Η φύση μάλλον δεν το έχει αντιληφθεί. Δέχτηκε όμως χθες τα συγχαρητήρια ενός βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Η φύση διά του ποταμού Εβρου πήρε την αξιέπαινη πρωτοβουλία να σαρώσει τον φράχτη που είχε στηθεί κατά της παράνομης μετανάστευσης. Εναν φράχτη που παρά τις αντίθετες φωνές στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιάννης Πανούσης είχε δηλώσει ότι δεν προτίθετο να γκρεμίσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόταν έναν Πανούση. Χρειαζόταν κάποιον που να φοράει γραβάτα για να φορτωθεί ένα χαρτοφυλάκιο πολύ κρίσιμο για να δοθεί στους Ανεξάρτητους Ελληνες, αλλά και πολύ «δεξιό» για να το επωμιστεί στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Τα συγχαρητήρια του βουλευτή Διαμαντόπουλου προς τη φύση για την πτώση του φράχτη δεν είναι βέβαια σοβαρή πρόκληση. Είναι όμως μια πρώτη ένδειξη για τις εντάσεις που μπορεί να εκδηλωθούν με επίκεντρο τη Δημόσια Τάξη.

Το ερώτημα είναι παλιό όσο και οι συνιστώσες. Τι θα πράξει μια αριστερή κυβέρνηση αν, ας πούμε, αύριο το πρωί μια ομάδα ανήσυχων παιδιών καταλάβει ένα δημόσιο κτίριο με σκοπό να το μετατρέψει σε Βίλα Αμαλία; Η επιλογή ενός συνεργαζόμενου από αλλότριο πολιτικό χώρο για να χειριστεί αυτή την αναμέτρηση προστατεύει την κυβέρνηση μόνο συμβολικά. Στην ουσία, δεν την απαλλάσσει ούτε από το δίλημμα ούτε από την ανάγκη να έρθει αντιμέτωπη με κάποιες από τις πιο σκληρές εκδοχές του βαθέος ΣΥΡΙΖΑ.

Στο άλλο κρίσιμο ερώτημα, πώς θα αντιδρούσαν οι υπηρεσίες στην κυβερνητική αλλαγή, η προσαρμογή ήταν ανέφελη. Αρκεί κανείς να θυμηθεί ότι ο Πανούσης, προτού καν ορκιστεί, είπε στην τηλεόραση ότι θα του άρεσε να απομακρυνθούν τα κάγκελα μπροστά από τον Αγνωστο Στρατιώτη. Και μέχρι να παραλάβει το υπουργείο, τα κάγκελα είχαν εξαφανιστεί αρμοδίως και αμελλητί –με τηλεοπτική ταχύτητα.

Ο Πανούσης πάντως επιχείρησε να γοητεύσει τους ενστόλους. Τους απευθύνθηκε από την πρώτη στιγμή με τον σοφτ πατερναλισμό ενός πρώην καθηγητή των σχολών της Αστυνομίας –σε ένα στυλ, «είσαστε όλοι σας παιδιά μου». Την αυστηρή πλευρά του δασκάλου την κρατάει για τους δημοσιογράφους. Την εκδηλώνει όταν συντάσσει διδακτικά επιστολάρια σε ιερατικό ύφος για να τους επιπλήξει.

Ως πολιτικός πάντως ο καθηγητής αποδείχθηκε κάθε άλλο παρά μονοκόμματος. Το γεγονός ότι είναι ο μόνος που βγήκε ζωντανός από το ναυαγισμένο κουφάρι της ΔΗΜΑΡ αρκεί για να πιστοποιήσει την επιδεξιότητά του. Η διάσωσή του δεν ήρθε τυχαία. Την είχε επίμονα αναζητήσει, πότε σε δείπνα με τους δυσαρεστημένους του ΠΑΣΟΚ και πότε ως αντικουβελική αντιπολίτευση που έστελνε ερωτικά σινιάλα προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ίδιος λέει ότι δεν θέλει να τον λένε πολιτικό. Προτιμά να τον λένε «δάσκαλο». Οταν όμως κρατάς το υπουργείο Δημοσίας Τάξης, αυτές οι ευκολίες περιορίζονται. Δεν είναι πια εύκολο να είσαι και να μην είσαι καθηγητής. Να είσαι και να μην είσαι πολιτικός. Να είσαι και να μην είσαι αριστερός. Να είσαι και να μην είσαι κομματικός.

Τελευταία Νέα