Οσχηματισμός κυβέρνησης, όπως αναμενόταν άλλωστε, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ανασταλτικό ρόλο δεν έπαιζε μόνο η αλαζονεία του νικητή, που είχε εκτιναχθεί στα ύψη παρότι δεν είχε επιτευχθεί η πολυπόθητη αυτοδυναμία, αλλά και η δυσκολία επικοινωνίας μεταξύ Θεοδωράκη και Βενιζέλου. Δεν είχαν βοηθήσει φυσικά και τα έκτροπα που συνέβησαν στη ΝΕΡΙΤ λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων, όταν ομάδες έξαλλων διαδηλωτών εισέβαλαν στο κτίριο τραγουδώντας αντάρτικα και διαπληκτίστηκαν με «μνημονιακούς» εργαζόμενους. Είναι αλήθεια ότι ο Τσίπρας είχε απευθύνει έκκληση ήδη με το νικητήριο διάγγελμά του να αποφευχθούν οι πράξεις αντεκδίκησης, αλλά η λαϊκή αγανάκτηση δεν ήταν εύκολο να συγκρατηθεί.

Τελικά επικράτησαν οι ψυχραιμότεροι –τόσο στον δρόμο όσο και στα κομματικά γραφεία. Τα υπουργεία μοιράστηκαν σύμφωνα με τη δύναμη των τριών κομμάτων, η απαίτηση του Ποταμιού να μην αναλάβουν πόστα οι αντιευρωπαϊστές έγινε σεβαστή, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ υποχώρησε και στο επίμονο αίτημα των εταίρων του να αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών ένας έμπειρος τεχνοκράτης. Οι δεύτερες εκλογές τελικά δεν συνέφεραν κανέναν. Και οι προθεσμίες που πρέπει να τηρήσει η χώρα είναι ασφυκτικές.

Το κλίμα στο εξωτερικό έχει ήδη αρχίσει να χαλάει. Οχι επειδή ο νέος πρωθυπουργός επέλεξε να επισκεφθεί το Βερολίνο μετά τη Μαδρίτη και το Παρίσι, όπου αποθεώθηκε από τους οπαδούς του Podemos και του Μετώπου της Αριστεράς. Η Ανγκελα Μέρκελ φαινόταν μάλλον διασκεδασμένη όταν τον συνάντησε. Τα είπαν σε εγκάρδιους τόνους, όταν όμως ο Τσίπρας άρχισε να απαριθμεί τις κατηγορίες δημοσίων δαπανών που σκοπεύει να αυξήσει η καγκελάριος τον κοίταξε αυστηρά και του είπε: «Αλέξις, κάνε ό,τι θέλεις στη χώρα σου, αλλά τις δεσμεύσεις που έχετε αναλάβει θα τις τηρήσεις. Σου προτείνω να υπογράψουμε ένα τρίτο Μνημόνιο, και βάφτισέ το όπως θέλεις εσύ. Σε αντίθετη περίπτωση θα σε στείλω να δανειστείς στις αγορές». Κατόπιν αυτού ο έλληνας πρωθυπουργός δεν αναφέρθηκε καν στο κούρεμα του χρέους: κινδύνευε να του δώσει η Μέρκελ ένα δεκαπεντάλεπτο να το ξανασκεφτεί, όπως είχε κάνει η Λαγκάρντ με τον Βενιζέλο.

Οταν γύρισε στην Ελλάδα κάλεσε τους δημοσιογράφους και τους ανακοίνωσε ότι χάρη στις ενέργειές του άνοιξε ο δρόμος για μια νέα επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους. Η αριστερή πτέρυγα δεν τσίμπησε. Οχι μόνο είχαν αποκλειστεί από την κυβέρνηση κατ’ απαίτηση αυτών των αχώνευτων του Ποταμιού, αλλά τώρα τους δούλευαν κι από πάνω. Φώναξαν, διαμαρτυρήθηκαν, αλλά δεν ήραν την υποστήριξή τους. Είχαν ήδη στο ενεργητικό τους την επαναπρόσληψη όλων των εργαζομένων της ΕΡΤ. Δεν είναι λίγο. Θα υποχωρούσαν στο θέμα της διεθνούς αξιολόγησης της χώρας, αλλά θα επέμεναν να καταργηθεί η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Ενα πάρε-δώσε είναι η ζωή.

Αυτό που δεν είχαν υπολογίσει οι λαφαζανιστές ήταν το βέτο των μικρότερων κυβερνητικών εταίρων σε οποιοδήποτε μέτρο θα γύριζε την Ελλάδα στην εποχή του μεγάλου πάρτι. Τόσο Το Ποτάμι όσο και το ΠΑΣΟΚ ξεκαθάρισαν από την αρχή ότι θα συνδέσουν τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση με την αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης, την καταπολέμηση της διαφθοράς και την πάταξη της φοροδιαφυγής. Αλλιώς γνωρίζουν πολύ καλά ότι θα εξαφανιστούν. Μαζί με την Ελλάδα, φυσικά.

(Ας επιτραπεί στη στήλη ένα σενάριο πολιτικής φαντασίας. Οπως και η αθεράπευτη αισιοδοξία της.)

Τελευταία Νέα