Θέλω να είμαι ξεκάθαρος εξ αρχής: σε αυτή τη μάχη που δίνει η κυβέρνηση δεν χωρούν ούτε χαιρεκακίες, ούτε «λουστείτε τα τώρα», ούτε «καλά να πάθετε». Γιατί δεν υπάρχει το «καλά να πάθετε», υπάρχει το «ωχ, τι πάθαμε». Και αν αποτύχει ο Τσίπρας και ο χαρούμενος θίασος που τον περιβάλλει, το πιθανότερο είναι ότι αυτοί μεν θα φύγουν έστω και κωπηλατώντας, αλλά εμείς όλοι θα μείνουμε πίσω. Υπό την έννοια αυτή, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να συνταχθεί κανείς με την προσπάθεια που κάνουν μήπως και γυρίσουν το ματσάκι έστω και στις καθυστερήσεις, στο 93′ και.

Αλλά μέχρι να συμβεί αυτό ή να μη συμβεί, δεν μπορώ να μη θέτω απορίες: όταν δηλώνουν, ας πούμε, δώστε μας τρεις μήνες προθεσμία, ώς τον Μάιο, για να καταρτίσουμε πρόγραμμα και πάνω σε αυτό θα διαπραγματευθούμε μαζί σας, τι ακριβώς εννοούν; Oτι δεν έχουν πρόγραμμα, πρώτον. Και δεύτερον, ότι όλα όσα έλεγαν περί προγράμματος στην προεκλογική περίοδο ήταν μία ακόμη μπαρούφα –κανένας υπαινιγμός για το «ουάου» αγόρι Βαρουφάκη, σπεύδω να διευκρινίσω.

Δηλαδή, κορόιδευαν τον κόσμο. Και εκείνος, ο κόσμος, τους ψήφισε για κάτι που δεν υπήρχε. Για ένα άυλο πράγμα, για μια φενάκη. Ενα παραμύθι. Συγγνώμη που θα το επισημάνω, αλλά αυτά τα κάνουν τα αστικά κόμματα, όχι ένα κόμμα της Αριστεράς.

Πάντως θα είναι είκοσι

Ρώτησα πολλούς και διαφόρους χθες, έφαγα την ημέρα μου στα τηλέφωνα να μάθω «πού πάει το πράγμα». Ρώτησα έναν – δυο κυβερνητικούς παράγοντες, μερικούς δεξιούς πρώην κυβερνητικούς, ρώτησα κι έναν πασόκο σε υψηλό κυβερνητικό πόστο στην προηγούμενη κυβέρνηση. Ειλικρινά, όσο και αν προσπάθησα δεν έβγαλα άκρη. Ολοι βλέπουν ότι «πάμε με 200 να στουκάρουμε στον τοίχο», αλλά κανείς δεν σου λέει με βεβαιότητα «εντάξει μωρέ, μην ανησυχείς, πριν από τον τοίχο θα στρίψουμε».

Αντιθέτως, όλοι, μα όλοι, είναι πεπεισμένοι ότι «στο τέλος θα υπάρξουν αμοιβαίες υποχωρήσεις και θα αποφευχθεί η σύγκρουση». Επίσης όλοι μου είπαν ότι ώς το τέλος του μήνα «ό,τι είναι να γίνει θα γίνει».

Σιγά το νέο, θα σημειώσω. Αλλά δεν μπορώ να μη μεταφέρω εδώ και την ατάκα φίλου μου ότι «αυτοί –οι συριζαίοι –ή σε 20 μέρες θα φύγουν ή σε 20 χρόνια»!

Η πτώση και η άνοδος

Αυτό το τελευταίο μού δένει με διάφορα που κυκλοφορούν στα πέριξ της Πλατείας Κολωνακίου καφενεία, σύμφωνα με τα οποία το αριστερό μου αγόρι Αλέξης, που έχει, λέει, «πλήρη επίγνωση της κατάστασης», έχει αντιμετωπίσει και το ενδεχόμενο «να τον ρίξουν» εξαιτίας της άκαμπτης στάσης του οι δανειστές και οι εταίροι. Αλλά δεν τον απασχολεί το γεγονός.

Του αποδίδουν τη φράση «εγώ είμαι 40 χρονών, και να πέσω, θα ξανασηκωθώ σύντομα, γιατί εκπροσωπώ το καινούργιο που έρχεται για να μείνει σε όλη την Ευρώπη».

Δεν ξέρω και δεν μπορώ να διασταυρώσω αν είναι αλήθεια. Αλλά κάτι δείχνει αυτό, ε;

Χαραμάδες

Πάντως, στο γενικότερο κλίμα ανησυχίας που έστειλε και χθες κόσμο πολύ στα ΑΤΜ εγώ διαπιστώνω ότι υπάρχουν χαραμάδες από τις οποίες περνάει ένα φως. Είναι αυτές οι χαραμάδες που με κάνουν να σκέφτομαι ότι μπορεί στο τέλος να βρεθεί μια λύση. Για μένα μια τέτοια χαραμάδα –θεωρώ ότι –είναι η φράση του «ουάου» αγοριού Βαρουφάκη (πάλι με μπλε ελεκτρίκ πουκάμισο χθες στο Βερολίνο) κατά τη συνάντησή του με τον κύριο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: «Συμφωνούμε με το 60-70% του προγράμματος» (διάβαζε Μνημόνιο που υλοποιούσε μέχρι πρόσφατα η χώρα).

