Αναζήτηση
Η πολιτική κρίση στην Ελλάδα είναι το επιφαινόμενο μιας εμφύλιας σύγκρουσης. Πρόκειται για την εμφύλια σύγκρουση ανάμεσα στην Ελλάδα της παραγωγής και στην Ελλάδα της εισαγόμενης κατανάλωσης.
Η Ελλάδα της παραγωγής είναι η μόνη που μπορεί να δημιουργήσει νέο πλούτο, γνώση, ιδέες, νέο σύγχρονο πολιτισμό. Είναι η Ελλάδα των νέων της επιστήμης, της καινοτομίας, της εργασίας και της επιχειρηματικότητας. Η Ελλάδα που παράγει ανταγωνιστικά προϊόντα και ποιοτικές δημόσιες υπηρεσίες. Αυτή η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα πολιτική τάξη πραγμάτων, μια νέα ποιότητα δημοκρατίας, ένα νέο πρότυπο πολιτικού.
Η παρασιτική Ελλάδα δεν μπορεί να παράγει εισόδημα διότι δεν μπορεί να προσφέρει ανταγωνιστικά και ποιοτικά προϊόντα. Δυστυχώς, όμως, βρίσκεται παντού: στον πρωτογενή τομέα παραγωγής μέχρι τον τριτογενή, στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Η χώρα αυτή γεννά συνεχώς πλούσιους επιχειρηματίες αλλά προβληματικές και πτωχευμένες επιχειρήσεις. Συνταξιούχους αλλά όχι εργαζόμενους. Γι’ αυτό αδυνατεί να στηρίξει τα δημόσια οικονομικά πάνω στον φόρο εισοδήματος και στον φόρο επί των κερδών. Αυτή η καχεκτική Ελλάδα δεν μπορεί να δώσει δουλειά στον άνεργο, επιδεινώνει το βιοτικό επίπεδο των φτωχών και την ανθρωπιστική κρίση.
Η Ελλάδα του παρασιτισμού, η Ελλάδα που κοιτάζει πίσω και κάτω, έχει και τους δικούς πολιτικούς εκπροσώπους σε όλο το πολιτικό φάσμα, παλιούς και νέους εκπροσώπους του λαϊκισμού.
Η Ελλάδα της κατανάλωσης θέλει πολιτικούς που καταναλώνουν ιδέες χωρίς να παράγουν πρωτογενή ανάλυση και ατζέντα. Πολιτικούς για οικονομία με δανεικά και όχι με κέρδη. Σπάταλους προστάτες της φοροδιαφυγής και όχι της φορολογικής δικαιοσύνης. Κυρίως όμως πολιτικούς που ξοδεύουν χρόνο αντί να μεταρρυθμίζουν τον χώρο.
Η Ελλάδα αυτή χρησιμοποιεί μακιαβελικά κάθε μέσο, ακόμη και τη χρεοκοπία, για να διατηρήσει τα προνόμιά της και την κυριαρχία της.
Γι’ αυτό η χώρα είναι σε πολιτική κρίση, με όλο και πιο βαθύ έλλειμμα αξιοπιστίας.
Οσο όμως η πολιτική παραμένει χειραγωγούμενη από την παρασιτική ελίτ και από την παλαιοκομματική νοοτροπία τόσο θα αμείβονται οι πολιτικοί που ξόδεψαν το μέλλον. Οι πολιτικοί αυτοί, έπειτα από κάθε «περήφανη» διαπραγμάτευση, θα ηττώνται. Θα κατακτούν τις λέξεις αλλά θα εκχωρούν το νόημά τους.
Ο Γιάννης Ραγκούσης είναι πρώην υπουργός
