Αναζήτηση
Την πρώτη φορά που είχα ακούσει για extension –τη λέξη που έβαλε από χθες για τα καλά στη ζωή μας η κυβέρνηση –ήταν πριν από μερικά χρόνια, ένα βράδυ στον Καρρά. Πριν από τον Μπιλ, τον τελευταίο κατά τη γνώμη μου ροκ σταρ της χώρας, βγήκε στην πίστα ευειδής, καλλίπυγος και εξ αντικειμένου αξιοπρόσεκτος κυρία, ονόματι Πάολα. Ξανθιά ώς εκεί που δεν φαντάζεσαι, και με μαλλί που έφτανε στο μη περαιτέρω!
Εξέφρασα την απορία του (κάθε) αδαούς περί αυτά. Οι κυρίες της παρέας, ανέλαβαν να μου εξηγήσουν ότι ο ξανθός «χείμαρρος» θα τον ονομάσω δεν ήταν της κυρίας Πάολας, αλλά ήταν extension, ήτοι πρόσθετα μαλλιά, μια ψεύτικη επέκταση των δικών της μαλλιών. Και πως η αοιδός τα φορούσε για να εντυπωσιάσει κάτι χάνους σαν και εμένα!
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποιες είναι οι γνώσεις επί του συγκεκριμένου θέματος (των extensions γενικά, όχι της Πάολας συγκεκριμένα) του «ουάου» αγοριού Βαρουφάκη. Γνωρίζω όμως ότι όλα αυτά τα πηγαινέλα στην Ευρώπη και τα σούρτα-φέρτα στα Eurogroup δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ό,τι ήταν στην πραγματικότητα η χαίτη της κυρίας Πάολας: ένα παραμύθι. Μια φενάκη. Ενα ψέμα.
Μην ξεχνιόμαστε
Διότι οι έξι μήνες παράταση της σύμβασης που ζητάει για λογαριασμό της κυβέρνησης το «ουάου» (WOW στα αγγλικά) αγόρι Βαρουφάκης, δεν είναι τίποτε περισσότερο απ’ ό,τι οι εταίροι/δανειστές πρόσφεραν στο ακαταμάχητο ντουέτο «Αμποτ και Κοστέλο» που μας κυβέρνησε την προηγούμενη τριετία, αλλά εκείνοι το απέρριψαν για δικούς τους λόγους.
Ηθελαν βλέπεις μόνο δύο μήνες παράταση (που τους δόθηκε) έχοντας στο μυαλό τους έναν ιδιότυπο στρατηγικό σχεδιασμό ο οποίος ξεκίνησε με την εγνωσμένα αποτυχημένη προσπάθεια εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, συνεχίστηκε με τις χαμένες πρόωρες εκλογές, και στόχευε στη δίμηνη παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ ώστε να ξαναγυρίσουν δόξη και τιμή!
Οχι να τα λέμε αυτά για να μην ξεχνιόμαστε, όταν τα χώνουμε στον ΣΥΡΙΖΑ για όσα εκείνος κάνει τώρα, πρόεδρε Βαγγέλη.
Ζάλογγο
Κατά τα λοιπά δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο σε όσα εξελίσσονται αυτή την ώρα στο προσκήνιο και το παρασκήνιο. Θα πω μόνο ότι το θέμα μας δεν είναι το εξάμηνο της παράτασης της δανειακής σύμβασης. Οχι. Το θέμα μας είναι όταν κλείσει το εξάμηνο και είναι πια Αύγουστος που εμείς θα λιαζόμαστε στις παραλίες, τι θα κάνει η κυβέρνηση; Θα πάει σε Μνημόνιο νούμερο 3; Θα κάνει κάτι άλλο; Διότι απ’ όσο αντιλαμβάνομαι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο –και επ’ αυτού. Και όλα είναι αφημένα στην τύχη τους –και τη (μαύρη) μοίρα μας.
Τα παλικάρια, όπως μου ανέλυε χθες ένας πρώην σύντροφός του από την εποχή του Ρήγα, ποσώς ενδιαφέρονται για το αν θα πετύχει το εγχείρημα «η Αριστερά στην εξουσία».
«Η καλύτερή τους», μου είπε, «θα ήταν να γίνει κάτι να ανατραπούν. Να νιώσουν μάρτυρες. Σαν τους «40 Παίδες εν καμίνω». Να γραφτούν τραγούδια για αυτούς, να βγει ο κόσμος στις πλατείες. Γι’ αυτά ζουν. Ακουσέ με, τους ξέρω».
Να, αυτά είναι που με κάνουν να καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: ε, ρε πού έχουμε μπλέξει.
