Αναζήτηση
Και εάν μεν οι δηλώσεις, οι πανηγυρικές δηλώσεις του προέδρου Αλέξη είναι κάτι λογικό –εκλογές κέρδισε ο άνθρωπος, και τι εκλογές: πήρε το 2009 τον ΣΥΡΙΖΑ από το 4,7% και μέσα σε 6 χρόνια τον έκανε κυβέρνηση -, τις δηλώσεις ορισμένων όπως λ.χ. της κυρα-Γιάννας δεν μπορώ να καταλάβω. Δυσκολεύομαι.
Είπε η κυρία: «Τέρμα το παλιό. Η εμφάνιση κάθε νέου στην πολιτική ζωή είναι κάτι το θετικό. Είμαι υπέρ της αλλαγής».
Και εγώ υπέρ της αλλαγής δηλώνω. Γι’ αυτό δεν θέλω να ξαναδώ τίποτε παλιό (όσο κι αν προσπαθεί να κρατηθεί νέο με συνεχή «τραβήγματα») να πετάγεται, σαν να μην πω τι, και να δηλώνει κατ’ αυτόν τον τρόπο την παρουσία του.
Υψηλοί επισκέπτες
Ομως τι είναι η επανεμφάνιση της dame Γιάννας μπροστά σε αυτό το υπέροχα… πλανητικής διάστασης νέο, της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα; Πανηγυρίζουν πληροφορούμαι… «της γης οι κολασμένοι» από τη θαυμάσια εξέλιξη. Η Λατινική Αμερική δεν κοιμήθηκε χθες και στη Βενεζουέλα, την κοιτίδα του τσαβισμού, λύθηκαν σου λέει ως διά μαγείας οι ουρές από τα σουπερμάρκετ, και η έλλειψη χαρτιού υγείας δεν είναι πια στις προτεραιότητες του πληθυσμού –τέτοια χαρά!
Δεν θα μου προξενήσει καμία έκπληξη το γεγονός αν εκείνος ο Νικολάς Μαδούρο, ο σύντροφος, φίλος και συναγωνιστής του Αλέξη, προλάβει κι έρθει στην Αθήνα πριν τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που καταφθάνει «μπαρουτιασμένος».
Υποθέτω ότι οι συνεπείς αναγνώστες της στήλης θα θυμούνται ότι εγκαίρως είχα προειδοποιήσει για τις μεγάλες στιγμές που θα ζήσουμε.
Ευχή
Ανεξαρτήτως αυτού, πάντως, και ξέχωρα από την πλάκα, δεν μπορώ να μην είμαι χαρούμενος διότι η πατρίδα μου, η εύανδρος Ηπειρος, εκλέγει πρωθυπουργό του ελληνικού κράτους για δεύτερη φορά στην ιστορία της Ελλάδας. Παρότι δε εγώ κατάγομαι από τα Γιάννινα, και ο πρόεδρος Αλέξης από την Αρτα, αυτό σε τίποτε δεν μειώνει τη χαρά μου. Υπενθυμίζοντας απλώς ότι από ένα κοντινό χωριό με το δικό του, τους Καλαρρύτες, καταγόταν ένα αμφιλεγόμενο πολιτικό πρόσωπο, ο πρώτος πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Ιωάννης Κωλέττης, αρχηγός του Γαλλικού Κόμματος, εύχομαι να μην έχει την τύχη του. Για το καλό του, και για το δικό μας.
Φρούδες ελπίδες
Κατά τα λοιπά, πρέπει να εξομολογηθώ ότι δεν είμαι απόλυτα ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα. Ηλπιζα, και με αυτήν την ελπίδα αποκοιμήθηκα χθες αργά, πολύ αργά, το βράδυ, ότι το κόμμα της χαράς, ο αγαπημένος ΣΥΡΙΖΑ θα κατάφερνε να κερδίσει μια άνετη πλειοψηφία. Οπως και τις προηγούμενες ημέρες είχα εξηγήσει, αυτή είναι και η μόνη λύση για πολλά θέματα, τα οποία βαριέμαι, λόγω και του προχωρημένου της ώρας κατά την οποία γράφονται αυτές οι αράδες, να εξηγήσω. Θα αναφέρω μόνο ένα πράγμα: άνετη πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ θα αφαιρούσε κάθε άλλοθι για τις κυβιστήσεις, όπως έχει επικρατήσει να λέγονται στην πολιτική ορολογία οι κωλοτούμπες. Τώρα, με τις 149 έδρες, που άλλοτε γίνονται 150 και άλλοτε επιστρέφουν στις 149, και άρα θα χρειαστεί οπωσδήποτε είτε το δεκανίκι του Καμμένου (άλλος νικητής των εκλογών αυτός) είτε αυτό του Ποταμιού, θα μπορεί να ισχυρίζεται με ευκολία ότι «εγώ ήθελα, αλλά δεν με άφησαν οι άλλοι». Κρίμα και πάλι κρίμα, αυτό έχω να πω. Αφού άνθρωπέ μου έφτασες ώς την κάλπη, γιατί δεν του την έδωσες την καθαρή αυτοδυναμία να έχει να πορεύεται;
Ξεχασιάρης
Υπάρχει ο μεγάλος νικητής των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν και οι ηττημένοι. Οι πολλοί ηττημένοι. Οπως η ΝουΔου του προέδρου Αντώνη, η οποία, αν κατάλαβα σωστά απ’ όσα είπε, δεν ηττήθηκε, αλλά είχε κάτι ψιλοαπώλειες. Αν και φίλαθλος ο πρόεδρος Αντώνης χθες έκανε πως ξέχασε μια βασική αλήθεια από τον χώρο του ποδοσφαίρου. Είναι αυτή που δηλώνει εμφαντικά ότι «ο πρώτος είναι πρώτος, ο δεύτερος δεν είναι τίποτα»!
