Δεν είχε προκαταρκτικά. Ούτε πολλές πολλές αβρότητες. Μ’ εκείνο το εναρκτήριο «συμφωνήσαμε ότι διαφωνούμε» ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε σφράγισε τη συνάντηση γνωριμίας με τον έλληνα ομόλογό του.

Του Βαρουφάκη δεν του έχουν λείψει τα ενθαρρυντικά λόγια. Τόσο ο ίδιος όσο και ο Πρωθυπουργός τα τελευταία εικοσιτετράωρα δέχθηκαν πολλά φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Και μόνη η παρουσία τους στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες λειτούργησε νομιμοποιητικά για μία πολιτική δύναμη που μέχρι προχθές αντιμετωπιζόταν ως αντιευρωπαϊκή από μέρος του πολιτικού κατεστημένου της ΕΕ. Τι μένει όμως μετά την αναγνώριση και τη συμπάθεια;

Φαίνεται τώρα ότι το Βερολίνο είχε φροντίσει να ενεργοποιήσει τους μοχλούς επιρροής του. Οσο η Ευρώπη πλησίαζε με συμπαθητική περιέργεια την Αθήνα, όσο η Αθήνα μεθούσε από την ευφορία της δημοκρατικής αλλαγής, οι Γερμανοί πριόνιζαν τα δυνητικά ερείσματα της νέας κυβέρνησης υπογείως. Ή μάλλον όχι και τόσο υπογείως. Ο διοικητής της Μπούντεσμπανκ, ας πούμε, δεν έκρυψε τη χαρά του. Μετά το χτύπημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έσπευσε να προειδοποιήσει ότι ακόμη και ο ELA χορηγείται υπό προϋποθέσεις.

Εντάξει, ο ΣΥΡΙΖΑ ούτως ή άλλως δεν ποντάριζε στον ανθρωπισμό του Βάιντμαν. Ποντάριζε στον Νότο. Εκεί το τοπίο καθάρισε μέσα σε μία εβδομάδα. Γαλλία και Ιταλία μας αγαπούν, αλλά δεν είναι διατεθειμένες να θυσιάσουν για χάρη μας την ισορροπία που έχουν επιτύχει με τη Μέρκελ. Ισπανία και Πορτογαλία είναι μεν ομοιοπαθείς, αλλά οι κυβερνήσεις τους έχουν πιει το κώνειο και δεν θα ήθελαν να δουν χάρες προς την Ελλάδα. Μοιραία, ξαναγυρνάμε στον Σόιμπλε.

Ο Βαρουφάκης θύμισε χθες στον ομόλογό του πώς η ταπεινωμένη Γερμανία πέρασε από την οικονομική κακουχία στον ναζισμό. Ο Γερμανός είχε φροντίσει να απαντήσει προκαταβολικά ότι σεβόμαστε την εντολή που πήρατε, αλλά δημοκρατική εντολή έχουμε πάρει κι εμείς. Αν δεν ήξερε κανείς ότι πρόκειται για συνέντευξη υπουργών Οικονομικών, θα νόμιζε ότι παρακολουθεί ντιμπέιτ για τα θεμέλια της Ευρώπης.

Η στιγμή ήταν ενδεικτική. Δεν έχουμε πια μια διαφωνία για το χρέος. Δεν έχουμε μια συζήτηση για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να πάρει το Μνημόνιο τεχνική παράταση. Εχουμε μια σύγκρουση για το τι είναι και τι δεν είναι δημοκρατία, τι είναι και τι δεν είναι εθνική κυριαρχία, αν μπορείς να είσαι και με την Ευρώπη και με τη Ρωσία.

Δεν έχουμε μια διαπραγμάτευση μεταξύ δανειστών και δανειζομένων. Αλλά κάτι πολύ πιο επικίνδυνο: την ανεξέλεγκτη υπερφόρτιση μιας αναμέτρησης που απειλεί να ανοίξει όλες τις ιστορικές πληγές για την επούλωση των οποίων ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Τελευταία Νέα