Τώρα που εμφανώς έχουν «σφίξει τα γάλατα» και είναι φανερό ότι τα αστεία του τύπου θα κάνουμε συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και στον Λευκό Πύργο με ωραία συνθήματα όπως «μπροστά σου η Μέρκελ σπάει σαν το κλαράκι –γεια σου ρε Γιάνη Βαρουφάκη» έχουν τελειώσει, είναι νομίζω απαραίτητο το αριστερό μου αγόρι Αλέξης να επιχειρήσει μια συντονισμένη προσπάθεια να (συμ)μαζέψει το μαγαζί. Διότι δεν μπορεί ο υπουργός του των Οικονομικών Βαρουφάκης να δηλώνει ότι η κυβέρνηση συμφωνεί με το 60%-70% του προγράμματος που υλοποιούσαν οι προηγούμενοι (πρόγραμμα = Μνημόνιο, για να μην μπερδεύεστε) και να τον αδειάζει την επομένη ένας αριθμός στελεχών, όπως ο κύριος Λαπαβίτσας που του λέει κατάμουτρα «είσαι εκτός γραμμής».

Διότι αν συμβαίνει αυτό, αν είναι δηλαδή εκτός γραμμής, τότε οφείλει να τραβήξει το αφτί του «ουάου» αγοριού Βαρουφάκη. Αλλά αν δεν είναι, και εγώ πιστεύω ότι δεν είναι, τι ωφελούν όλα αυτά, τώρα που φθάσαμε ένα μέτρο πριν από τον τοίχο;

Αδικος κόπος

Επίσης τα άπειρα non paperS που παράγει η εργώδης ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου σχετικά με το τι (κατά τη γνώμη τους) αναφέρεται στον ξένο Τύπο σχετικά με τις επαφές του διδύμου Τσίπρας – Βαρουφάκης ενημερώνω ότι δεν έχουν την παραμικρή σημασία. Ειδικά όσα επιχειρούν να κάνουν το άσπρο μαύρο ή το αντίθετο, για να μας πείσουν για τους τεράστιους θριάμβους στο πλαίσιο της «διπλωματίας express», την οποία υποτίθεται ότι ασκεί το προαναφερόμενο ντουέτο.

Παιδιά, μην κουράζεστε. Είναι τέτοια πλέον η ροή των πληροφοριών που μας αφορά και είναι τόσο καθαρή η εικόνα που έχουμε πλέον όλοι, ώστε δεν χρειάζεται να γίνεται αυτό. Διότι εάν επιμένουν, το μόνο που θα καταφέρουν τα παλικάρια είναι απλώς να γίνει πεποίθηση αυτό το οποίο ψυχανεμιζόμαστε: ότι πήραν τη θέση της μονταζιέρας στα υπόγεια του Μαξίμου. Ε μα πια.

Οι μεγάλες στιγμές έρχονται

Κατά τα λοιπά, χαίρομαι ιδιαίτερα διότι η νέα Πρόεδρος της Βουλής Ζωή «να ‘χει» Κωνσταντοπούλου (καλορίζικη) διέψευσε όλους εκείνους οι οποίοι πίστευαν (ψηφίζοντάς την) ότι ως Πρόεδρος της Βουλής θα ήταν κάτι άλλο από αυτό που μας είχε δείξει ότι είναι. Η ομιλία της, που ουσιαστικά ήταν προγραμματικές δηλώσεις για το διάστημα κατά το οποίο θα κατέχει το αξίωμα, ήταν για μένα τουλάχιστον μια ευχάριστη απόδειξη: η γυναίκα είπε πολύ καθαρά ότι στοχεύει να ανοίξει όλους τους φακέλους που έχουν φθάσει στη Βουλή και αφορούν την εμπλοκή πολιτικών προσώπων σε σκάνδαλα. Θα πρωτοστατήσω, είπε, στο άνοιγμα των φακέλων.

Δεν ξέρω αν έχω γίνει κατανοητός, αλλά κατά τη γνώμη μου θα ζήσουμε πλέον μεγάλες στιγμές και στη Βουλή, πράγμα το οποίο επίσης με χαροποιεί ιδιαιτέρως ως οπαδό της αρχής «τζερτζελές να γίνεται». Πολύ περισσότερο τώρα που αποδεικνύεται ότι το «γλειψιματάκι» ορισμένων να σπεύσουν να ανακοινώσουν ότι θα την υπερψηφίσουν ως πρόεδρο όχι μόνο δεν έπιασε τόπο, αλλά έκανε τα πράγματα απολύτως διάφανα ως προς τις σχετικές επιδιώξεις τους.

