Ενα από τα σενάρια της επόμενης ημέρας λέει ότι μετά τον αρχικό ενθουσιασμό για τη μεγάλη νίκη, το «μήνυμα στην Ευρώπη» που έστειλαν οι έλληνες ψηφοφόροι, τους πομπώδεις τίτλους στον ευρωπαϊκό Τύπο, τα ηρωικά προσκλητήρια για κοινό μέτωπο κατά της λιτότητας και τους θούριους για τη μάχη που έρχεται, θα έρθει η προσγείωση στη πραγματικότητα. Μπορεί να μην είναι ακριβώς απότομη, αλλά θα είναι οπωσδήποτε δυσάρεστη. Γιατί σε αυτή την πραγματικότητα υποτίθεται ότι δεν έχουν σημασία τα μηνύματα και τα προσκλητήρια, αλλά οι αριθμοί, οι εκπρόσωποι των δανειστών και η μονοτονία της φράσης «η Ελλάδα οφείλει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της» –και όχι μόνο στα γερμανικά.

Σύμφωνα με το ίδιο σενάριο, η νέα κυβέρνηση θα ισοφαρίσει τη χασούρα στο πεδίο της οικονομίας μεταφέροντας την ατζέντα στο πεδίο της κοινωνίας και της πολιτικής. Είναι μια ατζέντα στην οποία χωράνε εξεταστικές επιτροπές για το Μνημόνιο και τα Μνημόνια, η ΕΡΤ όπως την ξέραμε πριν πέσει το μαύρο, τα πανεπιστήμια και η επαναφορά του ασύλου ή η νεκρανάσταση των αιώνιων φοιτητών. Αλλά είναι αριστερή; Ναι, εάν είναι αριστερός ο λαϊκιστικός ρεβανσισμός, η ανασύσταση του πελατειακού κράτους και η εδραίωση ενός ακαδημαϊκού περιβάλλοντος που δεν προσφέρεται για γνώση αλλά για επαναστατική γυμναστική.

Η νίκη της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι ιστορική. Και ο βασικός λόγος είναι ότι σε μια υπερσυντηρητική κοινωνία, όπως είναι η ελληνική, μια αριστερή κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να ανοίξει τα θέματα του διαχωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος, της νομικής κατοχύρωσης των ομόφυλων ζευγαριών, της δημιουργίας χώρων λατρείας για όλα τα θρησκευτικά δόγματα, της απόδοσης της ελληνικής ιθαγένειας στους μετανάστες δεύτερης γενιάς που έχουν γεννηθεί εδώ και παραμένουν απάτριδες. Ας το πούμε συμβολικά. Ως πρωθυπουργός, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα πρέπει να κρατά τον επόμενο Ιανουάριο ένα λευκό περιστέρι και να το αφήνει με θρησκευτική ευλάβεια στον ουρανό. Αλλά μια σημαία στα χρώματα του ουράνιου τόξου με εκείνη τη χαρακτηριστική αγωνιστική διάθεση που κουβαλά από τα μαθητικά του χρόνια και με οδηγό τον αγαπημένο του Γκράμσι.