Δεν ξέρω πώς ακριβώς εννοεί τη συμφωνία το «ουάου» αγόρι. Θα επισημάνω απλώς ότι αν είναι έτσι, αν απομένει δηλαδή ένα 30-40% των όσων έχουν συμφωνηθεί από τους προηγούμενους με τα οποία διαφωνεί η νυν κυβέρνηση, δεν είναι ακατόρθωτο να υπάρξει μια προσέγγιση. Επίσης αυτό που ονομάζει ο Γιάνης «ουάου» Βαρουφάκης πρόγραμμα, μην μπερδεύεστε, «Μνημόνιο» του κερατά είναι!

Πρόβλημα στη μηχανή

Εμένα δεν με ενοχλούν αυτά, όχι. Εμένα εκείνο που με ενοχλεί είναι το πολύ μπλα μπλα. Πολλά λόγια, βρε παιδί μου. Λόγια, λόγια, λόγια, ακατάπαυστα. Και ανέξοδοι λαϊκισμοί. Θα πουλήσουμε, ανήγγειλε η κυβέρνηση, τα κρατικά αυτοκίνητα. Να τα πουλήσετε αδέρφια, αλλά κάποια δουλειά κάνουν και αυτά. Διότι και άλλοι κατά το παρελθόν αποπειράθηκαν να κάνουν κάτι ανάλογο, αλλά σύντομα ανέκρουσαν πρύμνα.

Θυμάμαι τις πρώτες ημέρες της κυβέρνησης Γιώργου (Παπανδρέου) ο αρμόδιος υπουργός Ραγκούσης είχε εκδώσει φετφά σύμφωνα με τον οποίο απαγορευόταν σε κάθε κρατική υπηρεσία να χρησιμοποιεί περισσότερα από τρία αυτοκίνητα. Μπήκαν περιορισμοί στον κυβισμό των κυβερνητικών αυτοκινήτων, αποφασίστηκε να πουληθούν τα μεγάλα και ενεργοβόρα. Ποια ήταν η κατάληξη; Επειτα από λίγο καιρό όλα αυτά έγιναν ιστορία. Και όχι με ευθύνη του Ραγκούση ή της κυβέρνησης. Αλλά γιατί η κρατική μηχανή που κλήθηκε να υλοποιήσει τις αποφάσεις είναι αυτή που είναι και τώρα.

Επαναλήψεις

Λόγια, λόγια, λόγια μέρος δεύτερον. Μιλάει ο πρόεδρος Αλέξης στους αριστερούς βουλευτές συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ (πρώτο έδρανο ο αγαπημένος performer Γιώργος Πάντζας, δεύτερο έδρανο η διάσημη αθλήτρια της γυμναστικής στο κάγκελο Rachel Μακρή, λίγο πιο πίσω η αγωνίστρια Θεοδώρα Τζάκρη) και λέει εν μέσω χειροκροτημάτων:

Να χτίσουμε τη χώρα από την αρχή!

Κεραυνός με χτύπησε. Ηλεκτρική ενέργεια με διαπέρασε. Τα ίδια έλεγε και ο Καραμανλής το 2004 με δικά του λόγια: «Θα επανιδρύσουμε το κράτος». Και είδαμε πώς το επανίδρυσε: γέμισε ο τόπος κουμπάρους, κολλητούς και φίλους που επέπεσαν ως βδέλλες στο κράτος και δεν άφησαν τίποτε. Το ρήμαξαν…

Στα τριάντα ήταν το 2004 ο πρόεδρος Αλέξης. Μεγάλο παιδί. Αποκλείεται να μην τα θυμάται αυτά…

Κακό χωριό

Στο μεταξύ, απήλαυσα χθες το «διαζύγιο», έστω και στα λόγια, του διάσημου ντουέτου «Αμποτ και Κοστέλο» που διαχειρίστηκε επί δυόμισι συναπτά έτη τις τύχες της χώρας με τα γνωστά αποτελέσματα. Είπε ο Σαμαράς στους βουλευτές του μια ατάκα που σήκωνε παρεξήγηση ακόμη κι αν είσαι Βενιζέλος, τα πήρε ο άλλος και έγινε το κακό.

«Παρέλαβα χάος και παρέδωσα χώρα» είπε το λεβεντόπαιδο Αντώνης, πράγμα που το θεώρησε μεγάλη προσβολή (ιδού για όσους νομίζουν ότι δεν προσβάλλεται εύκολα) ο πρόεδρος Βαγγέλης και του την είπε κανονικά –μέχρι και τη δύστυχη Αντζελα (Γκερέκου) ανακάτεψε.

Δεν έχω να πω τίποτε περισσότερο πλην ενός: κακό χωριό τα λίγα σπίτια. Και πως το δίκιο βρίσκεται με την πλευρά του προέδρου Βαγγέλη –ποιος ξεχνάει ότι από τον Μάιο του 2010 ο πρόεδρος Αντώνης έκανε ό,τι μπορούσε να υπονομεύσει την κοινή προσπάθεια για τη διάσωση της χώρας μόνο και μόνο για να γίνει πρωθυπουργός; Ωσπου έγινε. Ε, και λοιπόν;