Εξυπακούεται ότι ζω για την ημέρα που θα ανακοινωθεί η Eξεταστική για το Μνημόνιο, με την Πρόεδρο Ζωή να αναλαμβάνει η ίδια την προεδρία της Επιτροπής (στοίχημα!).

Ο σώζων εαυτόν

Από τηλεοράσεως παρατήρησα ωσαύτως τη σχετική δυσθυμία του προέδρου Αλέξη να χειροκροτεί ορισμένες από τις αναφορές της Προέδρου Ζωής, κατά τις προγραμματικές της δηλώσεις. Παρατήρησα δύο σημεία: ένα για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων που θέτει σε πρώτη προτεραιότητα η κυρία Πρόεδρος και, δεύτερον, τα περί άστοχης παρέμβασης του κυρίου Σόιμπλε. Οταν δε η Πρόεδρος Ζωή είπε και το καταπληκτικό ότι η Βουλή θα κάνει ουσιαστική διπλωματία, εκτιμώ ότι ένιωσε αγκάθια να φυτρώνουν κάτω από τη θέση του! Διότι αν κάνει διπλωματία και η Πρόεδρος Ζωή, αληθινά δεν μας σώζει τίποτε. Τίποτε όμως.

Παρενθέσεις και ελπίδες

Αφήνω όμως την κυρία στον θρίαμβό της και μετακινούμαι σε πιο πεζής θεματολογίας πράγματα, όπως για παράδειγμα τι συμβαίνει στα κόμματα της άλλοτε συγκυβέρνησης, αυτής που κυβέρνησε επί δυόμισι χρόνια με επικεφαλής το σκερτσόζο και τόσο ταλαντούχο ντουέτο «Αμποτ και Κοστέλο».

Στη ΝουΔού, ο πρόεδρος Αντώνης τηρεί σου λέει μια άτεγκτη στάση έναντι όσων πιθανότατα ήθελαν να τον αμφισβητήσουν, διότι, προσέξτε με παρακαλώ, είναι πεπεισμένος ότι έχουμε να κάνουμε με μια παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ και πως τα παλικάρια του καπετάν Αλέξη αφού μας οδηγήσουν στα βράχια θα εξαφανιστούν, οπότε τι θα κάνει η χώρα; Θα καλέσει εκ νέου να την κυβερνήσει ο Σαμαράς! Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω από ποιο πλευρό κοιμάται καλύτερα το παλικάρι (λέμε τώρα) ή αν γυρνάει πού και πού. Εχω να πω όμως ότι τα ίδια έλεγαν οι δικοί του και ο μέντοράς του, κυρίως, Ευάγγελος Αβέρωφ το ’81, περί παρένθεσης ΠΑΣΟΚ και είδαμε ποια ήταν η συνέχεια.

Επίσης διακινούν ορισμένοι δικοί του –δεν έχει και πολλούς, καμιά 15αριά τούς υπολογίζουν, στη νέα ΚΟ της ΝουΔού –ότι η ισχυρή ΝΔ αποτελεί ελπίδα για τον λαό που θα δοκιμαστεί σκληρά στη συνέχεια (α, ελπίδα σίγουρα, με ΕΝΦΙΑ, περικοπές κ.λπ.).

Η χώρα πάνω απ’ όλα

Το δεύτερο κόμμα της συγκυβέρνησης, το κόμμα που γνώρισε την απόλυτη απαξίωση στις εκλογές και βρέθηκε ας πούμε στην περιφέρεια του αρχηγού του (ακόμη) να χάνει από τον Βασίλη Λεβέντη, ετοιμάζεται για συνέδριο.

–Μα θα γίνει συνέδριο; ρώτησα τη φίλη μου αγωνίστρια Αφροδίτη Αλ Σάλεχ.

Βεβαίως, τον Μάιο μου απάντησε, διαπιστώνοντας πόσο δύσπιστος έδειχνα.

Εγώ πάντως, και της το είπα, δεν έχω πεισθεί για την αγαθή προαίρεση του προέδρου Βαγγέλη και της συν αυτώ ομαδούλας που τον περιβάλλει (ο δυναμίτης Γρηγοράκος κ.ά.).