Σιρόπια
Στο μεταξύ, το «ουάου» αγόρι Βαρουφάκης εξακολουθεί να εντυπωσιάζει. Τελευταία του «θύματα» προχθές το βράδυ οι θεατές των πρώτων σειρών στο REX όπου δίνει πραγματικό ρεσιτάλ η άφθαστη Σοφία Φιλιππίδου στις «Ευτυχισμένες Μέρες» του Μπέκετ. Οπως μου διηγήθηκε αυτόπτης μάρτυς –«ήσασταν εσείς ο ίδιος εκεί;» –(το κάνω και εγώ σαν τον Χάρρυ Κλυνν, που ως Τραμπάκουλας ρωτούσε διάφορα κουλά, τον καιρό που ασχολιόταν με αυτό που ξέρει να κάνει καλά, και όχι με τη δημοσιογραφία ή την πολιτική που αποπειράται τώρα τελευταία), στην παράσταση κατέφθασε λίγο πριν ξεκινήσει το ζεύγος Βαρουφάκη, εκείνος με το γνωστό σκούρο σακάκι και την κόκκινη ενδεικτική ταινία των Prada στον αυχένα, εκείνη δεν έχει σημασία.
Κάθησαν φυσικά πρώτη σειρά τη ευγενή φροντίδι του καλλιτεχνικού διευθυντή Σωτήρη Χατζάκη που έκανε ό,τι μπορούσε για να κάνει τον υπουργό να ξεφύγει λίγο από την καθημερινότητά του.
Αρχισε η παράσταση και έπειτα από λίγη ώρα οι πέριξ του ζεύγους παρατήρησαν ότι το ζεύγος μόνο τη Σοφία δεν έβλεπε που τα έδινε όλα πάνω στη σκηνή. Επίσης ούτε και οι διπλανοί την έβλεπαν: είχαν μείνει να παρατηρούν αποσβολωμένοι το ζεύγος να συμπεριφέρεται σαν ζευγαράκι 15χρονων όταν σβήνουν τα φώτα σε κινηματογραφική αίθουσα.
Σταματώ εδώ, και φυσικά δεν επεκτείνομαι σε ιδιαιτέρως γαργαλιστικές περιγραφές που μου μεταφέρθηκαν. Θα αναφέρω απλώς ότι λίγη κοσμιότητα δεν έβλαψε κανέναν. Και πως η πρόκληση είναι σαν έναν μεγάλο κατήφορο. Αν τον πάρεις δεν σταματάς πουθενά, παρά μόνο στον πάτο.
(Στο ίδιο θέατρο ήταν και το ζεύγος Κατρούγκαλου. Το ίδιο αθόρυβα που μπήκαν, το ίδιο αθόρυβα αποχώρησαν. Κάπως έτσι σημειώνονται οι διαφορές)
Ζητείται αλήθεια
Δεν μπορώ να ξέρω τι θα αποδώσουν τα κυβερνητικά μέτρα για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο, που παρουσίασε η αξεπέραστη Νάντια (Βαλαβάνη) προχθές. Μακάρι να αποδώσουν μήπως και ο δημόσιος κορβανάς ανακόψει τη συνεχώς πτωτική πορεία του. Αν και είμαι, πρέπει να το επισημάνω, ιδιαίτερα επιφυλακτικός. Αν νομίζεις, ας πούμε, ότι μειώνοντας το ποσό που θα πρέπει να καταβάλει κάποιος από 50 ευρώ σε 20, για να μπει στη ρύθμιση, θα τους κάνει να τρέχουν από τα ξημερώματα στις εφορίες για να πιάσουν σειρά, μάλλον είσαι μακριά νυχτωμένος. Διότι προφανώς δεν είναι τα 30 ευρώ που κάνουν τον άλλον να μη σπεύδει στο δημόσιο ταμείο: είναι η γενικότερη αδυναμία του να πληρώσει.
Τέσπα (τέλος πάντων σημαίνει αυτό στη γλώσσα των πιτσιρικάδων) άλλο ήθελα να επισημάνω: το ένα ακόμη ψέμα της κυβέρνησης, για τη μετάθεση του χρόνου κατάθεσης του νομοσχεδίου, την επόμενη εβδομάδα. Λένε οτιδήποτε άλλο, εκτός από την αλήθεια: πως πάει (αν πάει τελικά) την επόμενη εβδομάδα, πολύ απλά γιατί ο πρόεδρος Αλέξης θέλει να δει τι θα γίνει με τη διαπραγμάτευση, καθώς, ως γνωστόν, οι 100 δόσεις αποφασίστηκαν από την προηγούμενη κυβέρνηση, παρά τις έντονες αντιδράσεις της τρόικας.
Μια φορά ρε γαμώτο, μια φορά να τους ακούσω να λένε αλήθεια.
Εμπρός, πίσω!
Επίσης, ας αφήσουν διάφορα «τρελά» που κουβαλούν μαζί τους. Είχα ακούσει –παράδειγμα –για τον υπουργό Παιδείας Αρ. Μπαλτά ότι είναι ένας σοβαρός άνθρωπος. Ακουσα όμως τις απόψεις του περί κατάργησης των πρότυπων σχολείων, διότι το να είναι κανείς άριστος είναι περίπου ρατσισμός, και αυτός θα διορθώσει το πράγμα, και φρύαξα. Αυτήν την παιδεία θέλουμε; Την παιδεία του (κάτω του) μέσου όρου; Ετσι θα πάμε μπροστά ως κοινωνία;
Μου αρέσει που ούτε η πανεπιστημιακή κοινότητα ούτε η ΟΛΜΕ αντέδρασαν σε αυτές τις απίθανες απόψεις. Τι ντροπή.
