Από τις εκλογές του Μαΐου 2012 δεν έχουν περάσει τέσσερα χρόνια. Θα μπορούσε τότε να έχει σχηματιστεί κυβέρνηση των κομμάτων του ευρωπαϊκού δημοκρατικού τόξου που θα κυβερνούσε μέχρι σήμερα. Παρά το «μπόνους» των 50 εδρών, ο λαός αρνήθηκε σε τρεις αλλεπάλληλες εθνικές εκλογές να δώσει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Η χώρα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση έφτανε στα όρια της χρεοκοπίας και διασωζόταν την τελευταία στιγμή. Τα κόμματα που ισχυρίζονται ότι πιστεύουν στην ΕΕ αδυνατούσαν να συμφωνήσουν σε ενιαίο ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Ετσι, όσα ήταν στην αντιπολίτευση πλειοδοτούσαν σε υποσχέσεις προκειμένου να προσελκύσουν τους ατυχείς ψηφοφόρους που ονειρεύονται καλύτερες μέρες πιστεύοντας σε χίμαιρες.

Αυτό είναι το σημερινό δράμα της χώρας. Ομως η πραγματικότητα είναι δεδομένη. Οποιος δανείζει ενδιαφέρεται να πάρει πίσω τα λεφτά του, γι’ αυτό και επιβάλλει τους όρους του. Οι προϋποθέσεις του δανεισμού, όπως κι αν ονομάζονται, είναι πάντα ίδιες.

Σε τέσσερις μήνες η χώρα θα βρεθεί και πάλι ενώπιον αδιεξόδου. Θα κληθεί να πληρώσει 7,5 δισ. ευρώ για ληξιπρόθεσμα ομόλογα. Θα είναι δηλαδή υποχρεωμένη, αν δεν έχει δικά της λεφτά, να καταφύγει στις αγορές –και εάν εκείνες δεν τη δανείσουν θα αναγκαστεί πάλι να καταφύγει στους «θεσμούς» που δεν ονομάζονται πια «τρόικα» για να εισπράξει ένα νέο Μνημόνιο που δεν θα λέγεται «Μνημόνιο».

Τραγική αλήθεια. Χωρίς επενδύσεις από ιδιωτικά κεφάλαια ή από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων δεν υπάρχει ανάπτυξη, ενώ καθημερινά αυξάνεται το χρέος. Οι δανειστές θα εξακολουθήσουν να επιβάλλουν λιτότητα. Επιδιώκουν να καταστεί η χώρα ελκυστική στο ιδιωτικό κεφάλαιο για επενδύσεις, ακολουθώντας τον δρόμο μιας χρεοκοπημένης τριτοκοσμικής χώρας. Δυστυχώς, αυτά ζητά σήμερα η ευρωζώνη με επικεφαλής τη Γερμανία.

Ομως, υπάρχει πάντα άλλος δρόμος. Από πλευράς κυβέρνησης δεν ακούστηκε αίτημα προς τους εταίρους της ευρωζώνης για στοχευμένη, προγραμματισμένη και κοστολογημένη ανάπτυξη. Δεν αναφέρθηκε καν η λέξη «ανάπτυξη» στις προγραμματικές δηλώσεις του Πρωθυπουργού. Αναμφισβήτητα, καλώς υπόσχεται ο Πρωθυπουργός την ανασυγκρότηση ενός κράτους «κοινωνικής σωτηρίας». Αλλά χωρίς ανάπτυξη το κράτος κοινωνικής σωτηρίας θα παραμείνει ανεκπλήρωτο όνειρο. Με τις σημερινές συνθήκες, κυβέρνηση και αντιπολίτευση μπορούν μόνο να ζητούν γενναίες παραγωγικές επενδύσεις από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Επενδύσεις συγκεκριμένες και κοστολογημένες. Με στόχο τον διπλασιασμό του τουρισμού και την ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας σε ένα πενταετές πρόγραμμα –που θα διασφαλίσει τη συνεχή αύξηση του ΑΕΠ με προοδευτική ελάττωση της ανεργίας. Είναι η μόνη δυνατή απάντηση, προκειμένου το χρέος να καταστεί βιώσιμο. Και η μόνη ρεαλιστική απάντηση στην αντιμετώπιση της σημερινής οικονομικής κρίσης.

Ο καθηγητής Δημήτρης Κρεμαστινός είναι βουλευτής Δωδεκανήσων του ΠΑΣΟΚ, πρώην υπουργός

Τελευταία Νέα