Διότι άνθρωπος είναι και ο πρόεδρος, συχνά πυκνά επικοινωνεί με τον πρόεδρο Αντώνη, σου λέει όπου να ‘ναι οι άλλοι πέφτουν –ποιος μπορεί να αναλάβει να διοικήσει τη χώρα αν όχι εγώ με τον Σαμαρά;

Φυσικά δεν τον κατηγορώ. Το συμφέρον της χώρας ήταν πάντοτε πάνω από όλα για τον πρόεδρο Βαγγέλη. Τσεκαρισμένο.

Εγκληματική παράλειψη

Αυτό το σκληρό μπρα ντε φερ που βρίσκεται σε εξέλιξη μεταξύ της Ελλάδας και των συμμάχων της είναι σίγουρο ότι μπορεί να οδηγήσει παντού: από μια μεγάλη επιτυχία που θα αλλάξει την πορεία του τόπου έως μια μεγάλη καταστροφή η οποία θα κάνει ζοφερή πραγματικότητα για το σύνολο του πληθυσμού την ανθρωπιστική κρίση που τώρα πλήττει μερικές δεκάδες χιλιάδες πολίτες.

Είναι προφανές ότι όλα θα κριθούν πολύ σύντομα. Και η μία και η άλλη εκδοχή του «παιχνιδιού». Και είναι επίσης προφανές ότι δυστυχώς σε αυτή την αντιπαράθεση η κυβέρνηση προσέρχεται γυμνή, χωρίς εφόδια και χωρίς όπλα. Είναι το πρώτο σοβαρό της λάθος. Πηγαίνει στις διαπραγματεύσεις παρουσιάζοντας ένα νεφέλωμα σχετικά με το πρόγραμμα και το χρέος.

Το μόνο που επαναλαμβάνει είναι ατάκες, του είδους «τρόικα τέλος» και «Μνημόνιο τέλος». Αλλά δεν λέει τίποτε για το πρόγραμμά της. Και δεν λέει τίποτε για το πρόγραμμά της διότι, όπως όλοι αντιλαμβάνονται, δεν υπάρχει πρόγραμμα. Δεν έχουν καταρτίσει πρόγραμμα.

Ζητούν απεγνωσμένα μια τρίμηνη περίοδο χάριτος από τους δανειστές, προκειμένου στο διάστημα αυτό να καταφέρουν να καταρτίσουν και να παρουσιάσουν κάτι. Αλλά οι δανειστές είναι και αυτοί πεπεισμένοι ότι αυτή η τρίμηνη προθεσμία δεν πρόκειται να ωφελήσει, αλλά θα αποτελέσει απλώς μια μετάθεση του τέλους της συμφωνίας, που συμπίπτει με το τέλος του Φεβρουαρίου.

Είναι να απορεί κανείς γιατί ενώ ήταν βέβαιοι πως θα κερδίσουν τις εκλογές δεν προετοιμάστηκαν κατάλληλα να αντιμετωπίσουν τη θύελλα που επέρχεται. Η απουσία οποιουδήποτε προγράμματος, από την άλλη, επιβεβαιώνει τον κανόνα που λέει ότι οι Ελληνες δεν ψηφίζουν υπέρ κάποιου κόμματος, καταψηφίζουν την κυβέρνηση. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι στις 25 Ιανουαρίου οι Ελληνες ψήφισαν επειδή τους είχε εντυπωσιάσει το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» (όσα δηλαδή είχε δηλώσει ο Αλ. Τσίπρας πέρυσι τον Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ), η πραγματικότητα είναι ότι ψήφισαν ένα «θολό» κατασκεύασμα, συρραφή εξαγγελιών χωρίς καμιά αξιολόγηση.

Αλλά εδώ που φτάσαμε, με έκτακτο Eurogroup την προσεχή Τετάρτη και Σύνοδο Κορυφής την επομένη, και νέο Eurogroup τη μεθεπόμενη Δευτέρα, η απουσία συγκεκριμένου προγράμματος συνιστά εγκληματική παράλειψη.

Στην πρόσφατη συνάντησή του με τον Αρχιεπίσκοπο, ο Αλ. Τσίπρας, Πρωθυπουργός πλέον, του είπε «προσευχηθείτε για μένα». Το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς, και ας μη μας το ζήτησε. Μήπως και τη γλιτώσουμε ως χώρα.