Αναζήτηση
Τα πρώτα 24ωρα μετά την εκλογική ήττα πέρασαν στη ΝΔ χωρίς δραματικές αναταράξεις.
Εντάξει, μπορεί να γκρινιάζουν όσοι δεν εξελέγησαν ή υποχώρησαν στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Μπορεί πολλοί να επικρίνουν την ερασιτεχνική ή ασυνάρτητη προεκλογική εκστρατεία του κόμματος. Μπορεί κάποιοι άλλοι να μιλούν για αλλοίωση του ιδεολογικού χαρακτήρα της παράταξης.
Αλλά όλα αυτά εξαντλούνται στο ερώτημα: υπάρχει κάποιος να ρίξει τον Σαμαρά;
Αν ναι, ο Σαμαράς έχει πρόβλημα. Αν όχι, η γκρίνια περνάει με την υπομονή.
Επ’ αυτού οι περισσότεροι στη ΝΔ φαίνεται να συμφωνούν πως ο μόνος που θα μπορούσε να απειλήσει πραγματικά τον Σαμαρά είναι ο Καραμανλής. Κι όσο ο Καραμανλής δεν κινείται, ο Σαμαράς μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Τόσο απλό.
Αλλά δεν μπορεί να κοιμάται και τον ύπνο του δικαίου. Διότι η ΝΔ και ο Σαμαράς είναι υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουν ένα εκλογικό αποτέλεσμα: έχασαν!
Και όταν κάποιος χάνει, χάνει για κάποιους λόγους. Τους οποίους οφείλει να εντοπίσει, να αναλύσει και να θεραπεύσει, όχι για πνευματική άσκηση αλλά για να μη χάσει ξανά.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση η διαδικασία αυτή είναι και επιτακτική αλλά και επείγουσα. Το μετεκλογικό σκηνικό είναι προφανώς ασταθές και οι οιεσδήποτε εξελίξεις μπορεί να προκύψουν κάθε στιγμή και απροειδοποίητα.
Ετσι, ακόμη κι αν η ΝΔ συνεχίσει να πορεύεται με ηγεσία Σαμαρά, είναι σαφές ότι δεν μπορεί να το κάνει με τον ίδιο τρόπο. Ούτε με τα ίδια πρόσωπα. Ούτε με τις ίδιες αναφορές. Ούτε με τις ίδιες μεθόδους.
Πολλά πρέπει να αλλάξουν και μάλιστα σε μικρό χρονικό διάστημα, αν η αξιωματική αντιπολίτευση θέλει να γίνει ξανά μάχιμη.
Εναν δρόμο δείχνουν οι ψηφοφόροι που προτίμησαν «νέα πρόσωπα» σε όλα σχεδόν τα ψηφοδέλτια.
Εναν δεύτερο δρόμο δείχνει η εκλογική ανάλυση από την οποία προκύπτει ότι η ΝΔ έχει πρόβλημα στις μεσαίες ηλικίες και στα μεσαία στρώματα.
Εναν τρίτο δρόμο υποδεικνύει η απλή λογική: η ΝΔ και ο Σαμαράς χρειάζονται πλήρη (και επαγγελματική) επικοινωνιακή ανασυγκρότηση.
Τα υπόλοιπα δεν είναι απαραιτήτως στο χέρι τους.
Αν ο σημερινός κυβερνητικός συνασπισμός υποστεί ταχεία φθορά ή κατάρρευση, τότε η ΝΔ έχει ένα αυτονόητο πλεονέκτημα στο σπριντ.
Αν όμως ο κυβερνητικός συνασπισμός επιτύχει μια σχετική σταθεροποίηση, τότε περνάμε σε αγώνα αντοχής με άδηλο αποτέλεσμα.
Είναι προφανές ότι ο Σαμαράς ποντάρει στο πρώτο σενάριο. Εχει μια λογική: είτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα συγκρουστεί με τους ξένους είτε θα κάνει κωλοτούμπα και θα συγκρουστεί με τους δικούς του.
Αλλά επειδή στην Ελλάδα ζούμε, ας ετοιμάζεται (καλού, κακού) και για το δεύτερο.
