Εστω και ως ψήφος διαμαρτυρίας, έστω και ως ψήφος απέχθειας στην κυβέρνηση Σαμαρά, έστω και ως ψήφος απελπισίας για όσα έχει τραβήξει η χώρα μετά τη χρεοκοπία και την επιβολή οικονομικού ελέγχου με επιτήρηση και Μνημόνια, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι καθαρή, ευδιάκριτη. Εύγε. Και τώρα;

Κατ’ αρχάς, η κυβέρνηση Σαμαρά τελείωσε. Μαζί τελείωσαν και η κωλυσιεργία, ο μικροκομματικός υπολογισμός του μεταρρυθμιστικού προγράμματος που η χώρα είχε συνομολογήσει, η στασιμότητα. Τα κόμματα της άλλοτε κραταιάς μεταπολίτευσης συρρικνώθηκαν εις τα εξ ων συνετέθησαν. Η μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έχασε την ταυτότητά της και, μοιραία, μέρος της κοινωνικής αναφοράς της. Ακολουθεί τον δρόμο του ΠΑΣΟΚ, που παραμένει συρρικνωμένο σε ένα μόρφωμα το οποίο θα αναζητήσει μια νέα ταυτότητα πιο κοντά στην πραγματικότητα και στον ευρωπαϊκό φεντεραλισμό, ενδεχομένως δε μακριά από το πελατειακό κράτος για το οποίο είναι συνυπεύθυνο.

Αλλά, προφανώς, ο ΣΥΡΙΖΑ είτε λάβει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης (με ελάχιστη πλειοψηφία ενός ή δύο βουλευτών) είτε λάβει διερευνητική εντολή (και αναζητήσει συμμαχίες), το κόμμα με κορμό τη ριζοσπαστική Αριστερά προσγειώνεται απότομα στην πραγματικότητα. Δεν έχει πολλές επιλογές. Αν θέλει να κυβερνήσει, θα χρειαστεί συμμαχίες. Αν επιλέξει να διεκδικήσει τη στήριξη κομμάτων στο όνομα της Ευρώπης (π.χ. Το Ποτάμι ή ΠΑΣΟΚ, ή και ΝΔ), θα πρέπει να αποφασίσει ότι οι εταίροι και δανειστές, που μοιάζει να επενδύουν σε μια νέα αποφασισμένη να βγάλει τη χώρα από την κρίση κυβέρνηση, θα έχουν λόγο στις εξελίξεις –ενδεχομένως να έχει ενδοκομματικές αναταράξεις και απώλειες, αλλά θα είναι κυρίαρχος του παιχνιδιού. Αν επιλέξει «αντιμνημονιακή» (και ακροδεξιά) στήριξη, σύντομα θα αντιμετωπίσει τις αριστερές Ερινύες. Που σημαίνει, εύγε και φεύγε. Και παράταση της αβεβαιότητας.

Καλωσορίσατε στο πύρινο έδαφος της πραγματικότητας.

Τελευταία Νέα