Αναζήτηση
Ηταν αναμενόμενο. Το αριστερό μου αγόρι κορύφωνε την ομιλία του με την ατάκα «Ζούμε στιγμές κρίσιμες και ιστορικές. Δεν πρόκειται να διαπραγματευθούμε την Ιστορία μας, την περηφάνια και την αξιοπρέπεια αυτού του λαού. Αυτά είναι ιερές και αδιαπραγμάτευτες αξίες. Είμαστε σάρκα από τη σάρκα αυτού του λαού, θα τον υπηρετήσουμε μέχρι τέλους».
Ηταν ακριβώς η στιγμή που «έσπασε» η φωνή του –εγώ για να είμαι ειλικρινής περίμενα ότι θα «έσπαγε» νωρίτερα, τότε που έλεγε εκείνα τα απίθανα ότι «είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας», αλλά το απέφυγε. Το έκανε λίγο αργότερα και συμπαρέσυρε κι εμένα που είμαι μια ευαίσθητη, ευγενική ψυχή.
Με βάση όλα τα προηγούμενα, υποθέτω ότι έχει γίνει κατανοητό γιατί χθες δεν είχα ούτε λέξη από όσα ο Πρωθυπουργός είπε στις προγραμματικές του δηλώσεις. Μου ήταν αδύνατον, έτσι συγκινησιακά φορτισμένος που ήμουν.
Μέσα πάμε καλά
Ελπίζω να μου συγχωρεθεί αυτή η μικρή αδυναμία που έδειξα, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι και προς θάνατον πού και πού να κλαίει ένας άνδρας. Οπως έχει τραγουδήσει και ο γνωστός αοιδός Κυριαζής στο θανατερό σουξέ των 80s «Μου θυμίζεις τη μάνα μου», «έχω κλάψει/ για πολλές γυναίκες έχω κλάψει/ μα για σένα πιο πολύ». Αρα, ουδέν πρόβλημα με τη συγκίνησή του. Ισα που το αγόρι κέρδισε συμπάθειες. Εδώ τουλάχιστον. Συγκινήθηκαν κυρίες, δεσποινίδες, παλαίμαχοι της ζωής και ο άνθρωπός μου, ο πρόεδρος Πάνος.
Γιατί για έξω δεν το βλέπω. Οπως διαβάζω, παντού τρίζουν δόντια, ακονίζουν μαχαίρια, ετοιμάζουν πιστόλια να τα βάλουν πάνω στο τραπέζι –και (μας) περιμένουν. Το ματσάκι που αρχίζει αύριο στις Βρυξέλλες θα λήξει (;) την άλλη Τρίτη. Μετά να δεις «συγκινήσεις». Αυτές δεν ξέρω αν αντέξω.
Οπτικές αποδείξεις
Ευτυχώς όμως υπάρχουν και πράγματα που κάνουν τη ζωή μας πιο χαρούμενη, πιο αισιόδοξη, πιο ευχάριστη. Και δεν χρειάζονται πολλά, όχι. Μικρά, ελάχιστα, ένα τίποτε, μπορούν να τη χρωματίσουν. Να της δώσουν άλλο νόημα. Παράδειγμα αυτό το «ουάου» αγόρι Βαρουφάκης. Τι θυμούνται από όλα αυτά τα χρόνια οι δύσμοιροι κάτοικοι, επαγγελματίες και εργαζόμενοι στην οδό Νίκης; ΜΑΤ θυμούνται, δακρυγόνα, κυνηγητό, συνθήματα.
Από τότε όμως που βρέθηκε ανάμεσά τους ο υπουργός Γιάνης όλα άλλαξαν. Πήραν άλλη μορφή, η καθημερινότητά τους απέκτησε ενδιαφέρον. Τι θα είπε, ας πούμε, στη σύζυγό του επιστρέφοντας χθες το βράδυ σπίτι ο κύριος με τις τυρόπιτες και τα σάντουιτς απέναντι από το υπουργείο; Πώς πήγαν οι εισπράξεις; Αν είχε κόσμο το μαγαζί; Τι ώρα έκλεισε; Αν είχε κίνηση στον δρόμο; Οχιιιι, τίποτε από όλα αυτά!
–Αγάπη μου, θα πει αυτός, άσε, πού να σ’ τα λέω τι έγινε σήμερα. Κάποια στιγμή κατά τις 10 έρχεται στο υπουργείο ο Βαρουφάκης. Με τα πόδια. Με το που τον βλέπουν οι κάμερες πέφτουν πάνω του. Και να τον φωτογραφίζουν συνέχεια οι φωτογράφοι και να τρέχουν από κοντά του οι δημοσιογράφοι, χαμός. Ενας δε παραλίγο να τον ρίξει κάτω, αλλά εκείνος συνέχιζε χαμογελαστός, ευδιάθετος.
–Το πουκάμισο;
–Ε, όπως τον ξέρεις, μπλε, με σχέδια και έξω από το παντελόνι. Και το σακίδιο πάντα στην πλάτη.
Συγγνώμη, δεν είναι αυτές αποδείξεις ότι ζούμε μεγάλες στιγμές, ε; Δεν είναι;
Απαντώ μόνος: είναι.
