Τα είπαν όλα. Μέσα σε μία –άντε μιάμιση –ημέρα μετά την ορκωμοσία είπαν τι θα φέρουν, τι θα δώσουν, τι θα καταργήσουν. Και μετά ξεθύμαναν. Ο ενθουσιασμός έδωσε τη θέση του στη σιωπή της προετοιμασίας των προγραμματικών δηλώσεων. Σιώπησαν όλοι εκτός από τον Γιώργο Κατρούγκαλο.

Ο νέος αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης δεν μπήκε στην πολιτική από την πόρτα. Μπήκε από το παράθυρο. Χάρη σε έναν τηλεπαραθυράτο θούριο που είχε πριν από δύο χρόνια εκφωνήσει υπέρ του δικαιώματος στη «συμβολική βία» έγινε ήρωας στο YouTube. Η διασημότητα εκείνων των πέντε λεπτών αποδείχθηκε κάθε άλλο παρά εφήμερη. Ηταν πολιτική περιουσία που εξαργυρώθηκε με μια θέση στην Ευρωβουλή και ένα υπουργικό χαρτοφυλάκιο.

Στα «παράθυρα» ο Κατρούγκαλος μπορεί να μην έχει βαρουφακικό άστρο, έχει, όμως, μακρύ ρεπερτόριο εξαγγελιών. Εχει να κάνει 15.000 προσλήψεις στο Δημόσιο, εκ των οποίων οι 3.500 επαναπροσλήψεις. Να αναθεωρήσει το σύστημα αξιολόγησης, με τη συνεργασία της ΑΔΕΔΥ. Εχει να παγώσει τον έλεγχο των μονιμοποιήσεων. Και να παλινορθώσει τους δημοσίους υπαλλήλους στα πειθαρχικά συμβούλια που θα κρίνουν δημοσίους υπαλλήλους. Με δυο λόγια, αποστολή του υπουργού είναι να σβήσει ό,τι περιείχε το στικάκι που του παρέδωσε ο προκάτοχός του, με το άλλοθι ότι αποκαθηλώνει μνημονιακές πολιτικές.

Είναι ένας αυτοματισμός που αποστρέφεται συλλήβδην ως «μνημονιακό» ό,τι έγινε στα χρόνια του Μνημονίου. Και αναθεματίζει ως «νεοφιλελεύθερο» ό,τι έγινε υπό την επίνευση των δανειστών. Ετσι το σύστημα αξιολόγησης ή το πειθαρχικό δίκαιο των δημοσίων υπαλλήλων είναι «δεξιό» –για τους ίδιους λόγους που μπορεί κανείς να βαφτίσει «δεξιά» την τράπεζα θεμάτων ή το σύστημα της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης.

Το πόσο ελαστικοί είναι αυτοί οι ορισμοί αντανακλάται και στο σκεπτικό του συνταγματολόγου Κατρούγκαλου. Κάποιες από τις απολύσεις, είπε, είναι αντισυνταγματικές, «όχι με τη νομική έννοια» αλλά «με την αίσθηση της προσβολής στο πνεύμα του Συντάγματος». Νομικά, δηλαδή, είναι νόμιμες. Αισθητικά μόνο είναι αντισυνταγματικές. Και –γιατί όχι; –μνημονιακές και νεοφιλελεύθερες.

Η προσέγγιση αυτή περιορίζει το βεληνεκές της κυβερνητικής εντολής σε αντιμνημονιακή σταυροφορία. Είναι μια οπτική που υπονομεύει και τη συγκρότηση του προγράμματος με το οποίο η κυβέρνηση φιλοδοξεί να πείσει τους εταίρους. Υποτίθεται ότι το σώμα αυτού του προγράμματος θα αποτελούν οι «βαθιές τομές» στο κράτος. Πόσο πειστικό θα ήταν ένα τέτοιο πακέτο αν το συνόδευε μια ατζέντα γενικής κατεδάφισης ακόμη και των δημοσιονομικά ουδέτερων αλλαγών που έγιναν τα τελευταία πέντε χρόνια;

Αν πιστέψει κανείς τον Γιώργο Κατρούγκαλο ίσως να μη χρειαστεί να απαντηθεί αυτή η ερώτηση. Ισως ο Ντράγκι να ακούσει την προτροπή του υπουργού στην «Μπιλντ» και να αρχίσει να τυπώνει χρήμα.

Να γίνει, επιτέλους, το χρήμα κάτι σαν τα τηλεκηρύγματα ιακωβινισμού. Να το μοιράζεις τζάμπα από τα κανάλια.

Τελευταία Νέα