Επίσης κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς του συνέβη, φάνηκε να ξεχνάει και μια βασική αρχή που ισχύει στη ΝουΔου, και με βάση την οποία έγινε και αυτός αρχηγός, και μετέπειτα πρωθυπουργός. Πρόκειται για την αρχή «έχασες, έφυγες». Αυτός όχι μόνο δεν φεύγει, αλλά επιμένει να παραμένει αρχηγός.
Τα λόγια είναι περιττά, που λέει και το σχετικό τραγούδι (της Μαρινέλλας; Νομίζω).
(Παραλίγο) Γκένσερ μαινόμενος
Δεν πήρε το μήνυμα ούτε και ο κυβερνητικός εταίρος του, ο πρόεδρος Βαγγέλης, επικεφαλής του κόμματος ΠΑΣΟΚ/Βενιζέλου. Είπε πολλά και διάφορα, και στο τέλος κατήγγειλε τον Γιώργο γιατί ίδρυσε το Κίνημα και του στέρησε την τρίτη θέση. Τον καταλαβαίνω. Εχει δίκιο απολύτως. Οχι μόνο να κάνει τη σχετική χρέωση αλλά και να βρίζει κιόλας. Διότι χάνοντας την τρίτη θέση, ουσιαστικά έχασε και την προοπτική να ξαναγίνει κυβερνητικός εταίρος σε κυβέρνηση υπό τον Τσίπρα.
Ο ανιδιοτελής πρόεδρος Βαγγέλης είχε προφανώς επιφυλάξει για τον εαυτό του μια θέση αντίστοιχη με εκείνη του Χανς Ντίτριχ Γκένσερ στη Γερμανία, μπαλαντέρ δηλαδή σε κυβερνήσεις πότε των Χριστιανοδημοκρατών και πότε των Σοσιαλδημοκρατών, πάντοτε από τη θέση του υπουργού των Εξωτερικών. Αυτό τώρα χάλασε. Κι έχει νεύρα. Πολλά νεύρα.
Δημιουργική αριθμητική
Η πλάκα είναι με το ΠΑΣΟΚ/Βενιζέλου που χρεώνει στον Γιώργο και το γεγονός ότι τρίτη δύναμη αναδείχθηκε η Χρυσαυγή αντί του ΠΑΣΟΚ. Με λογική και αριθμητικές ικανότητες που προσεγγίζουν εκείνες του Καραγκιόζη («τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου»), τα στελέχη του αθροίζουν το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ/Βενιζέλου με εκείνο του Κινήματος Παπανδρέου και σου λέει θα παίρναμε 7,2%!!
Διερωτώμαι ποιος τους έχει διαβεβαιώσει ότι οι ψηφοφόροι του Κινήματος θα ψήφιζαν ποτέ το ΠΑΣΟΚ/Βενιζέλου. Αλήθεια διερωτώμαι.
Μετά συγχωρήσεως…
Στις μεγάλες χαρές της χθεσινής ημέρας, τέλος, θα εντάξω και την επανεμφάνιση –μέσω των καναλιών –προσώπων που τα είχαμε χάσει εντελώς τους τελευταίους μήνες. Μιλάω για τη Ζωή (Κωνσταντοπούλου), η οποία αφέθηκε η καημένη να ξεσπάσει μπροστά στις κάμερες μη αντέχοντας τόση καταπίεση. Από τις εμφανίσεις της ξεχωρίζω αυτήν έξω από το Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής εν μέσω των συναγωνιστών της ΠΟΣΠΕΡΤ από τους οποίους –ευκαιρίας δοθείσης –ζητώ συγγνώμη, γιατί τους χάλασα το «πάρτι» που είχαν ετοιμάσει για χθες βράδυ.
Μια άλλη φορά παιδιά.