Μου το χάλασαν
Και δεν δέχομαι αντιρρήσεις. Αυτό το έργο θα το δούμε ώς το τέλος. Παράδειγμα άλλο, δεύτερο: ανήγγειλε ο πρόεδρος Αλέξης τη θέσπιση του αφορολογήτου στις 12.000 ευρώ. Οχι πως έχω αντίρρηση –λεφτά θα γλιτώσω και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι –αλλά όπως μου ανέφερε ένας δεινός γνώστης των ισχυόντων περί τα φορολογικά στην Ελλάδα, ο κύριος Αντώνης, «αυτό δύσκολα θα ισχύσει».
–Γιατί; τον ρώτησα.
–Διότι αν ισχύσει σημαίνει αυτομάτως περικοπή φόρου για ελεύθερους επαγγελματίες, δικηγόρους, γιατρούς, υδραυλικούς κ.λπ. Μείωση του φόρου που πληρώνουν, αν δεχθούμε ότι όλοι αυτοί πληρώνουν, κατά 3.000 ευρώ! Θα δεις, θα το αντιμετωπίσουν στην πράξη το πρόβλημα και δεν θα το εφαρμόσουν.
Ελα, ρε γαμώτο, πάνω που πήγα να πω μια καλή κουβέντα για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μια τρύπα στο νερό
Πάντως, αν πρέπει να μας μείνει κάτι από τις εξαγγελίες του αριστερού μου αγοριού το βράδυ της Κυριακής είναι ο έντονος λαϊκισμός που διαπερνούσε τις εξαγγελίες. Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω δηλαδή. Τα βουλευτικά αυτοκίνητα που καταργούνται μεν, αλλά από την άλλη δίνεται στους βουλευτές ένα επίδομα μετακινήσεων που ανέρχεται στα 400 ευρώ; Και κανείς δεν λέει ότι τόσο πάνω κάτω ήταν το ποσό που πλήρωνε η Βουλή για leasing για το καθένα από τα αυτοκίνητα που χρησιμοποιούσαν οι βουλευτές.
Ή η πώληση του ενός από τα τρία πρωθυπουργικά αεροσκάφη; Ούτε γι’ αυτό είπε κανείς οτιδήποτε. Οπως, για παράδειγμα, ότι πωλείται από το 2003 ή 2004 αλλά κανείς δεν το αγοράζει γιατί είναι παλιάς τεχνολογίας και με λιγότερες ανέσεις από τα ιδιωτικά.
Και αφήνω κατά μέρος τη μεγάλη εξαγγελία για την πώληση των κρατικών αυτοκινήτων, που επίσης κανείς δεν αγοράζει –με εξαίρεση ίσως την BMW του Βενιζέλου που κόστιζε 750.000.
Οπως και δεν μιλώ και για την τεράστια εξαγγελία της καταβολής δώρου Χριστουγέννων στους συνταξιούχους κάτω των 700 ευρώ. Οπως τα υπολόγισα, η μεγάλη πρωτοβουλία Τσίπρα την οποία άφωνα υποδέχθηκαν τα «περήφανα γηρατειά» αντιστοιχεί σε 1-1,5 ευρώ την ημέρα. Εναν καφέ στο καφενείο δηλαδή, και αν.
Για τέτοια χουβαρντιλίκια μιλάμε δηλαδή.
Αχαριστία
Πάντως θέλω να καταγγείλω τον πρόεδρο Αλέξη, διότι άλλα μας είχε υποσχεθεί, όλων ημών των αλληλέγγυων της ΕΡΤ και των συναγωνιστών εκείνου του παλικαριού Καλφαγιάννη (τι έγινε άραγε με την παράνομη μετατροπή του ταμείου της ΠΟΣΠΕΡΤ σε ερανικό ταμείο; Κλήθηκε για εξηγήσεις;): ότι με το που θα αναλάμβανε την εξουσία, θα άνοιγε αυτομάτως την ΕΡΤ.
Στις προγραμματικές της Κυριακής μάς τα «έστριψε» κανονικά: θα ανοίξει μεν την ΕΡΤ σύντομα, αλλά πότε είναι αυτό το «σύντομα» ξέχασε να προσδιορίσει.
Σημείωσε όμως κάτι άλλο, που ήταν μαχαιριά στην καρδιά μας: η ΕΡΤ θα ανοίξει χωρίς «ρεβανσισμούς» και από μηδενική βάση. Το οποίον σημαίνει ότι οι μεν καλφαγιάννηδες θα μείνουν με την όρεξη, αυτό δε το από «μηδενική βάση» σημαίνει πως όλοι θα κριθούν από την αρχή –και ο Καλφαγιάννης. Ποιος είσαι, τι χαρτιά έχεις, τι προϋπηρεσία διαθέτεις και φέρε μας και ένα αντίγραφο Ποινικού Μητρώου από την Εισαγγελία να δούμε αν έχεις κάνα σκελετό στην ντουλάπα.
Αυτά κάνει ο πρόεδρος Αλέξης, ο αχάριστος.
