολλές θέσεις γενικών γραμματέων παραμένουν κενές, ενώ διοικητικά συμβούλια κρίσιμων οργανισμών είναι σε φάση αποδρομής. Με απλά λόγια, η αδράνεια τείνει να επικρατήσει. Ρεφλέξ που ενισχύεται καθώς το νέο σχήμα εξουσίας πολιτικολογεί ακατάπαυστα και έχει μετατρέψει σε περίπου θεολογικό ζήτημα τη διαπραγμάτευση με τους ξένους. Αυτή θα συνεχιστεί όμως ώς το καλοκαίρι. Μέχρι τότε τι θα γίνει; Θα σταματήσουν όλα στη χώρα; Αλίμονο στην οικονομία –πόσω μάλλον στην ανάκαμψη, αν δεχθούμε ότι δεν αποδείχθηκε θνησιγενής λόγω πολιτικής ανωτέρας βίας.

Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά. Η κυβέρνηση Καραμανλή είχε επικριθεί σκληρά για την απροθυμία της να κυβερνήσει. Δηλαδή τη δυσφορία της αν ήταν να πάρει σημαντικές αποφάσεις. Είναι γνωστό πού κατέληξαν όλα αυτά. Ενώ η κυβέρνηση Παπανδρέου έχασε μήνες με τη διαδικασία open gov, δηλαδή για τη διαδικτυακή προκήρυξη κρίσιμων θέσεων, που ήταν καλή και πολύ δημοκρατική, αλλά πολύ αργή για μια χώρα η οποία είχε μετατραπεί σε πλεούμενο σε γρήγορο ποτάμι που οδηγούσε σε καταρράκτη. Πράγματι πέσαμε. Εν προκειμένω, έχουμε μια κυβέρνηση που πιθανώς και να μην ξέρει πώς να κυβερνά. Ζυμωμένη στη λογική της μειοψηφίας που αντιστέκεται, η κλασική Αριστερά έχει εγγενείς αδυναμίες. Οταν όμως διεκδικείς την εξουσία, όταν, από το 2012, κάνεις ό,τι μπορείς για να προκαλέσεις εκλογές, τότε είσαι υποχρεωμένος να έχεις στο μυαλό σου, αν όχι ένα ρεαλιστικό σχέδιο, πάντως την αντίληψη πως, όταν έρθει η ώρα να διοικήσεις, θα πρέπει να δράσεις και μάλιστα άμεσα. Αν η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, η εξουσία προϋποθέτει συμβιβασμούς. Αρκετούς τους έκανε σιωπηρά ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση. Η αλήθεια είναι ότι στην κυβέρνηση δεν μπορεί ένα κόμμα το ίδιο εύκολα να κρυφτεί –ούτε από τους άλλους αλλά ούτε και από τον εαυτό του. Αλλά, μια και μπήκαμε στον δρόμο της κοινοτοπίας, σε κάτι τέτοια βοηθούν φράσεις του τύπου: ο βασιλιάς είναι γυμνός, ζήτω ο βασιλιάς!

Τελευταία Νέα