Αναζήτηση
Με τα πολλά αποκτήσαμε χθες Πρόεδρο της Δημοκρατίας με μια πλειοψηφία που θα ήταν περίπου η ίδια αν το ίδιο πρόσωπο είχε υποδειχθεί και τον περασμένο Δεκέμβριο.
Προφανώς δεν ήταν θέμα προσώπου. Ηταν θέμα μιας ταλαιπωρίας στην οποία ο τόπος σύρθηκε μέσα από μια πρόταξη κομματικών σκοπιμοτήτων. Τίποτα άλλο.
Ευτυχώς, χθες βγήκε ο Πρόεδρος. Δυστυχώς, η ταλαιπωρία συνεχίζεται.
Η επιλογή της κυβέρνησης στο πρόσωπο του Προκόπη Παυλόπουλου δεν έχει τίποτα το μεμπτό ή το αθέμιτο. Κάθε άλλο.
Διατηρεί μια καλοδεχούμενη δημοκρατική παράδοση που έχει δημιουργηθεί από το 1995 και θέλει η εκάστοτε κυβερνητική παράταξη να προκρίνει έναν υποψήφιο από τον χώρο της αντιπολίτευσης.
Θετικό είναι ότι τον νέο Πρόεδρο ψήφισαν και τα δύο μεγαλύτερα κόμματα διαμορφώνοντας μια ευρεία προεδρική πλειοψηφία.
Θετικό επίσης ότι η Κεντροαριστερά ψήφισε ενωμένη έναν υποψήφιο, τον Νίκο Αλιβιζάτο, που παραπέμπει ευθέως στο δικό της αξιακό σύστημα.
Τέλος καλό, όλα καλά, λοιπόν; Από μια άποψη, ναι.
Από την άλλη βεβαίως θα πρέπει να αποδειχτεί ότι το αποτέλεσμα άξιζε πραγματικά το ρίσκο.
Διότι αν η Ελλάδα έφτασε να κινείται σήμερα στην κόψη του ξυραφιού απλώς επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε τον Σταύρο Δήμα και προτιμούσε τον Προκόπη Παυλόπουλο, τότε το ρίσκο ήταν προφανώς αχρείαστο.
Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Διότι τελικά τα πρόσωπα δεν έπαιξαν ρόλο στην προεδρική εκλογή ή έπαιξαν έναν ρόλο ανεξιχνίαστο.
Προτιμούσαν τον Κ. Καραμανλή –αλλά ο ίδιος έλεγε σε συνομιλητή του:
n Εγώ δεν μπορώ να γίνω φερετζές σε μια πολιτική που διαφωνώ, για μια παράταξη με την οποία διαφωνώ και να τους έχω και ηθική υποχρέωση επειδή με έκαναν Πρόεδρο!
Περιπλανήθηκαν στον Δ. Αβραμόπουλο. Και κατέληξαν στον Προκόπη Παυλόπουλο.
Επειδή ήταν πιο «αντιμνημονιακός»; Κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από πουθενά αλλά έτσι είναι, αν έτσι θέλουν να νομίζουν.
Ούτως Ή άλλως, η κομματική σκοπιμότητα κουβαλάει πάντα τα δικά της γυαλιά.
Χθες, ας πούμε, διάβασα σε εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο Παυλόπουλος «τον Δεκέμβρη του 2008 αντιστάθηκε ως υπουργός Εσωτερικών στη σχεδιαζόμενη –από την ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ και το βαθύ κράτος τότε –συνταγματική και ενδεχομένως αιματηρή εκτροπή εναντίον της νεανικής εξέγερσης».
Δεν ξέρω σε ποια χώρα συνέβησαν αυτά τα τερατώδη, ούτε ποιοι εμπλέκονταν, αλλά δεν καταλαβαίνω ούτε καν το νόημα της κατασκευής.
Διότι μια χαρά άνθρωπος είναι ο Πρόεδρος Πάκης, καλώς επελέγη και ορθώς ψηφίστηκε. Αντε να δεχτώ ότι δεν γούσταρε και το Μνημόνιο.
Αλλά Σωτήρα της Δημοκρατίας από την Ακροδεξιά δεν τον λες εύκολα!
